FLASHBACK | Sarah Knuvelder (1981) schrijft elke SN-editie in de Marquee-rubriek over filmposters en werkt in het dagelijks leven als collectiebeheerder bij Stadsarchief Rotterdam.
Wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘Als ik denk aan mijn vroegste genrefilmherinneringen zie ik fragmenten van verschillende films voor me. Het moment dat Anjelica Huston haar ware aard als heks laat zien in THE WITCHES, enge scènes uit WHO FRAMED ROGER RABBIT en het opeten van apenhersenen in INDIANA JONES AND THE TEMPLE OF DOOM. In onze jeugd hadden mijn anderhalf jaar oudere zus Rosalie en ik fases waarin we compleet geobsedeerd waren door een bepaalde film. Zo waren we helemaal gek van Rob Reiners STAND BY ME, en zo’n film bleven we dan maar kijken! Rosalie pestte me trouwens altijd goed. Zo kroop ze nadat we CHILD’S PLAY hadden gezien net als Chucky over de vloer in de gang terwijl ik doodsbang in mijn bedje lag. Ik wist dat het mijn zus was, en toch vond ik het supereng.’
‘Mijn liefde voor genrefilms begon pas echt toen ik filmwetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam ging studeren. DAWN OF THE DEAD van George Romero vond ik fantastisch. Je wordt als kijker meteen midden in de chaos gestort zonder uitleg of aanloop naar een zombie-uitbraak. Echt heel knap gedaan. Ik heb nog steeds een voorliefde voor zombiefilms. Ook de EVIL DEAD-reeks vind ik geweldig, het was zelfs mijn scriptieonderwerp. Ik heb de ontwikkeling van het personage van ‘final boy’ Ash, gespeeld door Bruce Campbell, onderzocht. Het actiefiguurtje dat ik in de laatste fase van mijn scriptie kocht, was perfect voor de laatste loodjes en om die periode af te sluiten.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘RINGU zag ik overdag en vond ik toen eigenlijk wel meevallen. Maar ‘s avonds kon ik niet slapen omdat er een klein teeveetje aan het voeteneind van mijn bed stond en ik dacht dat Sadako er elk moment uit zou kunnen kruipen, net als in de film. Een andere film die me uit mijn slaap hield was MARTYRS. Zo naar dat ik er maar over blééf malen. Ook PARANORMAL ACTIVITY vond ik doodeng. Ik hoefde in mijn slaapkamer maar een kastdeurtje op een kier te zien staan om vervolgens uren wakker te liggen. Daarnaast ben ik altijd erg gespitst op geluid, een beetje hypergevoelig, denk ik.’
Wie was je eerste filmcrush?
‘Ik heb hier heel lang over nagedacht, maar ik kan werkelijk nié-mand bedenken waar ik een crush op heb gehad!’
Heb je ooit een fysieke reactie gekregen van een film?
‘Ik ben nogal een ‘fysieke kijker’ en kan echt schrikken van een film. Zo keek ik een keer EL ORFANATO en op een bepaald moment gooide ik een halve theepot over mezelf heen! Vervolgens zat ik de film met verbrande bovenbenen af te kijken. [REC] vond ik ook doodeng. Ik kon nauwelijks stilzitten en stond de hele film in ‘vechtstand’, mijn ellebogen gaan dan alle kanten op. Mijn nichtje en ik hebben onze eigen ‘Nicht of Terror’ waarbij we achter elkaar horrorfilms kijken. Het grappige is dat ik enge stukjes niet durf te zien en dat zij ze niet wil horen, dus zij zit met haar vingers in haar oren en ik zit met mijn handen voor mijn ogen!’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘IT uit 1990 zag ik tijdens een slaapfeestje op school. Stiekem vonden we ‘m allemaal erg spannend, maar we waren lekker aan het kletsen om dit te verbergen. Later zag ik ‘m terug. Tim Curry als clown Pennywise vond ik nog steeds goed, maar het viel me toen pas op dat de film enorm inzakt. Om over het einde met de spin maar te zwijgen. Wat een anticlimax!’
