Na wat teleurstellende jaren op het gebied van genrefilms lijkt het Internationaal Film Festival Rotterdam dit jaar vol in te zetten op Schokkend Nieuws-waardige titels. Niet alleen is het Rotterdammerung-programma terug van weggeweest, ook in andere randprogramma’s zijn er meer dan genoeg monsters, meerminnen en moordenaars te vinden. Hier tien tips op het IFFR.
Laissez Bronzer Les Cadavres (Hélène Cattet, Bruno Forzani)
Laten we beginnen met wat aandacht voor de speciale genre-programmering op het IFFR, het Rotterdammerung-programma. Op onze website vind je de komende dagen recensies van onder andere THE CANNIBAL CLUB, waarvan de titel genoeg aanbeveling zou moeten zijn, en GOOD MANNERS. Maar dé onmisbare titel is toch de nieuwe Hélène Cattet en Bruno Forzani, de Belgen met een fascinatie voor Italië. In tegenstelling tot de Giallo van AMER en L’ETRANGE COLOUR DES LARMES DE TON CORPS is LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES vooral een ode aan de spaghetti-western. Met de van het duo vertrouwde surrealistische montage en hun sensuele camerawerk.
The Goose (Mike Maryniuk)
Naast Rotterdamerung is er nog een randprogramma met uitgesproken films, Maximum Overdrive genaamd. Dit programma draait om visueel exces, en filmmakers die zich laten inspireren door de heerlijk oppervlakkige popcultuur van de nineties, meme-cultuur en andere postmoderne kleurenkots. THE GOOSE lijkt op voorhand de meest Schokkend Nieuws-waardige film in het programma, met de plot rond tijdreizen en andere science-fiction-mumbo-jumbo. Maar de film past met de kekke neon-kleurtjes en hipster-humor ook perfect binnen de randprogrammering.
Hanagatami (Nobuhiko Ôbayashi)
Een geliefde Japanse filmmaker keer terug op het festival met een groot uitgesponnen epos. Ik heb het niet over OUTRAGE CODA van Takeshi Kitano, recensie binnenkort op de site, maar over HANAGATAMI van Nobuhiko Ôbayashi. De plot beloofd een enigzins normale drama-film over de tweede wereldoorlog, maar de trailer is visueel vervreemdend, en kom op, dit is de regisseur van culthit HAUSU, waardoor de film automatisch een must-see is.
Blue My Mind (Lisa Brühlmann)
In elk van de randprogramma’s is er wel een genrefilm te vinden, en dit is ook het geval bij IFFR Live, een jaarlijks terugkerend evenement waarbij Q&A’s na de film door heel Europa gestreamd worden. BLUE MY MIND is een coming-of-age-drama uit Zwitserland, maar getuige de trailer is het eveneens een meerminnenhorror. Misschien zit ik er naast, maar Hedwig zal uitsluitsel bieden in haar recensie komende week.
Night Is Short, Walk On Girl (Masaaki Yuasa)
Er is veel animatie dit jaar op het IFFR, met in het Rotterdammerung-programma de Frans-Japanse co-productie MUTAFUKAZ. Maar mijn geld voor een kaartje gaat naar NIGHT IS SHORT, WALK ON GIRL. De prettig gestoorde Masaaki Yuasa (MIND GAME) keert terug naar de setting van zijn anime-serie THE TATAMI GALAXY in deze verder losstaande film, waarin een jaar zich in één nacht voltrekt. Verwacht een eclectische mix aan stijlen en absurde, dromerige humor.
An Evening With Beverly Luff Linn (Jim Hosking)
Ook bij de VPRO Big Scrreen Award nominaties zien we dit jaar een Schokkend Nieuws-waardige titel. Dat de film strijdt voor de waardering van het grote publiek baart in het geval van AN EVENING WITH BEVERLY LUFF LIN een beetje zorgen, want de vorige film van regisseur Jim Hosking, THE GREASY STRANGLER, was vooral zo’n genot omdat hij tegen alle vormen van goede smaak in ging. Het zal toch niet dat Hosking… mild is geworden?
Piercing (Nicolas Pesce)
Ook bij de Tijger-nominaties zit dit keer een genre-film, PIERCING, van Nicolas Pesce. Die naam kun je kennen van de horrorfilm EYES OF MY MOTHER, en ook PIERCING belooft een heftige film te worden. Iets met een man met moordneigingen die besluit een call girl in een hotel uit te nodigen om haar daar te vermoorden. Gebaseerd op het boek van Ryu Murakami, bekend van Takashi Miike’s AUDITION. Ooooh, boy, dit wordt intens.
Insects (Jan Svankmajer)
Jan Svankmajer, de grootmeester van de stop-motion-animatie, gaat met pensioen. Maar niet voordat hij op het IFFR langskomt om zijn zwanenzang in te leiden. INSECTS. Het script is gebaseerd op een toneelstuk van de gebroeders ÄŒapek, en daarmee de laatste in een lange lijst van literaire klassiekers waaraan Svankmajer een draai heeft gegeven. De film werd gesponsord via crowdfunding, en kende daar supporters als Guillermo Del Toro, Peter Lord, Henry Selick en de gebroeders Quay. En als deze mannen zeggen dat ik dit moet zien, wie zou ik dan zijn om te weigeren?
The Shape Of Water (Guillermo Del Toro)
Op het IFFR gaan er ook een hele hoop films in première die later in het jaar de bioscoop nog gaan halen, onder het kopje LimeLight. Dat geldt onder andere voor het Belgische genre-experiment CHARLIE EN HANNAH GAAN UIT, de wraakfilm MARLINA THE MURDERER IN FOUR ACTS, en Guillermo Del Toro’s THE SHAPE OF WATER. Die laatste is ongelooflijk populair op het festival-circuit en bij de prijzencircussen, wat best bijzonder is voor een romantische variant op CREATURE OF THE BLACK LAGOON. Zeemonsterseks, kennelijk niet alleen een fetisj meer, maar mainstream.
Funeral Parade Of Roses (Toshio Matsumoto)
Elk jaar draaien er ook een hoop oudere films op het festival. Het toeval wil dat ik in een tweetal van mijn meer recente Top Tiens voor Schokkend Nieuws een bepaalde titel noemde, waarvan ik wil dat meer mensen hem zien: de psychoseksuele Japanse cult-thriller FUNERAL PARADE OF ROSES, een avant-garde pop-art hervertelling van Oedipus Rex met travestieten en transvrouwen. Geen excuus meer om hem niet te gaan kijken dus.
