VOORPRET | Deze week gaat THE FIRST PURGE in première, het vierde deel alweer in de gewelddadige reeks die leunt op één simpel uitgangspunt: Amerika is misdaad- en geweldsvrij, op die ene dag van het jaar na waarop iedereen mag moorden en roven naar hartenlust.
De films in de reeks zijn wonderlijk, want: ze worden alleen maar ‘beter’ naarmate de serie vordert. Maar een vervolg dat gelijkstaat aan het origineel of deze zelfs overstijgt – het is minder zeldzaam dan je denkt, zeker als het een genrefilm betreft. Een kleine greep:
THE BRIDE OF FRANKENSTEIN (James Whale, 1935)
Het oervoorbeeld – en gelijk ook het beste voorbeeld. Misschien zelfs wel de beste vervolgfilm ooit gemaakt. Waar Whale’s FRANKENSTEIN (1931) hier en daar nog wat rammelde en leed onder het gebrek aan muziek, is BRIDE bijna perfect. Memorabele scène na memorabele scène (de blinde kluizenaar!), geweldige special effects (de homuncili!), meer humor en de onvergelijkbare Ernest Thesiger als de vileine doctor Pretorius, maken dit een must-see van de bovenste plank. Vaak geïmiteerd, nooit geëvenaard.
DAWN OF THE DEAD (George A. Romero, 1978)
Romero’s tweede zombiefilm is beter dan zijn voorganger om exact dezelfde reden dat de PURGE-vervolgen beter zijn dan deel 1. NIGHT OF THE LIVING DEAD (1968) en THE PURGE (2013) nemen een eenvoudig basisprincipe en kiezen dan – zonder dat idee verder uit te diepen – de weg van de home invasion-thriller. Romero wist veertig jaar geleden nog een frisse draai te geven aan dat aloude cowboys-versus-indianen concept en maakte met NOTLD een instant klassieker. THE PURGE had alleen de pech dat we dat gegeven nu wel kennen na al die jaren. En Ethan Hawke als actieheld? Werkt niet, werkte niet en zal ook nooit werken. Vervolgen ANARCHY (2014) en ELECTION YEAR (2016) doen gelukkig wat Romero ook deed in de superieure opvolger van zijn debuut: ze gaan iets dieper in op de materie, doorspekken de gang van zaken met sociaal commentaar, vinden plaats in een bredere setting en – ook niet onbelangrijk – ze smijten een fiks aantal brute actiescènes in de mix.
MANIAC COP 2 (William Lustig, 1990)
We slaan EVIL DEAD 2 (Sam Raimi, 1987) gemakshalve even over om het lijstje niet té standaard te maken en schakelen door naar die andere filmreeks met Bruce Campbell – al legt zijn personage hier al vrij snel het loodje. Regisseur Lustig en schrijver Larry Cohen hanteren in het vervolg op hun film uit 1988 – misschien onbedoeld – de Gouden Regel van het Betere Vervolgdeel: neem alles wat de eerste film goed en/of populair maakte, ga niet voor meer van hetzelfde, maar verrijk het. In dit geval komt de verrijking uit een beter verhaal, sterkere actiescènes en de nogal curieuze, maar succesvolle, keus om eeuwige bad guy Robert Davi te casten als de held. En Claudia Christian doet mee, ook nooit verkeerd.
ANNABELLE: CREATION (David F. Sandberg, 2017)
Op deze plek had net zo goed OUIJA: ORIGIN OF EVIL (Mike Flanagan, 2016) kunnen staan, want voor beide films geldt: origin stories die een onverwachte, enorme verbetering bleken te zijn op een doodsaai origineel. Zelfs al was in beide gevallen de naam van de regisseur een kleine geruststelling: Flanagan maakte eerder dat jaar al het uitstekende HUSH en Sandberg debuteerde in 2016 succesvol met LIGHTS OUT. Toch gaat de winst nipt naar het vervolg op ANNABELLE (2014), want wie effectieve horror weet te persen uit een suffe pop die alleen maar op haar gat zit, verdient hoe dan ook een prijs. Sandberg bouwt de spanning goed op en koos heel vernuftig voor een groep actrices die een stuk jonger zijn dan de normale potentiële slachtoffers in horrorfilms. Als het eerste meisje de pineut is, weet je: all bets are off en alles is nu mogelijk. Vanaf dat moment ligt de film al kilometers voor op het origineel, waarin werkelijk alles voorspelbaar was.
