VOORPRET | Loserige huisvader? In NOBODY heeft Hutch Mansell een duisterder verleden dan hij in eerste instantie doet vermoeden. Totdat hij liet zien dat hij best een robbertje kan vechten, stond Bob Odenkirk vooral bekend om zijn komische rollen. En hij is niet de eerste komiek die een duistere weg inslaat.
Na regelmatige verschijningen in THE BEN STILLER SHOW (1992-1995) kreeg Odenkirk zijn eerste echte roem als de helft van een komisch duo met David Cross, toen ze in 1995 begonnen met het sketchprogramma MR. SHOW. Sindsdien heeft hij uitgebreid zijn acteerkunsten verkend in zijn internationale doorbraak BREAKING BAD (2009-2013), en vooral de spin-off BETTER CALL SAUL (2015–). In NOBODY blijkt zijn personage een verleden te hebben waarin hij mensen van de aardbodem liet verdwijnen. Dat Bob met de switch van komedie naar het duistere werk niet het wiel heeft uitgevonden, blijkt als we kijken naar onderstaande lijst. Sommige komieken groeven nog een stukje dieper in de krochten van hun ziel.
Ross Noble, STITCHES (Conor McMahon, 2012)
Vaak had hij nog niet geacteerd. Noble stond namelijke vooral bekend als geweldige improvisator op het stand-uppodium. Een van zijn meest bizarre stunts was toen hij zijn voltallige festivalpubliek meenam in polonaise richting een veganistische eetkraam, waar ze allemaal worst gingen bestellen. In 2012 trok hij de stoute clownsschoenen aan om te schitteren als de titelfiguur in STITCHES. Al voordat hij in een vroeg graf belandt, is deze verjaardagsclown niet de optimale grapjas voor kinderopvangfeestjes. Vuig, stinkend en ongepast grof. Jaren na een dodelijk ongeluk op een kinderfeestje herrijst hij om de kinderen die er destijds bij waren, inmiddels tieners, te terroriseren. STITCHES speelt vooral op de lach, maar Noble kan zijn tanden ook zeker goed in de horror zetten.
Kristen Wiig, MOTHER! (Darren Aronofsky, 2017)
In een interview met Marc Maron on zei de scenarist/regisseur Kenneth Lonergan dat hij moeite heeft met komieken in serieuzere rollen, omdat ze de gewichtige kant zo zwaar aanzetten dat er geen greintje humor meer in hun spel zit. Als er iemand is die zich schuldig maakt aan deze, dan is het wel Kristen Wiig. Zo is ze gortdroog als pr-madam in Ridley Scotts THE MARTIAN, en kan er amper een lachje vanaf in Patty Jenkins’ WONDER WOMAN 1984. Iets meer valt het op zijn plek in de moderne bijbelvertelling MOTHER!, waarin Wiig als heraut onderdeel is van de gruwelijke volksopstand in het huis van Moeder Aarde. Wiigs bizarre rol sluit aan bij de toon van de film, die hoe dan ook bevlogen reacties ontlokte aan zowel liefhebbers als criticasters.
Jim Carrey, THE CABLE GUY (Ben Stiller, 1996)
Van Carrey wisten we na THE TRUMAN SHOW dat hij serieus kon acteren, en ETERNAL SUNSHINE OF THE SPOTLESS MIND gaf hem de kans om zich echt gevoelig te tonen. Velen zullen misschien THE NUMBER 23 van Joel Schumacher aanwijzen als de eerste keer dat hij de duisternis opzocht. Dat is waarschijnlijk omdat mensen zich geen raad wisten met zijn verontrustende rol in Ben Stillers THE CABLE GUY. Toen iedereen een komedie verwachtte, speelde Carrey, op het hoogtepunt van roem na ACE VENTURA, THE MASK en DUMB AND DUMBER, een rol die de zwarte kant liet zien van zijn schmierende typetjes. Maar inmiddels heeft de zwarte satire een aardige kritische herwaardering gekregen.
Eric Bana, CHOPPER (Andrew Dominik, 2000)
Wist je überhaupt dat Bana ooit is begonnen als sketchkomiek? In thuisland Australië was het eerder een grote schok toen de grapjurk, die nog een leuke bijrol had gehad als schoonzoon in het superdroogkloterige THE CASTLE, ineens de hoofdrol scoorde in CHOPPER. Hij speelt Mark Read, een gevaarlijke biker die zijn avonturen in boekvorm aan de wereld heeft gepresenteerd. En verdomme, hij weet die klootzak nog goed neer te zetten ook! Niet voor niets viel hij op in Hollywood, waar hij de de hoofdrol scoorde in Ang Lee’s HULK. En hij zou onder leiding van Steven Spielberg opnieuw een donker personage neerzetten in MÜNICH. Maar in CHOPPER werkt zijn gestoorde personage vooral dankzij het losgeslagen plezier waarmee Bana zijn rol, nog steeds zijn beste, neerzet.
Alice Lowe, PREVENGE (Alice Lowe, 2017)
Al vanaf het begin van haar carrière zocht Alice Lowe regelmatig een horrorrandje op. Zo was ze een van de hoofdpersonages in de geraffineerde horrorparodie GARTH MARENGI’S DARKPLACE. Ook speelde ze een hoofdrol in de inktzwarte komedie SIGHTSEERS van Ben Wheatley, waarin ze als kampeertrutje samen met tegenspeler Steve Oram een spoor van lijken achter zich laat. Hiervoor schreef ze overigens mee aan het script. In haar lange speelfilmdebuut als regisseur gaat ze nog dieper de horrorhoek in. Ze speelt de zwangere Ruth, die van haar ongeboren baby de opdracht krijgt om mensen te vermoorden.
Steve Carrell, FOXCATCHER (Bennett Miller, 2014)
Ook THE OFFICE-held Steve Carrell probeert het regelmatig, dat uitdiepen van een vuig figuur. Hij kruipt in de huid van werkelijk bestaande maniak John du Pont, een rijkaard die ervan droomt om worstelaars te trainen. Hij krijgt de ambitieuze Mark Schultz (Channing Tatum) in zijn macht, om uiteindelijk diens broer David (Mark Ruffalo) in een driftbui te vermoorden. Dankzij Carrell, en de dikke laag make-up waar hij onder zit, kun je de smerigheid van Du Pont bijna ruiken. De akelige blik met dode ogen in een vogelachtig gedraaid hoofd zet de maniakale neigingen van de true life gluiperd John du Pont nog verder aan.
Robin Williams, ONE HOUR PHOTO (Mark Romanek, 2002)
De grootste verrassing voor het filmgaarde publiek kwam in 2002. Robin Williams niet als de goeierik? Hij leek zelfs even een totale carrièreswitch te maken, want hij deed het niet één, niet twee, maar drie keer. In DEATH TO SMOOCHY speelt nog vooral een parodie op zijn eigen kindvriendelijke imago, het jeugdidool dat achter de schermen een medogenloze klootzak is. In Christopher Nolans derde film, INSOMNIA, manipuleert hij Al Pacino’s hoofdpersonage tot slapeloze waanzin. Het is echter de eerst uitgekomen film van Williams’ duistere trilogie die het meest is bijgebleven. In ONE HOUR PHOTO is hij de stalkende foto-ontwikkelaar Seymour. De meest kwetsbare, maar ook meteen de meest giftige van de drie personages. Iemand die net zo veel medelijden als afschuw opwekt, en dat is een heerlijke cocktail in de handen van deze normaal zo extatische lolbroek.
