VOORPRET | Vanaf volgende week draait Eli Roths remake van DEATH WISH in de Nederlandse bioscopen. Wordt het net zo’n succes als de oorspronkelijke film uit 1974? Die bracht maar liefst vier vervolgen en een heleboel imitaties voort. Hieronder vijf dingen die je waarschijnlijk nog niet wist over DEATH WISH.
1. DEATH WISH begon met een tasjesroof
Schrijver Brian Garfield kreeg het idee voor zijn roman Death Wish (1972) nadat hij en zijn vrouw twee keer achter elkaar het slachtoffer werden van een misdaad (godzijdank geen gewelddadige verkrachting zoals in de film). Eerst werd mevrouw Garfields handtas gestolen, daarna sneed iemand het stoffen dak van zijn cabriolet open. De schrijver werd overvallen door een primitieve gedachte (‘Ik maak die klootzak af!’), waarna de schrijver in hem zich meteen afvroeg wat er zou gebeuren als iemand dat echt zou doen.
2. DEATH WISH was bijna een zwart-witfilm met Jack Lemmon
De eerste regisseur die interesse toonde in de verfilming van Garfields roman was Sidney Lumet. Hij zag DEATH WISH voor zich als een stadsdrama met Jack Lemmon in de hoofdrol. Wie Lemmon halverwege de jaren zeventig zag in films als SAVE THE TIGER en THE PRISONER OF SECOND AVENUE weet hoe effectief de acteur kon zijn als blanke man van middelbare leeftijd die de wereld niet meer begrijpt. Lumet had bovendien het idee om de film in zwart-wit te draaien. Uiteindelijk koos hij voor SERPICO en ging DEATH WISH naar Michael Winner.
3. Charles Bronson stond niet te popelen
Winner vond weinig acteurs bereid om de rol van vigilante te spelen. Om dezelfde reden waarom Paul Newman naar verluidt DIRTY HARRY afsloeg – hij vond de film te rechts – wezen grote namen DEATH WISH af. Henry Fonda noemde het script zelfs ‘walgelijk’. Naar verluidt werden ook George C. Scott, Frank Sinatra en Burt Lancaster benaderd. Niemand hapte. Winner had net THE MECHANIC (1972), CHATO’S LAND (1972) en THE STONE KILLER (1973) met Charles Bronson gedraaid en de regisseur probeerde de actiester te strikken. Op de laatste draaidag van THE STONE KILLER gaf hij Bronson het script van DEATH WISH. In het boek Bronson’s Loose: The Making of the Death Wish Movies van Paul Talbot vertelt de filmmaker dat Bronson zei: ‘I’d like to do that’. Waarop Winner vroeg: ‘The film?’ Bronson: ‘No, shoot muggers.’ Toch had ook Bronson zijn bedenkingen. Hij zag in de zachtmoedige New Yorker die door omstandigheden in een geweldsspiraal terechtkomt eerder een rol voor Dustin Hoffman. Uiteindelijk wist Winner hem toch te strikken, hoewel Bronsons agent Paul Kohner er fel op tegen was.
4. De brute verkrachtingsscène zat niet in het boek
De roman laat in het midden wat er precies gebeurde met de vrouw en dochter van het hoofdpersonage. Ook het script liet die narigheid buiten beeld. Dat was niet goed genoeg voor Winner. Hij wilde een scène die het bioscooppubliek net zo bloeddorstig maakte als het hoofdpersonage. De afschuwelijke en inmiddels beruchte verkrachtingsscène kon rekenen op de afkeuring van auteur Garfield. In het eerdergenoemde Bronson’s Loose sloeg Winner terug: ‘Wat dacht Garfield dan dat hij geschreven had? Sneeuwwitje? (…) Van zijn boek waren drie exemplaren verkocht. Aan zijn moeder! De man is een bloody idiot!’
5. DEATH WISH werd in verband gebracht met een echte vigilante
Op 22 december 1984 schoot Bernhard Goetz vier Afro-Amerikaanse jongens neer in de metro. Goetz beweerde dat ze hem probeerden te beroven. Zijn verhaal deed denken aan de metroscène uit DEATH WISH en in de media werd dan ook druk gespeculeerd over het verband tussen de film en de schietpartij. Michael Winner, die net DEATH WISH 3 had gedraaid, wilde er niet aan. Tegen het blad Melody Maker zei hij: ‘Wij maakten DEATH WISH in 1974. Elf jaar later schiet Bernhard Goetz mensen neer in de metro. Als hij elf jaar nodig heeft om de film na te doen, dan is hij niet al te snugger. Hij moet haast wel geestelijk gehandicapt zijn. Ik keur het niet goed wat Goetz heeft gedaan, maar als hij nog eens iemand in de metro wil neerknallen, hoop ik dat hij het doet in de premièreweek.’
