TGIF | Een unicum! Deze week schreef ik als eerste SN-stagiair ooit mijn eerste TGIF over onder andere nare mannen en sciencefiction.
Ik werk ongeveer twee dagen per week achter de bar en kassa in een bioscoop. Vorig weekend liepen er weer bezoekers weg tijdens MOTHER! Ze vonden Darren Aronofsky’s mindfuck te slecht om af te kijken. “Zonde,” zei ik terwijl ze aan de bar zaten, “ik ga de film zelfs nog een tweede keer zien.” Het moge duidelijk zijn dat ik mij aan de andere kant van de gepolariseerde discussie over MOTHER! bevind. Gelukkig werd ik door de spreekwoordelijke bel gered van hun geklaag over de film: er stonden twee mannen te wachten bij de kassa. Terwijl ik de Cineville-passen scande, keken de mannen naar mijn borsten. “Ze mogen niet nat worden, he!” zei een van hen met een vies lachje. De ander lachte mee. Ik keek naar mijn GREMLINS (Joe Dante, 1984) t-shirt. “Nee, klopt…” reageerde ik ongemakkelijk. Leuk dat deze mannen de regels voor Mogwai uit de film kennen, minder leuk dat die ongevraagd en onder het mom van een onschuldig grapje worden toegepast op mijn borsten.
Nee, ik ga mijn eerste TGIF niet gebruiken als uitlaatklep voor mijn persoonlijke frustratie over sluimerend seksisme. En ja, ik ga het natuurlijk nog hebben over Denis Villeneuves BLADE RUNNER 2049. Maar tijdens het lezen over de donkere wolk die boven het afgelopen Fantastic Fest hing, was het onvermijdelijk om na te denken over mijn eigen ervaringen als vrouwelijke filmliefhebber. Het grootste genre-filmfestival in de Verenigde Staten gaat momenteel gebukt onder controverse rondom seksuele intimidatie binnen de organisatie. Steeds meer vrouwen – veelal journalisten en/of bloggers – zeggen te zijn lastig gevallen of aangerand door Harry Knowles, medeoprichter van het festival. Onder andere Katie Rife (The A.V. Club) en Kristy Puchko (Pajiba) schreven afgelopen week dat de gebeurtenissen helaas illustratief zijn voor het systematische seksisme in de Amerikaanse filmgemeenschap. Dat seksuele intimidatie zich niet beperkt tot de niche, werd gister pijnlijk duidelijk gemaakt door onderzoek van The New York Times: mega-producent Harvey Weinstein (Miramax Films) heeft zijn machtspositie in Hollywood decennialang misbruikt voor zijn seksuele lusten. Deze week is Roman Polanski (ROSEMARY’S BABY) trouwens voor de vierde keer publiekelijk beschuldigd van verkrachting.
Wrang en toepasselijk tegelijkertijd: ik hoop dat de tijdens Fantastic Fest vertoonde REVENGE naar Nederland komt. De debuutfilm van Coralie Fargeat borduurt voort op rape-revenge films en zou dit subgenre op feministische wijze ondermijnen. REVENGE ging eerder in première op het filmfestival in Toronto waar iemand uit het publiek moest worden afgevoerd in een ambulance na een beroerte tijdens de meest bloederige scène. De combinatie van horror, een vrouwelijke regisseur en slecht-gaande bezoekers, sorry desbetreffende bezoeker, maakt mij erg enthousiast en nieuwsgierig; daarom keek ik ook zo uit naar RAW (2016) van Julia Ducournau (die overigens bevriend is met Fargeat).
Waar ik ook enthousiast van word, is dat vrouwelijke schrijvers hebben meegewerkt aan het derde seizoen van het fantastische RICK AND MORTY (2013-). Adult Swim, het programmablok van Cartoon Network waar de sciencefiction animatie wordt uitgezonden, lag eerder namelijk onder vuur omdat al hun televisieseries door mannen werden gemaakt. Een welkome verandering dus, zou je denken. Maar sommige seksistische fans van RICK AND MORTY waren not amused en vielen de vrouwen lastig op sociale media, tot woede van maker Dan Harmon. De problematiek van de RICK AND MORTY fanbase – die naast mij helaas ook bestaat uit veel assholes – werd de afgelopen twee weken uitgebreid besproken op The A.V. Club en Lifehacker.
Goed, tijd voor wat luchtiger nieuws. Morgen kunnen Amerikaanse McDonald’s-bezoekers hun gefrituurde kip dippen in Szechuan saus! De limited edition saus van twintig jaar geleden komt eenmalig terug nadat Rick op 1 april zijn zoektocht bekend maakt in S03E01: “I’m driven to find that McNugget sauce. That’s my series arc, Morty! If it takes nine seasons, I want that McNugget Szechuan dipping sauce!” Dankzij Ricks obsessie – en de slimme marketing van McDonald’s – hoefden de Amerikaanse fans slechts een half jaar te wachten op de zoete teriyaki saus. Voor een serieuze beschouwing van onder andere de relatie tussen science-fiction en de realiteit verwijs ik je graag door naar de nieuwe Geek’s Guide of the Galaxy podcast. Dit opiniestuk van Hannah Sole over de ethiek rondom vrouwelijke seks-robots sluit hier ook mooi bij aan.
Over robots gesproken: de meest gehypete sciencefictionfilm van de afgelopen tijd wordt waanzinnig goed ontvangen. De film lijkt de hooggespannen verwachtingen vooralsnog meer dan waar te maken. Schokkend Nieuws’ Theodoor Steen gaf BLADE RUNNER 2049 gister ook vier skulls. Recensenten mochten van Warner Bros niks verklappen over de plot, dus inhoudelijk is veel gelukkig nog een verrassing. Om je volledig voor te bereiden: tips over welke versie van BLADE RUNNER (Ridley Scott, 1982) je (opnieuw) moet zien; een analyse van de relatie tussen BLADE RUNNER en Philip K. Dicks Do Androids Dream of Electric Sheep? (1969); een uitgebreid – en fijn vormgegeven – achtergrondartikel van Wired over BLADE RUNNER 2049; en een stuk over de postmodernistische esthetiek van het origineel. Geen zin om zoveel te lezen? In dit filmpje wordt uitgelegd hoe film noir en science-fiction met elkaar versmelten in BLADE RUNNER. Ook interessant is de behind-the-scenes reportage van VICE naar aanleiding van een setbezoek in 2016. Tot slot nog de korte anime-film BLACK OUT 2022 (2017) die zich afspeelt in het BLADE RUNNER-universum en geregisseerd werd door niemand minder dan Shinichirō Watanabe (THE ANIMATRIX, COWBOY BEBOP).
Wanneer Hollywood zelf aan de haal gaat met anime, pakt dit meestal minder goed uit – denk aan de recente remakes van GHOST IN THE SHELL (Mamoru Oshii, 1995) en DEATH NOTE (Tetsurō Araki, 2006-7). Toch maakten JJ Abrams en Paramount Pictures vorige week bekend dat ze een live-action film gaan maken van YOUR NAME (Makoto Shinkai, 2016), wereldwijd momenteel de best verdienende anime-film ooit. Fans spreken zich nu al uit over de angst voor white-washing. Ander groot nieuws uit Hollywood: Linda Hamilton keert terug als Sarah Connor in een vervolg op TERMINATOR 2: JUDGMENT DAY (James Cameron, 1991)! Lees hier waarom dat – na minder geslaagde remakes/prequels/sequels zoals Ridley Scott’s PROMETHEUS (2012) en ALIEN: COVENANT (2017), Steven Spielberg’s INDIANA JONES AND THE KINGDOM OF THE CRYSTAL SKULL (2008) en Peter Jackson’s THE HOBBIT trilogie (2012-4) – misschien toch niet zo’n goed idee is.
Rick Deckard is vanaf gister in ieder geval terug in de bioscoop en op basis van de eerste reacties lijkt Villeneuve’s vervolg wél geslaagd. Gister heb ik Do Androids Dream of Electric Sheep? uitgelezen, vanavond kijk ik BLADE RUNNER (The Final Cut) voor de vierde keer en morgen zie ik eindelijk wat Villeneuve heeft gedaan met mijn favoriete sciencefictionfilm. Zondagavond sta ik weer achter de bar en kassa, dit keer hopelijk zonder platte grappen.
Fijn weekend!
