TGIF | Het is eindelijk zover. Voor het eerst sinds maart draait er een nieuwe blockbuster. Maar of Christopher Nolan Hedwig zo ver weet te krijgen om terug te keren naar de bioscoop…
Nu moet ik eerlijk zeggen: ik ben ook niet bepaald de grootste Nolan-fan – voor het waarom verwijs ik de verzamelaars naar SN #110. Het is niet per se om hoe hij omgaat met vrouwelijke personages, al helpt dat niet bepaald. Ik kan het eigenlijk niet scherper en beknopter formuleren dan Julius het deed aan het einde van de tweede recensie van TENET die hij – naast zijn SN-recensie – schreef voor Cine.nl: “Nolan zou net zo’n goede regisseur kunnen zijn als James Cameron, als hij niet zou denken dat hij Stanley Kubrick is.”
De situatie is hier natuurlijk lang niet zo ernstig als in de VS, waar sommige recensenten hebben besloten dat ze het niet verantwoord vinden om naar de bioscoop te gaan, en The AV Club besloot zelfs dat ze films die hun recensenten alleen in de bioscoop kunnen gaan kijken, zoals THE NEW MUTANTS, voorlopig niet zullen recenseren. Ik vroeg me direct af of dat de recensies zou beïnvloeden: als alleen recensenten gaan die voor deze film het risico aandurven, worden de recensies dan positiever? Het valt te betwijfelen: op moment van schrijven zijn slechts twee van de negen recensies ‘fresh’ op de rottetomatensite. En dan is er ook nog kritiek op de whitewashing van het personage Sunspot. Die kritiek was er ten tijde van de casting drie (3!) jaar geleden ook al, maar een recent interview met regisseur Josh Boone, waarin hij aangaf het door het strippersonage ervaren racisme gewoon niet zo interessant te vinden, hielp niet bepaald.
Nu heb ik het hierboven al over representatie van vrouwen gehad en over whitewashing. Ik heb ook nog een link voor jullie over hoe queer DEEP SPACE NINE was ondanks pogingen van de makers om dit te onderdrukken, en een interview met de regisseur van aflevering zes van WATCHMEN, over de oorsprong van het personage Hooded Justice en het filmen van een lynchscène. Er wordt veel geschreven over film door een maatschappelijke en/of politieke lens, ook bij Schokkend Nieuws. Daar komt soms ook verzet tegen: er heeft al een abonnee boos z’n abonnement opgezegd omdat SN te activistisch zou zijn geworden.
Ik snapte die kritiek eigenlijk nooit zo goed: waarom zou je film (en popcultuur breder gezien) niet vanuit zoveel mogelijk ooghoeken bekijken? En horrorfilm is toch bij uitstek altijd al interessant geweest uit politiek oogpunt? Maar toen ik dit video-essay keek begon ik het een beetje te begrijpen, omdat er een punt in wordt gemaakt waarvan ik niet besefte dat het gemaakt hoefde te worden: als er aspecten van de maatschappelijke lading van een film worden bekritiseerd, betekent dat niet dat je moreel verwerpelijk wordt gevonden als je van die film houdt. Vrijwel al mijn lievelingsfilms hebben ‘problematische’ (verschrikkelijk woord, maar in navolging van het essay gebruiken we het maar even) kanten. Een geheel in alle opzichten 100% verantwoorde film bestaat niet – en als hij bestond zou hij ongetwijfeld doodsaai zijn… onder andere omdat er dan niks over de discussieren valt.
Dat ik erg uitkijk naar LOVECRAFT COUNTRY is niet omdat ik me dan weer extra ‘woke’ kan voelen, maar omdat de serie een interessante nieuwe draai lijkt te geven aan oeroude (en vaak racistische) verhalen, gemaakt lijkt te zijn door mensen die het genre door en door kennen, en duidelijk ruim voldoende gespreksstof weet te leveren. SHE DIES TOMORROW zou me misschien zelfs kunnen verleiden tot een eerste bioscoopbezoek (als er een Nederlandse distributeur het aandurft), omdat die weer eens wat anders biedt dan de zoveelste zombie-apocalyps. En er zijn zelfs films van witte mannen waar ik erg benieuwd naar ben (heus!): de nieuwe van Charlie Kaufman, I’M THINKING OF ENDING THINGS, is kennelijk eng genoeg om een artikel te verantwoorden over hoe eng precies; en COME TO DADDY (van de producent van THE GREASY STRANGLER) klink ook intrigerend (en lekker goor).
Een live-actionversie van de POWERPUFF GIRLS door Diablo Cody, met de GIRLS als cynische twintigers? Daar wordt ik dan – net als kennelijk de meeste twitteraars – niet direct enthousiast van. Een RESIDENT EVIL-serie op Netflix? Ik wacht de recensies eerst maar af. De nieuwe lading DC-films? Op de terugkeer van Michael Keaton als Batman in THE FLASH na ben ik nog niet bijster enthousiast. Ik ben niet ademloos aan het wachten op de zevende TREMORS-film. Maar wie weet: wellicht is een van de voorgaande titels wel ontzettend leuk om te ontleden, en blijkt hij juist vanuit die hoek opeens toch onverwacht interessant.
Dan is het alweer tijd voor de grabbelbak. Allereerst waren wij duidelijk niet de enigen die tien jaar na het overlijden van Satoshi Kon aandacht wilden besteden aan zijn werk (zie ons nieuwste nummer): ook Little White Lies en Screen Anarchy deden mee. We blijven nog even in Japan, met dit artikel over Takashi Miike en “V-Cinema” en dit video-essay dat YOJIMBO en A FISTFUL OF DOLLARS naast elkaar legt. The AV Club deed ook een vergelijking, tussen de twee versie van Tom Ripley in PURPLE NOON en THE TALENTED MR. RIPLEY. Wie een toegankelijke intro wil over experimentele film (en waarom dat eigenlijk toegankelijker is dan je denkt) kan dat hier vinden.
Fijn weekend!
