TGIF | Normaal gesproken houd ik het nieuws over de persoonlijke levens van filmsterren nauwelijks bij. Maar de afgelopen weken kun je niet anders.
Harvey Weinstein kwam eindelijk ten val. Verhalen waren er al jaren, natuurlijk. ‘Roddels’ zijn toch niet zo frivool: soms zijn ze van levensbelang. Drie dagen geleden verscheen dit stuk van Ronan Farrow, inclusief een huiveringwekkende geluidsopname van Weinstein in een poging een vrouw met zich mee te krijgen. De lijst van actrices die naar buiten treden met verhalen over zijn machtsmisbruik groeit nog steeds. Asia Argento bevestigde dat een scène in haar regiedebuut SCARLET DIVA gebaseerd is op een ervaring met Weinstein. Rose McGowan, ook een van zijn slachtoffers, is een van de sterkste stemmen onder de beschuldigers. Emma Thompson gaf de beste korte samenvatting.
Weinstein is ontslagen, maar daarmee is het probleem natuurlijk niet opgelost. Er werken nog steeds mensen bij The Weinstein Company die wisten van zijn gedrag en het negeerden tot ze niet langer konden. En ook buiten de studio zijn er veel die de andere kant op keken. Die mensen zijn noodzakelijk voor machtsmisbruik op deze schaal. Aan de basis van het probleem ligt niet het feit dat Weinstein een monster is, maar dat iemand in zijn positie ongestraft een monster kán zijn. Ik verwacht dan ook dat er de komende maanden nog meer pus uit de geopende wond zal komen.
Wat moeten wij filmliefhebbers hiermee? Het lijkt alweer lang geleden dat de aanrandingen van Harry Knowles het laatste schandaal in de filmwereld waren. Knowles’ website boycotten is geen straf. Zijn recensies zijn minder leesbaar dan de gemiddelde Facebook-rant van je neef die in chemtrails gelooft. Er zitten geen consequenties aan het verder negeren van die site. Evenmin is het moeilijk geen aandacht te besteden aan de eventuele toekomstige carrière van Honest Trailers-bedenker Andy Signore, die deze week ook ontslagen werd wegens seksueel geweld. Maar The Weinstein Company boycotten zal voor veel filmfans een offer zijn. Net zoals het niet langer betalen voor films van Roman Polanski of Woody Allen, of films met Johnny Depp of Casey Affleck.
Mijn geloof in de dood van de auteur is rotsvast. Het kan me niets schelen dat Ridley Scott denkt dat Deckard in BLADE RUNNER een replicant is: de film laat die vraag onbeantwoord, en de film is de film. In het verlengde van die houding ligt de mogelijkheid bepaalde morele problemen met filmmakers te negeren tijdens het kijken. Ik heb er bij DE JOHNSONS geen last van dat scenarist Leon de Winter in het echt minder redelijk is dan de titelpersonages. Maar wanneer een hele industrie zo doordrenkt is met gif, is het dan te rechtvaardigen die industrie financieel te steunen? Wat is onze verantwoordelijkheid als kijkers en als critici?
Voor filmjournalisten in elk geval de taak over dit onderwerp te blijven schrijven, en het niet over een paar weken achter ons te laten – zoals The Weinstein Company en de rest van Hollywood ongetwijfeld hopen. Blijf schrijven over Hollywoods masculiniteitsprobleem. Ook is het van belang dat we kritisch kijken naar de politiek van de films die het product zijn van deze industrie. Wat BLADE RUNNER 2049 ons vertelt over de positie van vrouwen, bijvoorbeeld. Of de TRANSFORMERS-films over mannen. Of wat het horrorgenre te zeggen heeft over schuld. Laten we onthouden dat er bij films meestal geen eenduidige antwoorden zijn op onze vragen, maar dat analyse van verhalen ons veel kan leren over de cultuur die ze voortbrengt.
Het is een donkere, smerige tijd. Laten we hopen dat ie niet overwaait. We moeten door de rotte kern van een glanzende vrucht.
Prettig weekend!
