TGIF | Henriëtte schrijft over wie ons ontvalt (maestro van de filmmuziek), wat ons wordt voorgeschoteld (dystopische toekomstbeelden) en wat we opzoeken (troost).
Handen omhoog: wie is er 2020 al zat? Iedereen weer al lekker op terrasjes en in de drukke stad? Zie hier waarom dat niet altijd een goed idee is, aan de hand van 28 WEEKS LATER. En wie is de Verenigde Staten zat? Volgens dit artikel bevindt het leven in Amerika zich momenteel in de PVCU, het Paul Verhoeven cinematic universe. Van ROBOCOP tot STARSHIP TROOPERS: PV bracht ons een verontrustende (en mechanische) arm der wet, dystopische toekomstbeelden en toonde de zwakte van een maatschappij totaal gefocust op macht en geweld. Anders kun je nog SOUTHLAND TALES kijken, volgens dit artikel a perfect hot mess, en dus zeer toepasselijk voor afgelopen half jaar. Niet voor niets schreef Theodoor Steen over deze ‘zwaar onderschatte monsterflop van Richard Kelly’ dat de de film wegkijkt ‘alsof je een avondje aan het zappen bent op de bank, waarbij MTV, SATURDAY NIGHT LIVE, jaren-tachtig-actiemeuk, reli-propaganda, KEEPING UP WITH THE KARDASHIANS en een documentaire over de postmoderne cultuurtheorie van Baudrillard elkaar afwisselen. Genoeg om je apocalyptische angsten aan te jagen’. Over zappen gesproken: hier deel 1 en deel 2 van Cine’s grote lijst met videoclips gemaakt door filmregisseurs.
Het zal niemand zijn ontgaan dat Ennio Morricone begin deze week is overleden. John Carpenter spreekt over deze ‘inestimable genius’ en Erik van ’t Holt, vaste soundtrack-columnist in de Schokkend Nieuws-podcast, vertelt over zijn band met Morricones muziek: ‘In alle goed bedoelde I.M.’s werd voornamelijk zijn muziek voor de westerns van Sergio Leone en THE MISSION – kennelijk een favoriet op huwelijken – vermeld, maar mijn gedachten gingen onmiddellijk uit naar mijn allereerste Morricone-soundtrack: RED SONJA. Ik was destijds vooral geïnteresseerd in grootschalige melodische orkestrale muziek à la STAR WARS, CONAN THE BARBARIAN en KRULL, van vooral Amerikaanse en Engelse componisten. De aanschaf was een gok, want ik had de film (godzijdank) nog niet gezien en was nauwelijks bekend met Morricone’s muziek. Maar RED SONJA bleek koren op mijn orkestrale molen. Het is Morricone op z’n ‘normaalst’, maar wel met hier en daar die typische Morricone-sound, zoals een solotrompet in het thema voor Kalidor (Arnold Schwarzenegger). RED SONJA smaakte naar meer en uiteindelijk, veel later, na ORCA, THE THING, THE MISSION en de westerns, leerde ik ook zijn experimentele en atonale werk waarderen. Van alle componisten in mijn filmmuziekcollectie heeft Morricone mijn muzikale horizon ongetwijfeld het meest verbreed. Met dank aan Red Sonja voor de introductie.’
Met het weekend voor de deur, en onzekere, soms unheimische maanden achter de rug, kun je er prima voor kiezen om gewoon wat comfort food te kijken (het equivalent van, dan). In een eerdere TGIF plakte ik een linkje naar een artikel waarin werd gepleit voor het kijken van nieuwe films en series tijdens de lockdown, in plaats van terug te vallen op dingen die je al kent, maar hoe langer de onzekere situatie (kuch cultuursector kuch) duurt, hoe meer ik verlang naar filmervaringen die een beetje voelen als thuiskomen. Zoals ETERNAL SUNSHINE OF THE SPOTLESS MIND, zoals heel FIREFLY herkijken of wegdromen met je Ghibli-buurman. Zoals in dit stuk over AVATAR: THE LAST AIRBENDER – met een shout out naar SHE-RA: PRINCESS OF POWER, die eerder deze week ook al op onze site opdook in de nieuwste Flashback. Of ga lekker zitten voor een volgend seizoen (nieuw én vertrouwd) van je huidige favoriete serie, of dat nu THE UMBRELLA ACADEMY is, THE BOYS of LOCKE & KEY; een verfilming van een klassieker als The Midwich Cuckoos, of van een nieuwe comic als The Old Guard (oké, PADDINGTON 2 was voor mij ook nog nieuw maar voelde wel onmiddellijk als warme blauwebessencrumble met een bolletje vanilleijs).
Als ik íets heb geleerd in de afgelopen tijd, is dat het alleen maar energie kost om mensen te vertellen wat ze moeten doen, terwijl ze zelf iets heel anders voelen. Kijk wat je wilt (of is dat te dwingend), zoek elkaars verhalen op (of niet) en geniet van film, van de vele verschillende stemmen en de werelden die voor je opengaan, soms keer op keer. Tenzij je per se over 28 weken weer alles bij het oude wilt hebben, want we weten allemaal hoe dát afliep (niet zoals hieronder, maar ik wou ‘m er lekker toch ingooien – terwijl (noot!) ik niet van musicals hou én niet van Hugh Grant…
Een fijn, troostrijk weekend, iedereen!
