Hoe om te gaan met filmkeuzestress in deze tijden van overvloed? Simpel: laat je leiden door je favoriete youtubers.
Soms denk ik wel eens met lichte weemoed terug aan de tijd dat ik net op kamers woonde en mijn filmaanbod beperkt was tot wat er ’s avonds op televisie werd uitgezonden en de tientallen dvd’s van een huisgenoot die ik mocht lenen. Hoewel niet alles in zijn collectie mijn interesse had, bekeek ik in korte tijd alles, als de veelvraat die ik was… en waarschijnlijk nog steeds ben. Een dikke tien jaar later heb ik zelf een collectie die ik met moeite onder de tweeduizend titels weet te houden, is er een uitgebreid Netflix-aanbod door te bladeren en beschik ik over een pas waarmee ik gratis kan genieten van wat de vele Amsterdamse bioscopen mij te bieden hebben. Simpelweg alles kijken wat beschikbaar is, is niet langer een optie (daarvoor zijn er niet genoeg uren in de week) en dus dienen er keuzes te worden gemaakt.
Aldus ga je op zoek naar redenen om bepaalde films te bekijken. Oscargenomineerd, Gouden Palm gewonnen, deel uitmakend van een franchise die ik volg? Prima, ik bekijk het wel. Maar de laatste tijd merk ik steeds vaker dat ik me voor al het overige kijkvoer laat leiden door wat mijn favoriete filmgeoriënteerde youtubers zoal behandelen. Daarmee doel ik niet op de ontelbare filmvloggers à la Chris Stuckman of Jeremy Jahns, die met staccato montage doch zonder boeiend inzicht in vijf minuten vertellen wat ze van een nieuw uitgekomen blockbuster vinden, maar degenen die wat meer zoeken naar interessantere invalshoeken. Er zijn namelijk tal van kanalen die niet draaien om het verstrekken van binaire adviezen, maar simpelweg reeds uitgekomen films behandelen die interessant genoeg worden beschouwd om er wat dieper op in te gaan. Zij het positief, negatief of neutraal.
Voor een diepgravende analyse is het echter nagenoeg onmogelijk niet in plotdetails te treden en dus zijn dit soort video-essays eigenlijk pas volwaardig te bekijken wanneer je de behandelde film(s) reeds hebt gezien. Zo zijn de prachtige analyses van Movies with Mikey vaak gloedvolle aanbevelingen, maar door de spoilergevoelige inhoud eigenlijk pas na afloop te bekijken. Wanneer ik dus zie dat op dit kanaal een door mij nog onbekeken film wordt behandeld, ga ik daar direct werk van maken zodat ik vervolgens het video-essay erover kan zien. Beetje neurotisch misschien, maar het is een mooie drijfveer om films te bekijken die ik anders mogelijk links zou laten liggen. Als beloning hiervoor staat me altijd een fijn toetje te wachten in de vorm van Mikeys ongetwijfeld boeiende analyse.
De interessante nabespreking kan ook werken als goedmakertje. Toen ik afgelopen zomer de bioscoopzaal uitliep waar ik zojuist tweeënhalf uur had vergooid aan de meest waardeloze TRANSFORMERS-film tot nu toe, had dat gemakkelijk kunnen resulteren in een existentiële crisis. Maar uiteindelijk bleek dit vrijwillig ondergane trauma een prima investering om enkele weken later alle punten te kunnen volgen van Lindsay Ellis’ magnum opus The Whole Plate, waarin ze de TRANSFORMERS-filmreeks op uiterst scherpe wijze onder de loep neemt. En toen mij tijdens het bekijken van BATMAN V SUPERMAN: DAWN OF JUSTICE halverwege duidelijk werd dat het niet veel soeps was en waarschijnlijk ook niet beter zou gaan worden, troostte ik mij met de gedachte dat het parodiekanaal How It Should Have Ended uit deze puinhoop iets fantastisch zou kunnen construeren. Ik werd niet teleurgesteld.
Of BATMAN V SUPERMAN gesproken… Ja, het is misschien een dood paard trappen, maar blijkbaar valt hierover nog van alles over te zeggen. Luister maar naar filmcriticus Bob Chipman, die normaal gesproken in Really That Good klassieke films tegen het licht houdt om uit te vinden wat ze nou eigenlijk zo goed maakt, maar bij wijze van uitzondering bezig is met een eenmalige tegenhanger: Really That Bad. Waar zijn positieve afleveringen meestal in een halfuur à driekwartier een film behandelen, bestaat zijn autopsie van BATMAN V SUPERMAN inmiddels uit twee afleveringen van elk anderhalf uur en moet het slotdeel nog volgen.
Hoewel het ietwat kinderachtig lijkt meer dan drie uur te klagen over een slechte superheldenfilm, maakt Chipman veel goede punten over de huidige staat van de filmindustrie. Logisch, want het is niet ondenkbaar dat het inmiddels behoorlijk vastgelopen DCEU-filmexperiment de boeken in zal gaan als een soort HEAVEN’S GATE van deze tijd, en voor het duiden van dergelijke fiasco’s zijn dit soort deep dives zeer welkom. Voor Chipman zelf lijkt het maken van deze reeks video’s een vorm van traumaverwerking, al is de ironie van de situatie dat hij hierdoor de film die hij zo verafschuwt volop moet herbekijken. Door zijn interessante bespiegelingen ben ik zelf in ieder geval alsnog blij de film te hebben gezien. Niet vanwege de initiële filmbeleving, maar puur om de interessante nabeschouwing die eruit voort is gevloeid.
Een van de meest verontrustende dingen die ik ooit heb gezien, was hoe enkele Amerikaanse jongeren waarbij ik eens verbleef, na het bekijken van een tweeënhalf uur durend meesterwerk zonder van de bank af te komen direct de volgende film opzetten. Geen tijd voor bezinning of enige nabespreking, maar gewoon gelijk verder met de volgende film. Pure consumptie. Wie voor 2018 nog een goed voornemen zoekt: probeer maandelijks net zo veel tijd te besteden aan de nabeschouwing van films als aan het bekijken ervan. Lees, schrijf, discussieer, bekijk video-essays: doe iets met je kijkervaring. Hierdoor houd je misschien minder tijd over voor het bekijken van films, maar degene die je ziet, zie je wel een stuk beter.
Prettig weekend!
