De theaterregistratie, verkrijgbaar op DVD bij de betere kringloopwinkel, was voor beiden een onthutsende koortsdroom die gezien moet worden. De meest eenvoudige mopjes weet Ivo de nek om te draaien. Hij vertelt uiteraard met Niehelistische bescheidenheid over zijn rijke carrière en verdwaalt in pseudofilosofische monologen. En dan hebben het nog niet eens over zijn zangkunsten gehad…
De theatershow werd geregisseerd door Haye van der Heyden, die kort na de podcastopnames in het nieuws kwam als een van de gezichten van de potentiële omroep Ongehoord Nederland, maar daar weggestuurd werd nadat hij zich in een radio-interview had laten ontvallen met die omroep ook een podium te willen bieden aan holocaustontkenners. Dat is nog lang niet zo schokkend als wat hij in samenwerking met Ivo neerzette in 2005.
Zoals een gebruiker op bol.com schreef in een vijfsterrenrecensie: ‘Vooral de manier waarop [Ivo Niehe] de jeugd van tegenwoordig en de rapcultuur te kijk zet is meesterlijk. Er zijn vele rappers uit de Amsterdamse ghetto’s die aan het vakmanschap van Ivo nog een puntje kunnen zuigen. Ook het liedje ‘Mart Smeets’ dat gaat over allochtonen in Nederland is een treffende poëtische kritiek op het falen van de multiculturele samenleving. Ivo is misschien wel de laatste bewaarder van echte Nederlandse cultuur en zo’n man moeten wij koesteren.’
