“Deze Slagschaduw geeft mij nachtmerries!” schreef Alexander Vink, één van de vaste deelnemers aan ons filmcryptogram Slagschaduw. “Wellicht kan Basje warme melk drinken voor het slapen gaan, dan droomt ze wat duidelijker.”
Vermomd als de duisternis, Slagschaduw #14, was moeilijk deze keer. Noch Alexander, de nummer twee in ons Slagschaduw klassement, noch koploper Twan van G. raadden de twee films. De juiste antwoorden moesten komen van een nieuwe deelnemer. Goed gedaan, Anthony Vandecasteele, je was de enige!
Twan van G. gaat wel nog steeds aan kop. Vanaf morgen heeft iedereen weer een nieuwe kans met aflevering 15.
De cryptische filmcolumn Slagschaduw, waarin Basje Boer opzettelijk twee genrefilms door elkaar heen beschrijft, levert altijd een fascinerende cocktail op van filmbeelden, tekstflarden en fantastische associaties. Het is even puzzelen, maar wanneer je het antwoord hieronder ziet, denk je: natúúrlijk!
Vermomd als de duisternis
Een vrouw zit in het donker. Ze kijkt uit het raam. Buiten speelt een kind met een bal. De bal wordt hoog opgegooid, met een elegante boog verschijnt hij binnen het raamkozijn. De vrouw kijkt beter. Is het wel een bal? Een bal met haar? En ogen? Die lijken op haar eigen ogen?
De vrouw staat op en gaat naar het raam. Een kat, een mottig en mager beest, krijst naar haar. De vrouw kijkt er meewarig naar. Dan trekt iets anders haar aandacht. Schaduwen op de muur. Ze kijkt beter. Ziet ze het goed? Een donker, bassend geluid kruipt dichterbij. Ze schrikt terug. Dan ziet ze het, ze weet het zeker: het silhouet van een beest.
De vrouw rent naar het midden van de kamer. Ze bekijkt de schaduwen, de lichtvlekken op de muren en het plafond. Ze draait zich om haar as, steeds maar weer in rondjes, aangetrokken door het bewegen van het licht en het lage, brommerige geluid dat tegen de muren weerkaatst. Gegrom, ja dat is het, een laag en ontevreden gegrom. Daar! Ze ziet het toch, ze is niet alleen.
De vrouw rent naar de deur, draait die op slot. Ze trekt een kastje los van de muur en schuift het voor de deur. Een schemerlamp tuimelt op de grond en tolt rond. De grote garderobekast schuift de vrouw voor het raam. De spiegel op de kast weerkaatst haar wanhopige gezicht. Even wordt de vrouw door vermoeidheid overvallen, dan schrikt ze op.
Een vrouwenhand reikt naar het lichtknopje. Een moment later baadt de kamer in geel, troostend licht. De schaduwen, de lichtvlekken, de echoënde geluiden smelten van de muren. De vrouw laat zich zakken in haar stoel. Het is voorbij. Ze zet haar pruik af en laat haar schouders zakken.
