IMAGINE | Op 12 april gaat het Imagine Film Festival weer van start met de nu al veelbesproken openingsfilm GET OUT. Er staan ons weer tien prachtige dagen te wachten – en dat voor de 33ste keer! Hier een lijstje met hoogte- en DIEPTEPUNTen die het festival zo bijzonder maken.

Het begon in 1984, in het Alhambra Theater aan de Weteringschans: het eerste Weekend of Terror. Oprichter Jan Doense legde de basis voor wat later het Amsterdam Fantastic Film Festival (AFFF) ging heten en tegenwoordig dus Imagine is. De Night of Terror, die in al die jaren is blijven voortbestaan als programmaonderdeel, is dit jaar omgedoopt tot Fright Night  in een poging een einde te maken aan het ‘Hoerrrr’-geroep. Maar als iets duidelijk wordt uit 33 jaar festivalgeschiedenis, dan is het dat iedere (naams)verandering gepaard ging met felle discussies en dat de folklore zeer levendig is.

1991: Protest!

Tijdens het Weekend of Terror IX werden haastig in elkaar geflanste pamfletten verspreid waarin het publiek werd opgeroepen protestbrieven te sturen naar de organisatoren van het weekend “vanwege de magere kwaliteit van het filmaanbod”.  Vooral het feit dat men de fantastische Japanse films TETSUO, TETSUO II: BODY HAMMER en AKIRA op het programma had gezet was een steen des aanstoots. “Die zijn natuurlijk goedkoper te krijgen,” redeneerde  de anonieme criticaster, “en als het zo doorgaat zullen er volgend jaar ook wel Turkse en Russische films vertoond worden.” Gelukkig is slechts een enkeling zo kortzichtig. Vorig jaar was het Turkse BASKIN een van de publieksfavorieten van het  Amsterdamned en Rotterdamned filmfestival, en AKIRA won in 1991 de publieksprijs van het festival, de Silver Scream Award.

1996: Weer iets geleerd!

Stuart Gordon, de regisseur van RE-ANIMATOR, werd in 1996 door een horde barbaren van het podium van Tuschinski gekegeld met reuze-M&M’s met hazelnotenvulling. Hij zat daarna nog even geschrokken in een loge maar toen het publiek gehakt maakte van zijn nieuwe film CASTLE FREAK vluchtte hij linea recta het theater uit en verdween in de nacht.

Jan Doense herinnert zich nog: “De volgende ochtend gingen we naar zijn hotel om als Wiedergutmachung een fles jenever aan te bieden. We kregen te horen dat “De heer Gordon al uitgecheckt was”. Maar zijn koffer stond er nog en even later kwam hij aangelopen met Richard Fire, de scenarist van HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER, met wie hij bevriend was en die destijds in A’dam woonde. Over het incident zei Stuart: “We hebben allebei iets geleerd. Ik dat ik geen films meer moet maken die zo traag op gang komen en jij dat je dit soort films niet op de NoT moet programmeren.” No hard feelings dus, maar dit was voor mij wel het beslissende moment om er (tijdelijk) mee te stoppen.”

2000: Herrijzenis!

Het was een terugkerend fenomeen, jaar na jaar: de aankondiging dat Jan Doense er nu écht mee ging stoppen. Dat lukte hem even – in 1998 en 1999 werd het Weekend of Terror georganiseerd door Stichting Reel X Film Projects – maar in 2000 keerde Doense toch weer terug. Met een 16de Festival van de Fantastische Film dat een volle week duurde. Een van de hoogtepunten was zonder enige twijfel het optreden van acteur Udo Kier. Udo de Querulant gedroeg zich tijdens het openbare interview als een diva en probeerde, tot groot vermaak van het publiek, voortdurend collega’s Phil van Tongeren en Bart van der Put in het hemd te zetten.
We noemen ook nog een dieptepunt (van humor) uit dat jaar: eregast Wes Craven die de weg naar de W.C. gewezen krijgt. “I see, I just follow my initials.”

2002: Hoerrr!

Klachten over het geroep tijdens de Night of Terror zijn er altijd geweest. Sommige mensen willen nu eenmaal graag van de film genieten en sommige mensen genieten liever van de jaarlijkse uitlaat. Met bierblikjes gooien is gevaarlijk en laserpennen zijn strontvervelend, maar schelden doet – tenminste voor wie de feestelijke sfeer aanvoelt – geen pijn. “Hoerrrr…” en “Homo…” waren in al die jaren de weinig verrassende favorieten, maar er waren ook wel eens creatievere vondsten. In 1997 werd tijdens de scène in THE NIGHT FLIER waarin iemand de macht over het stuur verliest keihard “Marco Bakkerrrrr….” geroepen en klik hier als je niet weet waar dat op slaat.  De hardste én de meest originele grap werd tijdens de vertoning van QUEEN OF THE DAMNED gemaakt in 2002. R&B icoon Aaliyah speelde daarin de hoofdrol en zij was net daarvoor in een vliegtuigongeluk omgekomen. “Zwarte doos!” klonk het vanuit de zaal. Zes mensen dienden een klacht in bij de bedrijfsleiding van het City Theater.  

Er was ook een echt kippenvelmoment. Ricardo Guerrero Paez, een van de festivalfans van het eerste uur en gangmaker in het “Hoerrrr!”-geroep, overleed in 2007, plotseling en op jonge leeftijd. Hij werd tijdens de NoT geëerd, niet met een minuut stilte, maar met een oorverdovende minuut “Hoerrrrrrrr…”

2004: Grappen, gala en kakkerklakken

Over goede grappen gesproken: publiek dat op de twintigste editie van het AFFF de verrassingsfilm bezocht, kreeg eerst DR. SEUSS’ THE CAT IN THE HAT te zien. Nét op het moment dat de diehard horror fans boos begonnen weg te lopen, staakte Jan Doense de film om onder grote hilariteit te verklaren dat festival ondanks naamsveranderingen en pogingen een breder publiek te bereiken, nooit z’n horror-roots zou vergeten – waarna SHAUN OF THE DEAD werd gestart!

Het AFFF en Imagine zijn lid van de Europese Federatie van Fantastische Film Festivals (EFFFF) en 2004 was het jaar waarin Bellevue Cinerama de gastheer mocht zijn van het Europese Gala van de Fantastische Film. Hilarisch dieptepunt dat jaar: het optreden van illusionist Celsius tijdens het gala. Zijn acts – zoals vanuit het niets uit een spiegel verschijnen – vielen genadeloos door de mand als je er als toeschouwer niet precies recht voorzat. Hoogtepunt dat jaar: het nooit meer geëvenaarde kakkerlakken-affiche.

2006: Profondo Rosso

Legendarische verhalen zijn er ook over de gasten. Roger Corman, de producent van talloze exploitation-films, wilde in 2006 drie dingen tijdens zijn bezoek aan Amsterdam: een coproductie op poten zetten met de Filmacademie, een bezoekje aan de Wallen en een bezoekje aan een coffeeshop. Het eerste ging niet door, de Wallen had Corman na 5 minuten al wel gezien en dus werd er koers gezet naar coffeeshop The Green House. De inmiddels 80-jarige Corman viel bij binnenkomst van het afstapje maar liet zich niet kennen: “Give me some of your strongest stuff!”

Jan Doense was erbij: “Ik waarschuwde hem nog, en de jongen achter de toonbank ook, maar hij zette door. Hasj. Hij wist alleen helemaal niet wat hij ermee moest doen. Een paar Spaanse toeristen hebben toen een enorme joint voor hem gebouwd. Roger stak ‘m op – en ging meteen knock-out! Totaal! Zijn vrouw was not amused. In de taxi naar het hotel zat hij op de achterbank: “I’m okay! I’m okay!  Just zone-ing out here…” En de volgende dag was hij toch weer precies op tijd voor z’n interviews. Alleen zijn haar zat raar.”

Tien jaar daarvoor had Doense ook Dario Argento al eens meegenomen naar de Rosse Buurt. “Ik dacht, de man van PROFONDO ROSSO, al die rode lichten, dat is een en al INFERNO. Hij wist niet wat hij zag en hij was eigenlijk ook wel een beetje gechoqueerd. Opeens waren er Italiaanse toeristen die hem herkenden. “Sei Dario Argento?” fluisterden ze. “Si.” Waarop ze opeens luidkeels over straat schreeuwden: Hé! Dario Argento is hier! Hij zette het meteen op een hollen en vluchtte een kroeg in op de kop van de Zeedijk. Hahaha!”

2008: Rode loper

In 2008 ging voor Pathé Tuschinski de rode loper uit voor.… Tim Burton. De winnaar van de Career Achievement Award was de grootste vis die het festival ooit aan de haak sloeg. Veel pers dus, een drukke signeersessie en een volgepakte zaal tijdens het openbare interview met de maker van BEETLEJUICE en EDWARD  SCISSORHANDS.  Het festival had in de loop der jaren natuurlijk nog veel meer fantastische gasten: Tery Gilliam, Paul Verhoeven, Roger Corman, Ray Harryhausen, Loyd Kaufman, Wes Craven, Neil Jordan … Reden ook waarom Jan Doense – die in 2008 eindelijk definitief terugtrad als festivaldirecteur – een koninklijk lintje kreeg van wethoudster Carolien Gehrels. Dieptepuntje: LA TERZA MADRE, het volkomen mislukte vervolg op SUSPIRIA en INFERNO. Regisseur Dario Argento is dit jaar (voor de vierde keer) te gast en verdient een paar kritische vragen.

Er zijn natuurlijk is nog veel meer hoogte- en dieptepunten te noemen: het spetterende optreden van Claudio Simonetti bijvoorbeeld (2005), de Delft Blue Penis Award (2006), het obscure gratis blaadje Kult! (Titelpagina: “Vrouw met zeven clitorissen!”) in 2008, HOBO WITH A SHOTGUN als openingsfilm in aanwezigheid van Rutger Hauer (2011), hangen in de bar met de jongens van THE BATTERY (2013)… De festivalbar is dit jaar ook weer geopend, dus laat de sterke verhalen maar komen…

Vond je dit artikel leuk? Laat het ons weten via sociale media of deel het artikel door middel van onderstaande knoppen.