Larraz maakte de film in 1974, zo’n vijf jaar nadat hij een succesvolle carrière als striptekenaar en modefotograaf op aanraden van niemand minder dan de legendarische Josef von Sternberg had ingeruild tegen die van filmregisseur. In die laatste hoedanigheid bleef hij een leven lang veroordeeld tot het exploitationgenre, waarin bloed en bloot in flinke hoeveelheden door elkaar werden gemengd.
Hoewel meer van zijn (vroege) werk op herontdekking ligt te wachten, is het de Britse productie VAMPYRES waarmee hij zich een permanente plek in de horrorcanon veroverde. Larraz’ achtergrond in andere visuele media tilt de vampierfilm over twee lesbische ondoden die zich te goed doen aan de levenssappen van toevallige passanten, naar een hoger visueel plan. Niet te onderschatten hulp kreeg hij daarbij van cameraman Harry Waxman, die een jaar eerder een andere cultklassieker op zijn naam had geschreven, THE WICKER MAN. Maar het is Larraz zelf die zijn zuidelijk temperament inbrengt. Vergeleken met de Hammer-film uit die jaren is VAMPYRES eleganter, erotischer en gewelddadiger. Larraz: “Ik kan me niet voorstellen dat iemand die je bloed wil drinken zachtaardig te werk gaat. Er is haast bij. Haast, omdat de zon zo kan opkomen. Daarom is de film zo bruut.”
Na zijn beste werk te hebben gemaakt in Engeland, verhuisde Larraz midden jaren zeventig terug naar Spanje, waar hij tot 1992 actief bleef binnen en buiten het genre. Maar hoewel zijn miniserie over de schilder Goya (1985) in eigen land hoog gewaardeerd werd, staken zijn films zelden of nooit meer de grens over.
