‘Ik weet niet meer precies wie het gezegd heeft, maar een film wordt eigenlijk drie keer gemaakt: je hebt het script, het draaien en je hebt de montage. Dat zijn drie verschillende films die je maakt.’ Martijn Smits slaat de spijker op z’n kop. Smits en Erwin van den Eshof zijn oude bekenden van Schokkend Nieuws. De twee trokken in 2008 de aandacht met de korte horrorfilms BROTHER’S KEEPER en HARRY DORIGHT’S PRELUDE TO HELL. Van den Eshof regisseerde in 2006 bovendien de avondvullende horrorfilm DOOD EIND. In de volgende editie van Schokkend Nieuws magazine een uitgebreide special over de Zombies der Lage landen, maar voor een tussenstand ontmoette SN de heren alvast in een geluidsstudio in het Amsterdamse havengebied. Er worden stemmen gedubd, er worden geluidseffecten toegevoegd (splatsch!) en ondertussen komen vanuit twee andere locaties in Amsterdam op de laptop van Martijn kleine clipjes met nieuwe special effects binnen. De laatste stukjes ZOMBIBI komen bij elkaar as we speak.
Net op tijd?
Erwin: ‘We hadden oorspronkelijk 220 special effects shots bedacht, dat was al heel veel, maar uiteindelijk zitten er meer dan driehonderd in de film.’
Martijn: ‘En de montage liep al een paar weken uit. We kwamen er pas achter toen we met z’n allen naar de ruwe montage aan het kijken waren. Toen verging het lachen ons wel.’
E: ‘Het heeft te maken met het ritme van de montage. Soms snij je vaker terug naar een shot dan je van plan was. Dat zie je pas in de montage.’
M: ‘Maar we gaan het wel redden. Gelukkig zijn er twee studio’s die daaraan werken: Lukkien en Shosho. Er mag alleen niks meer tegenzitten. Geen computercrashes of gekke dingen. ZOMBIBI was een zeer ambitieus project, overal was te weinig tijd voor, maar ik ben er echt heel erg blij mee. Ik denk dat we iets heel erg leuks gemaakt hebben.’
Want het wordt?
E: ‘ Een gekke, bizarre, superleuke, dikwijls spannende zombiefilm voor een breed publiek. Zelf zijn we natuurlijk die-hard horrorfans, dat kun je zien aan de dingen die we hiervoor gedaan hebben, maar we hebben geprobeerd ZOMBIBI breder, luchtiger en kolderieker te maken.’
M: ‘Dat heeft altijd voorop gestaan. Distributeur A-Film wilde een komedie. De doelgroep is tussen de 12 en de 18 jaar. Het stempel horror moet het ook echt niet krijgen, het is een zomedy. Alles is met een enorme dikke knipoog, waardoor het volgens mijn nooit zo eng wordt dat mensen wegkijken. Hoewel?’
E: ‘Ik vind het moeilijk in te schatten hoe het gaat overkomen op een groot publiek. De dingen die wij heel grappig vinden in een horrorfilm, vinden andere mensen misschien weerzinwekkend. De special effects zijn nu in wording en je ziet dat er behoorlijk wat koppen uit elkaar gaan spatten. De viezigheid druipt van het scherm. Letterlijk. Ik kan daar heel erg om lachen. Ik vind dat er heel fris en vrolijk uitzien, maar ik kan me voorstellen dat andere mensen dat niet hebben. Dat vind ik nog wel spannend.’
M: ‘We hebben ervoor gezorgd dat er altijd een grap tegenoverstaat, of dat het wordt gedaan door een heel kleurrijk personage met een hele toffe zombiekill.’
Veel hangt dus af van inventieve wapens.
E: ‘Ja, het ligt erg voor de hand in dit genre om met heel zwaar geschut te komen, maar wij hebben geprobeerd de pistolen zo lang mogelijk uit te stellen. Die komen er wel natuurlijk, maar in het begin verdedigen ze zich tegen de zombies met toetsenborden, een niettang, bowlingballen, golfclubs, een enorme hamer…’
M: ‘Een tennisballenkanon…’
E: ‘Het is natuurlijk hartstikke gaaf om nu te zien hoe de special effects tot stand komen. Zo’n hoofd dat tussen twee bowlingballen geplet wordt. Dat hebben we nog nooit gezien in een zombiefilm.’
[De laptop gaat aan. Martijn en Erwin laten aan de hand van een massascène zien hoe honderd zombiefiguranten er vijfhonderd werden. Wie straks goed en vooral heel snel kijkt, zal dezelfde zombie dankzij wat digitaal knip- en plakwerk meermaals in beeld kunnen zien staan.]
E: ‘Ik word er als fan zelf ook enthousiast van. Je bent voortdurend aan het draaien hoe de jongens met pistolen staan te schieten, maar op de set heb je op den duur geen idee meer hoe vaak ze dat eigenlijk doen. En dan draai je het tegenshot van de zombies die allemaal op de grond vallen. In de montage zie je pas het eindresultaat, zeker nu de effecten erbij komen. Jezus! Er worden ontzettend veel zombies afgeslacht in deze film!’
M: ‘Die jongens die de effecten maken zijn ook echte liefhebbers. Die gaan echt helemaal los. Die nemen geen genoegen met een gat in een hoofd. Die kaak moet eraf vliegen!
E: ‘Ogen eruit! Brilletjes! Dat zijn vaak dingen die ze zelf gefilmd hebben. In hun eigen studio hebben ze pompoenen opgeblazen en stukken vlees. Die elementen worden er dan in geplakt.’
Welke effecten zijn op de set zelf gedaan?
M: ‘Heel veel special make-up van Lawrence Kelatow en heel veel gevechten. Echt low budget. Zonder stuntcoördinator. We hebben ontzettende mazzel gehad met de figuranten. Dat waren mensen die zich zomaar in elkaar lieten beuken door acteurs die nog nooit een gevechtsscène hadden gedaan. Met hamers en hockeysticks! Allemaal liefhebbers. We hebben kort na het verschijnen van de teaser een oproep gedaan voor figuranten. Binnen twee weken tijd hadden we zeshonderd aanmeldingen. Waanzinnig! Je zag ze ook op de set verschijnen met T-shirts van NIGHT OF THE LIVING DEAD.’
E: ‘En je hoeft ze niet uit te leggen wat ze moeten doen. Als je het ruwe filmmateriaal bekijkt: Whooaaa! Je hoort die hele zombiehorde kreunen. Maakt niet uit dat je op dat moment geen geluid opneemt of dat later nog over gaat doen. Iedereen doet gewoon mee.’
