Na zijn opleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht deed Erik-Jan de Boer eind jaren tachtig een stage computergraphics bij de Motion Picture Company in Londen. Hij vertrok daarna naar de Verenigde Staten om te werken voor Rhythm & Hues. Als animation supervisor werkte hij onder meer mee aan STUART LITTLE (1999), SCOOBY-DOO (2002), THE CHRONICLES OF NARNIA: THE LION, THE WITCH AND THE WARDROBE (2005), NIGHT AT THE MUSEUM (2006) en THE GOLDEN COMPASS (2007). Voor LIFE OF PI was De Boer animation director, stuurde zevenenveertig animators aan en was verantwoordelijk voor een groot deel van de complexe cgi.
In LIFE OF PI, gebaseerd op het gelijknamige boek van Yann Martel, vergaat een vrachtschip vol dieren en belandt een jongen met een Bengaalse tijger in een reddingssloep. “Het leuke was dat we voor het eerst fotorealistische dieren maakten die niet praten, dansen of transformeren, maar naadloos op de realiteit moesten aansluiten,” vertelt De Boer. Op de set in Taiwan werkte hij tien weken met vier echte tijgers en een hyena. De Boer: “We filmden ons helemaal suf voor referentiemateriaal van die beesten. De frictie van een poot, draaiend op een houten vloer. De vormverandering van een wang als ze op de grond liggen. Hoe bewegingen van de staart doorwerken in de heupen. We gebruikten ook veel materiaal uit natuurdocumentaires. Per detail maakte ik compilaties zodat de animators ze konden bestuderen en vertalen naar de digitale wereld.”
Hoeveel werk er in dat animatieproces zit is nauwelijks voor te stellen. “Er zijn alleen al vijftien mensen bezig geweest met het verven van nagels,” lacht De Boer. “We hebben in totaal 590 dieren geanimeerd. Om een realistische vacht te maken plaatsten we tien miljoen afzonderlijke haartjes die we vervolgens digitaal in de juiste vorm kammen. Als de digitale tijger nat is berekenden we hoe de stroming de vacht beïnvloedt. In totaal is vijfentachtig procent van de tijgers die je in LIFE OF PI ziet door ons gemaakt.” De hoofdmoot van de film werd geschoten in een door blue screen omringde, drie meter diepe watertank van zeventig bij dertig meter met golf-, wind- en regeninstallaties.
De Boer: “Hoofdrolspeler Suraj Sharma speelde in een lege boot voor een denkbeeldige tijger. Hoe we dat voorbereidden? Ik kroop zelf wel eens op handen en voeten door de boot zodat Suraj wist waar hij moest kijken!” Lachend: “Er is een shot waarin Pi de tijger met een stok op zijn kop slaat en hem vervolgens in zijn keel steekt. In werkelijkheid vang ik die klap op en schud ik de stok keihard door elkaar. Zo wordt de indruk gewekt dat er een 225 kilo zware tijger aan zijn stok trekt. Voor dat soort dingen was ik vaak op de set aanwezig.”
De samenwerking met regisseur Ang Lee vond De Boer prettig: “Het is een lieve man die precies weet wat hij wil en respectvol is voor zijn team. Hij vond het belangrijk de film in 3D te doen om de grandiositeit van de oceaan en de eenzaamheid van die boot te benadrukken. Een grote uitdaging voor ons. Ook over het realisme hebben we veel gepraat. Er zitten meerdere dieren in de film en de verleiding is groot om ze te vermenselijken voor dat extra beetje drama. Daar hebben we altijd tegen gevochten door steeds terug te keren naar het referentiemateriaal.”
LIFE OF PI wordt nu geprezen om het fotorealisme van de dieren. Kan het ooit nóg echter? De Boer: “LIFE OF PI is het resultaat van alle ervaring die het team de afgelopen jaren opdeed. De volgende tijger die we maken begint dus op dit niveau en kan weer verbeterd worden. Een voorbeeld, in de vachten van de meerkatten die we bestudeerden zag ik parasieten en vlooien kruipen. Dat soort belachelijke details heb ik op mijn lijstje staan voor een volgende keer.” Op de vraag welk dier De Boer het liefst nog eens digitaal tot leven zou willen wekken antwoordt hij resoluut. “Mijn eigen hond!”
Foto’s: Rhythm & Hues
