In de in twee draaidagen in Bergeijk opgenomen film, is Delilah uitgenodigd voor een etentje met oude vrienden. Maar die vrienden doen wel heel opgewekt en zweverig. Iets met gifstoffen? Delilah voelt zich niet op haar gemak… Het bouwt allemaal geleidelijk op tot een onthulling, een heuse vechtscène en een one-liner om het allemaal af te sluiten.
Dat Ayten Karatas een beginnende filmmaker is – het is haar tweede korte film als regisseur – is her en der wel te merken, vooral aan het geluid en het nogal onevenwichtige acteerwerk van de deels onervaren acteurs. Maar visueel ziet het er allemaal puik uit, en voor de weinig subtiele dialogen blijkt een verklaring te zijn. Ayten noemt niet voor niets Elvira, Mistress of the Dark als inspiratie: lekker campy is niet vies.
Sowieso ratelt Karatas de genre-referenties af: ‘Ik kijk heel graag naar genrefilms, ik heb ook een vriendengroepje waarmee we altijd naar de nieuwste horrorfilms gaan.’ We kunnen niet te veel van haar inspiratiebronnen verklappen, omdat ze waarschijnlijk te veel onthullen, maar een liefde voor genre heeft ze zeker. Toch weet ze niet of een volgende film weer horrorelementen zal hebben: DE UITNODIGING was al ‘uit m’n comfort zone’, bekent ze.
Echt hardcore wordt de film niet, want, tsja, ‘voor festivals is het toch veel handiger als je korte film geschikt is voor alle leeftijden’. Dat betekent wikken en wegen over elk scheldwoord, en over elke druppel bloed. Voor de actiescènes werd de hulp ingeroepen van een expert: Edward van Tongeren, een Brabantse stuntman: ‘Zonder hem was het niet gelukt.’
Het filmen in Brabant was belangrijk voor Karatas, die als kind lang in Eindhoven woonde met haar familie. Die familie was op de première dan ook in grote getale op komen dagen. ‘Ik heb altijd gezegd dat ik een echt Eindhovense productie wilde maken, omdat het bijna buitenland lijkt: we zijn zo gewend als kijker om Amsterdam te zien. Vanuit daar zijn we begonnen, pas daarna kwam het verhaal – dat uiteindelijk vrijwel geheel binnen opgenomen is, maar toch. De cast en crew kwam echt voor het overgrote gedeelte uit Eindhoven.’
Toch zat daar ook wel een nadeel: ‘Het gaat in Brabant allemaal niet zo snel. Vooral omdat er niet zoveel mensen uit de industrie zitten. Kan in Amsterdam iemand niet, dan ga je naar de volgende. Kan in Brabant iemand niet, dan wacht je tot ‘ie wél kan. Nu heeft het in totaal een jaar en twee maanden geduurd. In Amsterdam had het in zes maanden gekund.’
Toch wil Ayten Karatas ook haar volgende film in Brabant maken. Horror wordt het niet nog een keer. Maar misschien wel sciencefiction…
