INTERVIEW| Over de verschillende functies van een storyboard en de zelfbewuste camera: ‘Film gaat over fantasie, maar ook over een werkelijkheid waar mensen in kunnen geloven.’ Deel 2 van het interview met storyboard artist Temple Clark.
Wat is het verschil tussen een concept artiest en een storyboard artiest?
“Er is een groot verschil, je benadert de tekening vanuit een compleet andere hoek. Een storyboard artiest houdt zich bezig met de camerahoeken en de actie; wat de kijker ziet. Het gaat om het drama. In mijn tekeningen voor het storyboard geef ik de achtergrond in een paar lijnen weer. Een concept artiest toont in detail hoe de set er uit ziet, hij laat zien: zo ziet de film er uit. In de tekeningen van de concept artiest staan misschien één of twee figuren om de schaal van de set aan te geven. De concept artiest werkt met het art department en spreekt de regisseur wellicht nooit. De storyboard artiest werkt met de regisseur en gebruikt het art department voor referentiemateriaal.”
Temple Clark komt uit een artistieke familie, hij is opgegroeid in een bohemienmilieu. Geboren in Londen uit Schotse ouders ging hij naar school in Edinburgh en vervolgens naar de kunstacademie van Glasgow. “Mijn ouders werkten in de creatieve sector. Mijn vader was set designer voor de BBC, mijn moeder modetekenaar. Voor mij als kind voelde het niet als een kunstenaarsmilieu, het was normaal. Mijn opa was beeldhouwer, hij werkte op de benedenverdieping. Wij woonden op de bovenverdieping van ons huis.”
“Van jongs af aan wilde ik naar de kunstacademie. Ik ging naar de BBC in Glasgow om te zien aan welke sets mijn vader werkte en ik was verliefd op die omgeving.” Clark staat op van zijn stoel in EYE en gaat voor een denkbeeldige toneelmuur staan. “Dit is de zijkant van een decormuur. Daar ging ik staan en keek eerst voor het decor en dan er achter. Dat doe ik nog steeds, trouwens. Ik vond dat fantastisch. The fakery and the construction of an image.”
Film gaat ook over make believe, fantasie.
“Ja en nee, want je wilt het ook echt maken. Ik zat laatst met iemand over de zelfbewuste camera te praten. Als de camera te slim is, haalt het beeld je uit de werkelijkheid van de film. Top shots bijvoorbeeld, beelden die van boven worden geschoten, hebben dat effect. Niemand heeft het gezichtspunt van een camera die een top shot doet, dus je bent je ogenblikkelijk bewust van het onnatuurlijke, het gemaakte van het beeld. Film gaat over fantasie, maar ook over een werkelijkheid waar mensen in kunnen geloven.”
Temple Clark verwijst naar THE IMITATION GAME (Morten Tyldum, 2014), de film over Alan Turing die de code van de Duitse Enigma machine breekt. “Voor mij ging die film over realisme. Je volgt de personages, je verkeert in hun wereld. Er is een scène waarin Turing het kantoor van de Britse geheime dienst bezoekt.”
“Morten Tyldum, de regisseur, zei: we volgen hem door de gangen van het gebouw, de spanning bouwt op en dan komen we met een top shot. Ik zei: nee, doe dat alsjeblieft niet. Maar hij wilde het per sé. Ik zag de film toen hij klaar was, werd gegrepen door het verhaal en pats, daar was het top shot. Dat doorbrak de betovering; niemand zit tegen het plafond geplakt. Anderen is dat top shot ook opgevallen en hun reactie is als de mijne: het haalt je uit je suspension of disbelieve.”
Als storyboard artiest is Temple Clark een van de eerste mensen die in de voorbereidende fase bij een filmproductie wordt betrokken. “Dan heeft de regisseur overigens nog tijd om met mij te praten. Hoe verder in het proces, hoe meer druk er is op de regisseur en hoe minder tijd hij heeft, niet alleen voor mij. Als ik laat bij de productie word betrokken, zie ik de regisseur meestal niet eens.”
Het storyboard heeft drie functies, legt hij uit. “De eerste: de regisseur heeft een idee en door daarover met mij te praten worden zijn ideeën concreter en praktischer, meer gefocust. Het storyboard geeft de visie van de regisseur weer—voor de regisseur. De tweede: om het idee te visualiseren voor het complete team dat bij de productie is betrokken. De derde functie wordt steeds belangrijker: het productiehuis wil weten wat ze kunnen verwachten, dus zij krijgen ook een exemplaar van het storyboard.”
“Sommige regisseurs en DoP’s voelen zich door het storyboard beperkt in hun vrijheid. De ironie is dat je juist vrijheid krijgt door het storyboard. Een hele reeks keuzes is al gemaakt, daar hoef je geen tijd en denkkracht meer in te steken. Je hoeft het storyboard niet te volgen, het is een handleiding.”
Naast een reeks van blockbusters tekende Temple Clark ook het storyboard voor een anarchistische genrefilm als DEAD SNOW 2 (2014, over nazi-zombies) van de Noorse cult-regissseur Tommy Wirkola. Hij deed ook diens WHATEVER HAPPENED TO MONDAY? (2017).
Clark: “Ik had met Tommy Wirkola gewerkt aan HANSEL & GRETEL: WITCH HUNTERS, zijn film uit 2013. Aan DEAD SNOW 2 hebben we gewerkt via Skype. Tommy is geen kleuter als het over gorigheid gaat, om het voorzichtig uit te drukken. Voor DEAD SNOW 2 gaf hij me de vrije hand; ga volledig over de top, was zijn instructie. Dus ik heb mijn best gedaan om het goorste te verzinnen, ervan uitgaande dat het voor Tommy nooit genoeg kon zijn. Ik kreeg als reactie: wat heb je gedaan? Dit kunnen we niet filmen! So I outgrossed Tommy Wirkola en ik weet niet of ik daar trots op moet zijn of beschaamd!”
Beeldmateriaal: Temple Clark.
Lees hier deel 1 van het interview. Imagine Film Festival duurt nog t/m 21 april.
