SINISTER was dit weekend te zien tijdens de Halloween Horror Show en gaat vanaf 7 en 15 november draaien in Nederland en België. In de horrorfilm is Ethan Hawke beslist nieuwsgieriger dan gezond voor hem is. Schokkend Nieuws liet zich daardoor niet weerhouden en onderwierp regisseur Scott Derrickson aan een telefonisch vragenvuur.
Scott Derrickson is geen onbekende in het horrorgenre. Hij debuteerde in 2000 met HELLRAISER 5: INFERNO. Bij ons kreeg hij er twee skulls voor, maar op andere plaatsen waren de recensies opvallend mild. In 2005 maakte hij het best aardige THE EXORCISM OF EMILY ROSE. Ook zijn grootste productie tot nu toe, en zijn enige uitstap naar sciencefiction, de remake van THE DAY THE EARTH STOOD STILL (2008), kreeg een wat lauw onthaal. De trailer en de openingscène van SINISTER, onze recensie lees je in de week van release, hielden de gemoederen alvast meer bezig. Let op: onderstaand telefonisch interview bevat enkele milde spoilers.
Het openingsshot van SINISTER, die familie bungelend aan een boom, is ontzettend sterk en angstaanjagend. Is het idee voor de film daarmee begonnen?
‘Ja, dat was vanaf het begin deel van het concept. We begonnen met het idee van die 8mm-filmpjes met gewelddadige misdaden. We zochten naar een beeld dat blijft hangen en bij het publiek een reactie afdwingt. Ik houd ervan om het publiek meteen op scherp te zetten. Ik wilde de film starten op een manier die iedereen meteen ongemakkelijk zou maken. Zodat je weet dat de film misschien niet iets zal worden wat je al eens eerder hebt gezien.’
Het is een film over gevonden 8mm-filmpjes. Heb je overwogen het als een found footage-film te schieten, zoals PARANORMAL ACTIVITY e.d?
‘Nee. Ik wilde ook niet een film maken over found footage. De film gaat over de man die dat filmmateriaal vindt. Found footage is een beetje aan het aflopen. Ik heb heel veel van die films gezien. Sommige zijn goed, andere zijn slecht. De esthetiek ervan is heel krachtig, maar ik ben meer geïnteresseerd in hoe iemand daarop reageert.’
Ethan Hawke vindt in de film een doos met van die 8mm-films op zolder. Dat deed me op een grappige manier denken aan die scène in THE CABIN IN THE WOODS, waarin ze in de kelder een heleboel objecten vinden die het startpunt kunnen zijn voor ellende: boeken met spreuken die je beter niet hardop kunt lezen, enge muziekdozen, HELLRAISER-achtige puzzels en… oude filmblikken. Joss Wedon en Drew Goddard maakten er een persiflage van. Hoe ga jij om met de onvermijdelijke clichés van het genre?
‘Ik houd erg van THE CABIN IN THE WOODS omdat het met die clichés speelt. Voor mijn gevoel doet SINISTER dat ook. Neem de overbekende aspecten van het genre, geef het publiek iets wat ze herkennen en ga er dan een kant mee op die ze niet verwachten, met beelden, schrikeffecten en personages die je meestal niet vindt in dit type film.’
Ik heb, net als Ethan Hawke in de film, heel veel zitten googlen maar ik kon niets vinden over Baghul. Is hij gebaseerd op één of meerdere bestaande mythes?
‘We hebben het helemaal verzonnen, gebaseerd op allerlei soorten heidense mythologie. Goede vraag, want dat was één van de dingen waar Robert Cargill en ik enthousiast over waren toen we het script schreven. We wilden een nieuwe boogeyman scheppen met zijn eigen mythologie. Cargill is echt een expert in paganism. Op mijn laptop staan nog alle mailtjes die hij me daarover stuurde toen we aan het script werkten. Dat is alweer twee jaar geleden!’
Een andere inspiratiebron is misschien THE DEVIL’S KNOT geweest, de film van Atom Egoyan waarvoor je co-scenarist bent? Dat is gebaseerd is op de waargebeurde West Memphis Three-zaak en heeft te maken met kinderen en Satanisme.
‘Misschien onbewust. Ik heb THE DEVIL’S KNOT eerst geschreven. Maanden en maanden van voorbereiding. Misschien was THE DEVIL’S KNOT niet de directe inspiratie voor SINISTER, maar beide films gaat wel over de dingen waar ik écht bang voor ben. Ik ben vader. Kinderen vertegenwoordigen onschuld. Kinderen zijn degenen waarvan we het meeste houden in de hele wereld. Het idee dat er iets is wat ze achtervolgt en wil vermoorden, is het allerergste kwaad dat we kennen. Voor iedereen. Zelfs als je geen kinderen hebt, voel je hoe evil dat is.’
Waarom koos je voor Ethan Hawke? Wat voor discussies heb je met hem gehad over zijn personage Ellison Oswalt?
‘Ik wist vanaf het begin dat het een personage was met veel slechte eigenschappen. De meeste keuzes die hij maakt zijn onsympathiek. Dus ik was heel bezorgd bij de casting: wie kan dit spelen, zonder dat het publiek zich van hem afkeert of hem gaat haten? Daarom koos ik voor Ethan. Zelfs al weet je dat hij verkeerde keuzes maakt, je blijft bij hem. Sterker: je kiest zijn kant. Je hoopt dat hij er toch uitkomt.’
Zélfs na die scène waarin hij die discussie heeft met zijn vrouw over wat hij achterlaat op deze wereld, en zijn vrouw hem erop moet wijzen dat zijn kinderen eigenlijk het allerbelangrijkste zouden moeten zijn.
‘Die scène is voor mij de kern van de film. Het is een film over angst, mensen komen kijken omdat ze bang gemaakt willen worden, maar wat mij bevalt aan SINISTER is dat het hoofdpersonage wordt gedreven door een ander soort angst. Ellison wordt zó beheerst door de angst dat hij zijn status zal verliezen. Zijn grootste angst is dat zijn glorietijd achter hem ligt en ook niet meer terug zal keren. Die angst is groter dan zijn angst voor alle rare dingen die er in het huis gebeuren of die afschuwelijke dingen die hij ziet op die oude 8mm-films die hij vindt. Ethan begreep dat. Daarom wilde hij de rol ook spelen, denk ik. De angst dat je er niet meer toe doet. Dat is een heel herkenbare angst, vooral voor mannen.’
Eigenlijk doet de deputy het meeste uitzoekwerk in SINISTER. Ethan zit vooral heel veel te klikken op het internet en kijkt naar filmpjes.
‘Dat was iets waar ik erg nerveus over was. Ik heb me voor die scènes vooral laten inspireren door Brian De Palma’s BLOW OUT. Toen ik die film weer zag realiseerde ik me weer hoe interessant en boeiend het kan zijn om te kijken naar iemand die aan een tafel heel intens naar iets zit te luisteren of kijken. Het is ook herkenbaar, dacht ik. Alleen thuis zitten achter je computer en allemaal enge dingen vinden op het internet. Maar het is een delicate balans. Ik moest dingen laten zien die snel en interessant genoeg waren, zodat het publiek niet verveeld raakt. Ethan moest gevarieerde reacties leveren. Maar wat die scènes echt doet werken, volgens mij, is de score van Christopher Young. Hij maakt het spannend.’
Hij maakte ook de muziek van THE UNINVITED en DRAG ME TO HELL, nietwaar?
‘En die van THE GRUDGE en THE EXCORCISM OF EMILY ROSE. Volgens mij is hij de beste horrorcomponist ter wereld. Dat meen ik. Zijn score voor THE GRUDGE is mijn favoriete horrormuziek. We spraken uitgebreid over de muziek, nog voordat hij SINISTER gezien had. Ik wist dat ik een elektronische score wilde. Dat had hij nog nooit eerder gedaan. Hij leverde me honderden kleine fragmenten. Ik stuurde dan steeds iets terug, zo van ‘Deze drie vind ik mooi’. Zo boetseerden we samen aan de score, maar de originaliteit en de schoonheid van de score, dat is Chris.’
Een andere belangrijke medewerker was director of photography Chris Norr. Ik zie geen eerdere horrorfilms staan op zijn c.v. Heb je hem veel stilistische aanwijzingen moeten geven?
Ja. Ik gaf hem een heleboel horrorfilms mee om te bekijken, meer dan welke andere DOP ook waarmee ik eerder werkte. Hij absorbeerde dat echt. Onze meeste gesprekken gingen over hoe donker ik de film wilde hebben. Ik gaf hem KLUTE (Alan J. Pakula, 1971). Dat is een extreem donkere film. Gordon Willis’ camerawerk verlegde echt de grenzen over hoe zwart een film kan zijn. Chris raakte heel opgewonden van die uitdaging. Hoe donker kun je een mainstreamfilm maken? Hoe sterk kun je het contrast maken? En als je op HD draait, kun je het niet meer veranderen. Je kunt het niet achteraf lichter maken. Maar ook hier: we wilden echt iets onverwachts doen.’
Je hebt inmiddels een naam opgebouwd in horror. HELLRAISER: INFERENO , THE EXORCISM OF EMILY ROSE en nu dus SINISTER. Wat inspireert je? Blijf je je hele carrière horror maken?
‘Vast. Er zijn veel slechte genrefilms, maar als ze goed zijn en diepte hebben en een goed verhaal en interessante personages, dan is er niets beters. Dan zijn het mijn favoriete films. Ik denk dat het dat is wat me aantrekt: originaliteit en frisheid brengen in een genre waarin dat vaak ontbreekt. Bovendien zijn genrefilms hele goede vehikels voor het overbrengen van complexe ideeën. Zoals in SINISTER het concept van de mannelijke behoefte aan status. THE EXORCISM OF EMILY ROSE bevatte een serieuze discussie over geloof en wetenschap. Dat soort dingen kunnen genrefilms beter dan andere films… En ze zijn gewoon ook leuker om te maken en te zien!’
Je hebt ook THE DAY THE EARTH STOOD STILL geregisseerd. Komt er nog een terugkeer naar sciencefiction?
‘Ik denk het wel. THE DAY THE EARTH STOOD STILL was niet helemaal de film die ik wilde maken. Ik wil graag terug naar het genre, maar dan alleen met iets wat ik zelf geschreven heb. Geen studio-remake.’
Volgens mijn heb je toch geen echt principiële bezwaren tegen remakes. Op IMDb staat dat je heb meegeschreven aan de remakes van THE SUBSITUTE (Ole Bornedal, 2007), THE BIRDS (Hitchcock, 1963) en POLTERGEIST (Tobe Hooper, 1982). Fans klagen vaak over remakes. Wat is een goede remake, volgens jou?
‘Mijn ideeën daarover zijn wel veranderd in de loop der jaren. Wat ik voor THE BIRDS heb gedaan, was een rewrite. Dat is al jaren geleden. Ik denk dat ik dat nu niet meer zou doen. Het voegt weinig toe wanneer je een echt meesterwerk waaraan niets meer te verbeteren valt, gaat remaken. Dat is altijd een slecht idee. De films die je wél zou moeten remaken, zijn de films die goed zijn, of zelfs erg goed, maar waaraan nog iets te verbeteren valt. Of fantastische films die het publiek niet kent, dat vind ik ook een geldige reden. Ik ben het niet eens met de klachten die je meestal hoort. ‘Het zijn er teveel’ Je hoeft ze toch ook niet allemaal te gaan zien? Of ‘Een slechte remake verpest het origineel.’ Dat vind ik echt onzin. Een slechte remake verandert helemaal niets aan het origineel.’
Je bent, als schrijver en regisseur, betrokken bij een remake die vooral voor ons Nederlanders interessant is: TWO EYES STARING. Dat is de remake van Elbert van Striens ZWART WATER. Wat wordt jouw aanpak?
‘Ik denk dat de Amerikaanse smaak in horror sneller en agressiever is dan wat je in Nederlandse cinema zult vinden. Maar ik vond de plot, die onthulling in de laatste akte van ZWART WATER, zo origineel, zo uniek… Het is, net als in SINISTER, zowel bekend als nieuw. De typische, traditionele elementen – een familie trekt in een huis, het huis is bezeten – maar dan gebeuren er totaal onverwachte diungen. Dat vond ik schitterend. Daarom wil ik het regisseren.’
Hoe ver ben je? Is Charlize Theron nog steeds aan de film verbonden als actrice?
‘Jazeker. Ze is nu bezig met die MAD MAX-film, FURY ROAD. Ik hoop dat onze schema’s binnenkort weer samenvallen, zodat we de f’ilm kunnen gaan maken!’
