Vanaf 16 mei op dvd en blu-ray: INTRUDERS met Clive Owen en Carice van Houten. Schokkend Nieuws was vooral nieuwsgierig naar regisseur Juan Carlos ’28 WEEKS LATER’ Fresnadillo.
INTRUDERS heeft zijn naam niet mee. De ongeïnspireerde titel wijst meer in de richting van de zoveelste slasher of roept associaties op met parasitaire wezens die zich op smeuïge wijze ons lichaam in of uit vreten. In die hoek zit regisseur Juan Carlos Fresnadillo niet. De maker van 28 WEEKS LATER en INTACTO waagt zich in de nachtelijke duisternis voor een psychologische nachtmerrie die zich ver uitstrekt over tijd en ruimte en heden en verleden.
28 WEEKS LATER was een pittige horrorfilm, INTACTO was meer een paranormale film. Waarom heb je in INTRUDERS gekozen voor een psychologische aanpak?
Dat gaat eigenlijk terug op een gesprek met de producenten waarin we spraken over familiegeheimen. Vaak gaan die als kind aan je voorbij en krijg je ze pas te horen wanneer je volwassen bent. Het zijn geheimen die van invloed zijn op de familiegeschiedenis en van generatie op generatie worden overgedragen. Maar dat die geheimen verborgen worden gehouden voor kinderen wil niet zeggen dat kinderen er niet mee in aanraking kunnen komen. Vanuit dat uitgangspunt zijn we verder gaan redeneren.
Waren er in jouw jeugd ook van die geheimen?
Nou, eigenlijk probeer ik bij iedere film die ik maak inspiratie te vinden in mijn eigen persoonlijke achtergrond.
Oh, dus je hebt ook zombies in je familie?
Haha, nee joh, maar ik was als kind wel heel bang. Ik voelde mij in het huis van mijn ouders nooit echt op mijn gemak en wist niet waarom. Toen ik INTRUDERS maakte kwam dat gevoel terug. Er zijn duidelijk overeenkomsten. Ook mijn moeder vertelde mij iets niet om mij te beschermen tegen de harde werkelijkheid. Zij realiseerde zich waarschijnlijk niet dat ik intuïtief wel aanvoelde dat er iets niet klopte. Als kind ga je die gevoelens uitvergroten tot iets grotesks, tot iets dat groter wordt dan de realiteit. In dat gebied beweegt INTRUDERS zich voortdurend. Ik denk ook niet dat je een film als INTRUDERS kunt maken zonder op enig moment naar je eigen angsten te kijken.
In de film worden twee tijdslijnen met elkaar verweven. Was dat van meet af aan het idee?
Ik denk dat je heden en verleden niet kunt scheiden. Ook al leef je in het heden, je blijft een kind van het verleden. Het verleden bepaalt in hoge mate wie je vandaag bent. Wanneer we de angsten uit onze jeugd niet verwerken, groeien ze mee naar de volwassenheid en dragen we ze mogelijk over op een volgende generatie. De angst wordt een vloek die een schaduw werpt over het verleden en de toekomst. In INTRUDERS is dat het monster dat zich als een geest openbaart.
Een monster zonder gezicht.
Het was voor mij al snel duidelijk dat het monster een visuele representatie van het verhaal moest worden. Wat in de film een belangrijke rol speelt, is het zoeken naar identiteit, dat zie je ook al op de poster. We besloten daarom het monster geen gezicht te geven en daarmee geen identiteit. Dat zwarte gat is angstaanjagend. Omdat je je toch voortdurend blijft afvragen welk gelaat achter die duisternis schuilgaat, projecteer je in dat zwarte gat je diepste angsten. Je fantasie slaat op hol en met je eigen angsten geef je invulling aan dat onbekende.
INTRUDERS heeft in vergelijking tot 28 WEEKS LATER een aanmerkelijk lager tempo. Dat is vast een bewuste keuze geweest.
Inderdaad, die films worden gedreven door andere krachten. In 28 WEEKS LATER zijn dat razernij, waanzin en woede. Dat vraagt om een aanpak die daarop aansluit. Je moet voelen dat de adrenaline door je lijf giert. INTRUDERS moet het veel meer hebben van suspense, onderhuidse spanning en angst. Vooral de angst voor het onbekende, het ontastbare. In 28 WEEKS LATER is er sprake van een duidelijke vijand die je met volle kracht te lijf kunt gaan. INTRUDERS gaat over het onbekende en de vaak tergend slepende weg naar het ontmaskeren van de waarheid.
Je hebt een internationale cast samengebracht met de Nieuw-Zeelandse actrice Kerry Fox, de Duitser Daniel Brühl, de mooie Spaanse Pilar Lopez de Ayala, de Nederlandse Carice van Houten en de Brit Clive Owen. Owen zien we als de getroebleerde vader.
Hij was mijn eerste keus. Hij is een goede acteur, straalt vertrouwen uit en kan een prachtig evenwicht vinden tussen heldhaftig, kordaat optreden en gevoeligheid. Dat vond ik heel belangrijk. Daarbij is het ook interessant om te zien hoe deze daadkrachtige man transformeert tot een heel bang jongetje. Daarvoor moet je als acteur best wat in huis hebben. Clive doet dat geweldig.
Je hebt inmiddels naam gemaakt als maker van genrefilms. Wat trekt je daar zo in aan?
Het geeft je ruimte om bijzondere dingen te doen. Ik houd ook erg van de connectie tussen fantasy of het paranormale en de menselijke kant. Ik vind het prachtig om verhalen te vertellen waarin het paranormale de spiegel is voor een menselijk probleem. Dat kan een trauma zijn, een conflict of een ernstig dilemma. Binnen deze genres heb je veel speelruimte om daarmee aan de slag te gaan.
Je nieuwe filmproject is HIGHLANDER. Ga je daar ook een meer psychologische wending aan geven?
Het wordt een soort reboot. We zien dezelfde karakters, maar we beginnen echt helemaal bij het begin. Ik wil realisme koppelen aan het epische verhaal van de onsterfelijken. Ook hier is dat weer die connectie tussen fantasy en de menselijke kant van het verhaal. Hoe zwaar is de psychische druk van het onsterfelijk zijn?
Zijn BIOSHOCK en de remake van THE MAN WITH THE X-RAY EYES inmiddels van de baan?
BIOSHOCK staat voorlopig geparkeerd en ligt vrijwel stil, dus ik weet niet of dat wat wordt. Dat geldt eigenlijk ook voor THE MAN WITH THE X-RAY EYES . Die film zit bij MGM en het is nog even afwachten of zij de film nog gaan maken. Maar in Hollywood weet je het nooit. Je kunt morgen een telefoontje krijgen.
