FLASHBACK | In de rubriek FLASHBACK legt Karina Meerman vijf vragen voor aan (oud)medewerkers van Schokkend Nieuws over hun jeugdfilmherinneringen en -trauma’s. Deze keer: filmjournalist George Vermij (1977) die als vijfjarige de film E.T. als horror ervoer.
Wat is je vroegste filmherinnering? En wat was je vroegste genrefilmherinnering?
“Ik ben opgegroeid in Spijkenisse, waar in de jaren tachtig geen fuck te doen was, dus wij gingen naar de bioscoop in Rotterdam. Mijn vroegste filmherinnering ligt in de inmiddels verdwenen Cineac-bioscoop naast de Bijenkorf. Het was de animatiefilm FRANK EN FREY en dat moet dan 1981 zijn geweest. De film gaat over een vos (overigens met de stem van Kurt “Snake” Russell die net ESCAPE FROM NEW YORK had gedaan) en een beagle die vriendjes zijn, maar wegens de vossenjacht kan dat niet meer. Aan het eind van de film staan ze tegenover elkaar als vijanden. De vriendschap schemert er nog wel ergens door, maar kan niet bestaan. Als kind begreep ik dat niet helemaal maar het intrigeerde me. Het was natuurlijk ook erg tragisch.
Mijn eerste genrefilm was ook in die bioscoop: E.T., in 1982. Ik was doodsbang, die scenes dat hij moet vluchten? Ik denk dat ik vijf geweest moet zijn en dan is het best traumatisch ook al is het een kinderfilm. Misschien waren ze toen makkelijker met leeftijdsgrenzen bedenk ik me nu, want ik vond het echt heel heftig in die zaal. Als volwassene wil je die emoties wel. Dan is het willen hebben van schokkende ervaringen een bijna masochistisch genoegen. Ik ben inderdaad op mijn plek bij Schokkend Nieuws, ja. De liefde voor horror is ook een vorm van nieuwsgierigheid, vind ik. Je ziet en voelt iets dat je niet begrijpt, dat wil je nog een keer ervaren. Het is ook de aantrekkingskracht van kijken in de afgrond.”
Van welke film kon je niet slapen?
“JFK van Oliver Stone in de Thalia-bioscoop in Rotterdam. Ik was dertien en na het zien van JFK zag ik overal samenzweringen om me heen. Niets was zeker. Al die dingen die Stone vertelde maakten veel indruk. De thrillerachtige stijl van filmmaken droeg ook bij, de werkelijkheid werd versterkt door genre-elementen. Wat is echt en wat niet? Dat raakte me. En er zitten nare beelden in, zoals Kennedy’s hoofd op de autopsietafel. Of liever gezegd zijn halve hoofd. In dat opzicht denk ik wel dat de werkelijkheid vele malen erger kan zijn dan horrorfilms. Als je ziet wat mensen elkaar aandoen dan zijn veel filmmonsters maar watjes.”
Wie was je eerste film-crush?
“Jacqueline Bisset. Ik vond haar zo knap. De eerste keer dat ik haar zag was in WHO IS KILLING THE GREAT CHEFS OF EUROPE? Bisset gaat daarin op stap met culinair recensent George Segal. De film is van Ted Kotcheff, die ook FIRST BLOOD maakte, de eerste Rambo-film en het fantastische WAKE IN FRIGHT. Omdat ik Bisset zo knap vond, wilde ik meer films van haar zien. De volgende was CLASS en dat is best een foute film, een soort sekskomedie-achtige THE GRADUATE. Met Andrew McCarthy, die nerd die tijdens de jaren tachtig altijd dat soort rollen had en een hele jonge James Spader. Je had in LA trouwens Z Channel, een kabelbedrijf dat hele aparte films uitzond op televisie. In de documentaire Z CHANNEL: A MAGNIFICENT OBSESSION blijkt dat programmamaker Jerry Harvey ook een crush had op Jacqueline Bisset. Hij zond tot vervelens toe haar films uit. Ik ben dus niet de enige!”
Heb je ooit overgegeven door een film?
“Nee, maar wel op het punt gestaan dankzij DANS MA PEAU. Een vrouw raakt gefascineerd door een open wond op haar hand en ze blijft eraan krabben en aan velletjes trekken. Alsof het mij zelf gebeurde. Ik wil alles wel zien, maar kan er slecht tegen als geweld te lang uitgesponnen wordt en in herhaling valt. Van die ‘torture porn’, waarin mensen heel langzaam gemarteld worden of geweld zonder een echt verhaal of personages. Toch blijf ik wel kijken. Zie het maar als een combinatie van de verantwoordelijkheid van de filmjournalist om de hele film te zien en misschien toch ergens die eerder genoemde lugubere nieuwsgierigheid.”
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
“De eerste waar ik aan moet denken is de fantasyfilm KRULL. De speciale effecten zoals die van een grote witte spin vond ik als kind heel eng, maar die zijn nu zo slecht. Ik was ook helemaal gek van FORCE 10 FROM NAVARONE, het vervolg op DE KANNONEN VAN DE NAVARONE, met Harrison Ford, Robert Shaw en Carl Weathers. Meer jongensboek dan oorlogsfilm! Daar ben ik nu een stuk minder gek van. De keus was vroeger ook veel minder, je was niks gewend. Op televisie waren heel weinig films en er waren tot 1988 maar twee Nederlandse zenders. Ik heb veel Bond-films in het Duits gezien en ook nog wel wat films in het Frans, op RTBF. De videotheek? Spijkenisse had er één ja, dat was wel een uitkomst, maar pas vanaf eind jaren tachtig. Filmliefde van die tijd speelde zich toch voornamelijk af in de bioscoop. En nu zijn we zo verwend met streamen, downloaden, Netflix. Heb je weer keuzestress en al dat gedoe met het goed inplannen van het bingewatchen. Het is ook nooit goed.”
