TGIF | Tijdens een weekje vrij voelt het vrijdaggevoel net iets minder triomfantelijk… maar heb je wel tijd voor het samenstellen van de wekelijkse linkjesverzameling! Waarin het gaat over BABY DRIVER, THE BEGUILED en… TRANSFORMERS?!
Ja, laten we met de vechtende robot-auto’s beginnen. Tot mijn verbazing bleken we alle films uit de reeks tot nu toe toch Ă©cht gerecenseerd te hebben. Phil was in 2007 nog redelijk mild, en bedeelde drie schedeltjes toe aan de eerste TRANSFORMERS, al gaf hij toe dat je na de film “murw gebeukt de bioscoop uitstrompelt”. Barend had een soortgelijke reactie op REVENGE OF THE FALLEN, die hij 2.5 schedel gaf: “aardse stervelingen zijn na die 147 minuten doodop en draaierig”. De volgende film zakte nog een half schedeltje. “Moet nog gezegd worden dat het eentonig wordt op den duur?”, verzuchtte Barend.
De trend zette zich voort met deel vier: anderhalve schedel was hier nog maar over. Aan het einde van zijn recensie schreef Jasper profetisch “Volgens Bay is TRANSFORMERS: AGE OF EXTINCTION de laatste Transformers- film die hij zelf zal regisseren. Dat zei hij dus ook al over TRANSFORMERS: DARK OF THE MOON. De tijd zal het leren.”
Bay heeft het inderdaad nog steeds niet opgegeven. Wij hebben wel de handdoek in de ring gegooid: helaas op deze site geen antwoord op de vraag of THE LAST KNIGHT inderdaad, in de lijn der verwachting, slechts Ă©Ă©n schedel had gekregen. Andere recensenten wisten ook niet zo goed meer wat ze moesten. Bilge Ebiri van de Village Voice is zijn leestekens erdoor kwijtgeraakt. Michael Phillips opent verslagen met de zin “Of course it’s not good”.
Andere recensenten lijken haast prooi geworden van een soort cinematisch Stockholm-syndroom. “Michael Bay Finally Made an Art Movie”? “How I Learned to Stop Worrying and Love the New Transformers”? “Transformers: The Last Knight Might Actually Be … Art?” In dat laatste stuk stelt Emily Yoshida voor om toegang tot Transformers-films, net als bij alcohol, te beperken: “available to consume and ruin your life, ideally after your brain has finished developing. After that point, ruin away.”
De Transformers-films hebben inderdaad een aparte invloed op filmcritici. Julius wees in een eerdere TGIF al eens op de fantastische reeks van Lindsay Ellis, die aan de hand van TRANSFORMERS filmtheorie toelicht. In aflevering drie probeert ze bijvoorbeeld te verklaren waarom het zo moeilijk is om je de films na afloop te herinneren. Hunter Harris vraagt zich vooral af of de grote robots wel voldoende hebben gedaan… om slavernij te bestrijden. Ook bij io9 zijn door de historische scènes in de laatste films wat vragen gerezen. En dan hebben we natuurlijk nog deze gouwe ouwe.
Het is geen wonder dat recensenten zich een beetje machteloos voelen: de slechte recensies voor de eerdere delen hebben niet echt een deuk gemaakt in de miljardenopbrengst. Ik ben nieuwsgierig geworden door de gelinkte stukken, maar blijf de reeks denk ik toch mijden. Waar recensenten wél echt invloed kunnen hebben is bij films als BABY DRIVER, vanaf deze week in de bioscoop. En niet alleen Marjan was groot fan: de recensies zijn ronduit lyrisch te noemen. Ik kan niet wachten.
Ik had het er ook al over in mijn podcastcolumn (en je luistert de podcast al… toch?): Edgar Wright is een filmfan die films maakt voor medefans, en daar vallen toch wel heel veel recensenten onder. De top duizend waaraan ik refereerde vind je hier. En Wright zette naar aanleiding van de release zijn tien favoriete heists en zijn tien favoriete auto-achtervolgingen op een rijtje – ik had de helft alvast geraden, toch geen slechte score. En over een ander soort “score” gesproken: op Vulture een video-essay over Wrights gebruik van muziek.
Kortom: supersympathiek, die Edgar Wright. Minder sympathiek? Zijn hoofdrolspeler! En dat weet hij zelf ook: “I’m super easy to hate”. The Ringer besteedde een heel artikel aan de vraag “Is Ansel Elgort good?” Hm. Dan toch maar liever terug naar Wright, die in dit interview doet blijken hoezeer BABY DRIVER een passieproject was. Oh, en hoe doe je dat eigenlijk, een goede achtervolgingsscène filmen?
Recensies kunnen ook de moeilijke vragen stellen. Zoals over de nieuwe film van Sofia Coppola, THE BEGUILED. Want in het boek dat de basis vormde, A Painted Devil, waren er twee personages van kleur: een slavin en een biraciale lerares die voor wit probeerde door te gaan. In de film uit 1971 van Don Siegel was dit laatste personage gewoon wit. De zwarte slavin zit wel in de film, en deze Hallie is fascinerend – en de enige vrouw die de manipulaties van Corporal McB (gespeeld door Clint Eastwood op z’n mannelijkst) nog enigszins doorziet. In de film van Coppola, zo viel veel mensen op, zijn alle personages wit: “the slaves all left” wordt aan het begin als enige verklaring gegeven.
Niet echt een verrassing voor wie het oeuvre van Coppola kent: privilege is al langer haar lievelingsonderwerp; politiek boeit haar minder. En er kwamen verdedigingen: volgens K. Austin Collins is de myopie op dit gebied van Coppola júist wat haar werk zo boeiend maakt. Ira Madison III snapt het ook wel: liever geen representatie dan plichtmatige, karikaturale representatie, die Sofia Coppola trouwens óók op kritiek was komen te staan. Seren Sensei was het daarover weer niet helemaal met hem eens: geef dan tenmminste toe dat je een beperkte wereld toont.
Hoe je ook over deze specifieke instantie denkt: white-washing, zoals dat wel genoemd wordt, komt zó vaak voor dat het geen toeval meer genoemd mag worden, en zo blijven er wel weinig rollen over voor vrouwen van kleur. Ik vind het vooral ook jammer omdat het zo vaak verhalen armer maakt. Hallie was interessant in de oorspronkelijke film omdat McBurney bij haar andere tactieken probeerde: erop wijzen dat “zijn” kant tegen de slavernij vocht, bijvoorbeeld. Het is in ieder geval te hopen dat de nieuwe film van Coppola meer mensen terugstuurt naar de oververhitte, campy exploitatiefilm van Siegel.
Representatie: het is sowieso een onderwerp dat mensen bezighoudt. Michelle Rodriguez, bijvoorbeeld, die wel wat meer te doen wil hebben in volgende snelle en furieuze films. Gelukkig is horror als genre bovengemiddeld goed in representatie van vrouwen. The A.V. Club ging terug in de tijd om te kijken hoe het vóór Stonewall zat met de representie van LGBTI’ers.
Tot slot nog wat losse linkjes. Zo is Vulture bezig met een hele week over superslechteriken – en ik ben het helemaal eens met hun keuze voor beste slechterik in een superheldenfilm. Ook op Vulture: de beste horrorfilms van het jaar tot nu toe – en dat zijn niet de minsten. Birth Movies Death vroeg Frank Miller (nee, niet die) om iets aardigs te zeggen over GREEN LANTERN, en het lukt hem warempel nog ook. Iedereen had het over de achtste aflevering van TWIN PEAKS. Hoe belichting je stemming kan manipuleren. Horrorhomages in SOUTH PARK. Warner Bros. wil eventjes gewoon geen auteurs meer – en Disney heeft er ook twee de laan uit gestuurd, en in plaats daarvan Ron Howard ingehuurd. En: wat schrijvers kunnen leren van WONDER WOMAN (spoiler: minder bathos, meer kaas).
Dat was hem! Mijn vakantie zit er weer op, maar jullie weekend begint net. Geniet ervan, en tot volgende keer.
