De sterren op het wereldwijde web zijn haast niet te tellen. Maar wie langs de fonkelende en stralende exemplaren kijkt, wordt nog wel eens het zwakke schijnsel of de pulsar van een opgebrand of uitgedoofd exemplaar gewaar. Dit keer richt Schokkend Nieuws de telescoop op de website van tough guy William Smith.
Voor de meeste filmliefhebbers zal William Smith een hoog ‘Oh, die gast!’-gehalte hebben. Bekende kop, maar waarvan ook alweer?
Smith, een veteraan van televisie en biker movies, brak halverwege de jaren zeventig door bij het grote publiek met een effectieve schurkenrol in de succesvolle miniserie Rich Man, Poor Man en het vervolg. Met zijn stevige lichaamsbouw, granieten kop en sigaren-en-whiskystem werd hij een go-to-guy voor het spelen van schurken, militairen en bad asses. Smith maakte daarbij geen onderscheid tussen tv-werk, grote Hollywoodproducties en regelrechte trash, al noemt zijn website dat in de biografiesectie liever ‘cult’.
Smiths levenswandel, vol fysieke en intellectuele topprestaties, te lezen op de biografiepagina, is kleurrijker dan wat Steven Seagal in de loop der jaren over zichzelf bij elkaar heeft verzonnen: hij kon al paardrijden voordat hij kon lopen, was bokskampioen van de Amerikaanse luchtmacht, tweemaal kampioen armworstelen, expert discuswerper, heeft een zwarte band karate en kempo, spreekt vloeiend Russisch, Duits, Frans en Servo-Kroatisch, studeerde aan de Sorbonne, gaf les aan UCLA, bestreed bosbranden in Californië, werd gerekruteerd door de NSA, had NSA én CIA clearance en vloog topgeheime missies boven Rusland. Bovendien verscheen hij met geolied bovenlijf in bodybuildersblaadjes als Mr. America, Muscle Mag en Muscle Builder.
En dan mogen we ook niet vergeten dat Smith een gevoelige kant heeft. Op de website is een hele sectie ingeruimd voor zijn poëzie. Een proeve van zijn kunnen valt op die pagina te lezen. Opvallend is dat Smith maar één dichtvorm hanteert: rijmelarij. Of, zoals filmcriticus Kevin Thomas van de Los Angeles Times het in het voorwoord noemt: ‘the ancient discipline of the rhymed couplet’.
Smiths versjes maken op papier misschien weinig indruk, de audiofragmenten onder elk gedicht doen dat wel. Met doorgerookte, vermoeide stem horen we de inmiddels bejaarde Smith voordragen:
Lord, won’t you let me wake up one more day
Lord, won’t you let me mount my bony old bay
When I was young and hard how I loved the trail
But now I’m old and tired and my life’s gone stale
My skin turned to rust, beat by prairie rain
My pockets full of dust, bones full of pain.
Het heeft de authenticiteit van een goede bluesperformance.
Ondanks zijn markante kop en atletische bouw was het toch altijd die diepe, ruige stem die Smith in zijn beste performances zo goed van pas kwam. Alleen met een stem als die van William Smith kom je weg met het malle slecht-nieuwsgesprek uit MANIAC COP. Maar zijn beste monoloog is natuurlijk die uit CONAN THE BARBARIAN, waarin hij als de vader van de beroemde barbaar de mythische oorsprong van het staal uit de doeken doet.
Jaren later zou Smith de scène nog eens dunnetjes overdoen in de Z-grade actiefilm MERCHANT OF EVIL. In een minutenlange, geïmproviseerde monoloog waar geen touw aan vast te knopen is (hieronder te bekijken vanaf 25.30) mompelt Smith over Conans god Crom, over de god Thor en diens hamer en over ‘the bang that comes out of the belly of the earth that blows a hole in the shithole where we live’. Tja, je bent dichter of je bent het niet. Â
 Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 11 augustus 2012.
