“It’s a tricky one, isn’t it?” Wanneer we regisseur Ben Wheatley tijdens het Razor Reel Fantastic Film Festival 2011 in Brugge spreken, toont hij zich bewust van alle discussie over KILL LIST. Niet iedereen houdt van de enorme twist in zijn film.
“Ik heb medelijden met de mensen die de trailer moesten maken,” zegt Wheatley, een stevig gebouwde Brit met een bulderlach. “Hoe zorg je ervoor dat je niks verklapt?”
Hoe doe je dat zelf?
“Mijn verkooppraatje is altijd: KILL LIST is gebaseerd op mijn eigen nachtmerries en angsten: afgesloten ruimtes, achtervolgd worden door oude naakte mensen en dinner parties.” (lacht)
Ook als je het einde kent, blijf je met vragen zitten. Zoals: wat is er nou in Kiev gebeurd?
“Dat vroegen wij ons ook af! We hebben bijna een extra filmpje geschoten, What happened in Kiev?, maar daar toch maar vanaf gezien. Misschien werden ze alleen maar stomdronken in een club in Kiev en deden ze aan hele slechte Karaoke (bulderende lach). Nee, serieus, het mysterie is veel interessanter. Dan gaan mensen zélf invullen wat ze het naarst vinden. Ik geef altijd het voorbeeld van 8MM, die film van Joel Schumacher. Hij laat het zien: zijn idee van de hel is mensen in zwartleren outfits die elkaar martelen. Voor sommige mensen zal dat inderdaad het allerergste zijn wat je kan overkomen, maar anderen kunnen zich nog veel ergere dingen voorstellen. Dat is het probleem. Als je het laat zien, dan tem je het.”
Â
KILL LIST is een mix van genres. Het is een horrorfilm die begint als Kitchen Sink drama.
“Ja, het is een soort sociaalrealisme. Ik denk bij Kitchen Sink altijd aan Brits televisiedrama van eind jaren zestig, jaren zeventig, jaren tachtig, maar het heeft hopelijk ook elementen van Cassavetes en de Italiaanse neorealisten. Ik probeerde het zo écht mogelijk te laten zijn, om een fundament te leggen voor de krankzinnige toestanden later in de film. Een moderne horrorfilm zou starten met iets afschuwelijks in de eerste acht seconden, en dan krijg je de begintitels en ga je terug. Dat is de Hollywood-formule. Daarmee bereid je het publiek voor. Je zegt: oké, dit wordt het maximale niveau van bloederigheid en horror in deze film. Eigenlijk is dat heel veilig. Als je begint in een ander genre en dan langzaam maar zeker in de horror glijdt, wordt het veel enger.”
In ieder geval ben je niet voorbereid op sommige scènes die echt ontzettend gewelddadig zijn.
“Ik wilde een horrorfilm maken, dus ik wilde dat het naar zou zijn. Eigenlijk is er maar één moment dat écht heel akelig is: de scène waarin de hoofdpersoon The Librarian met een hamer vermoordt. Dat zit precies in het midden van de film. Weet je, er zit een moment in THE ORPHANAGE dat ik fantastisch vind. Dat is die scène waarin een oude vrouw wordt aangereden. Eerst doen ze dat off camera, dus je denkt: oké. Maar dan snijden ze tóch terug en zie je haar kaak helemaal loshangen. Dat heeft een heel bijzonder effect: je vertrouwt de filmmakers niet meer. Ik heb een kind en ik was vanaf dat moment bang dat ze alleen nog maar dode kinderen zouden laten zien. Dat deden ze niet, maar dat hoefde ook niet meer, want de angst had zich al in mij genesteld. Heel slim. Dat was ook het idee achter die hamerscène. Na één zo’n scène heb je het publiek in een staat van angst, daarna kun je doen wat je wil. Huurmoordenaars zijn tegenwoordig een soort volkshelden geworden, maar wat ze doen is afschuwelijk. Dat wilde ik laten zien. Dit is wat ze doen. Dit is wat ze zijn. In TORN CURTAIN van Hitchcock zit een briljante scène waarin ze een man proberen te vermoorden door hem in een oven te duwen. Het gáát maar door. Gruwelijk. Daarom zijn de gevechten in KILL LIST ook zo klungelig. Het is geen Jason Bourne, of wel soms?”
Jij bent één van de zesentwintig regisseurs die meedoet aan de verzamelfilm THE ABC’S OF DEATH. Weet je al welke letter je gaat doen?
“De E… van Executie! Dat wordt leuk. Ik ga hem later dit jaar opnemen. Mijn favoriet tot nu toe is T FOR TOILET, die kleianimatie van Lee Hardcastle. Ik heb het met hem gehad over mijn eigen idee voor een claymation, MAKE IT EVIL, MOTHERFUCKERS. Dat gaat over een futuristische gevangenis. Gemengd. Mannen en vrouwen die het uitvechten. Extreem, extreem gewelddadig. We gaan een teaser maken om te kijken of er geld voor komt. En ik heb net verleden week de opnames afgerond van SIGHTSEEERS. Dat gaat over een stelletje dat vakantie viert met hun caravan. Hij is een seriemoordenaar en zij moet beslissen of ze met hem meedoet. Een soort THE HONEYMOON KILLERS in het Lake District, Groot-Brittannië.”
Klinkt heel fijn. Om nog een keer terug te komen op die finale van KILL LIST, waarover we niks mogen zeggen; hoe bang was je dat het silly zou worden?
“Heel erg bang (giechelt). Maar dat is horror, weet je? Vampires are silly. Zombies are silly. Maar aan de andere kant: ze zijn ook primair en angstaanjagend. Eén van de problemen met horror nu, is dat horror gewoon wordt gemaakt. Neem zoiets als True Blood. Nu zijn vampiers opeens gewoon outsiders, randfiguren waarmee tieners zich kunnen identificeren. Zelfs Romero’s zombies worden nu gerehabiliteerd. Maar monsters menselijker willen maken, dat is onzin. Het enige wat je met monsters wilt doen, is ze doodmaken want anders maken ze jou dood. Je verzwakt horror als je de kant van de monsters kiest, ze menselijker maakt. We hebben echt nieuwe monsters nodig.”
Dit is de uitgebreide versie van het interview met Ben Wheatley in Schokkend Nieuws #98, oktober/november 2012. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
