TGIF | Een hoop video’s deze keer, over robots, Disney, SUSPIRIA en nieuwe inzichten in Nicolas Cage, waarmee ik een lans wil breken voor zijn intense, out-of-the-box acteerstijl. A! B! C! D! E! F! G!
Om te beginnen haak ik nog even in op de TGIF van vorige week, waarin Barend tekeer ging tegen The Walt Disney Company, dat straks een marktaandeel van ruim 27% heeft in de VS en Canada en zijn eigen streamingdienst, Disney+. Afgelopen week kwam namelijk het nieuws naar buiten dat NBC Universal óók plannen heeft voor een streaming platform in de VS. Zie ook dit essay over streamer mania. Met al deze diensten die continu onze aandacht trekken, zie ik eigenlijk maar twee opties voor de toekomst: dit (om het vol te houden) of dit.
En over dat laatste gesproken; ik kwam een artikel uit 2008 tegen, dat hard ingaat tegen het toekomstbeeld dat in WALL-E geschetst wordt. Maar in deze prachtige Pixarfilm wordt de mens juist heel dik omdát ze niet meer op aarde kunnen leven (in plaats van andersom, zoals het artikel lijkt te beweren). En als je aan boord van een ruimteschip weinig meer te doen hebt dan vermaakt te worden en cake-in-a-cup te nuttigen, lijkt een sterke gewichtstoename me toch geen onrealistische voorspelling. Daarnaast wordt het in de film zo karikaturaal neergezet, dat ik me moeilijk kan voorstellen dat je na het kijken van WALL-E anders gaat denken over obese mensen. Ik mag hopen dat mensen die de film zien met hun gedachten bij het allesomvattende probleem zitten van een onbewoonbare aarde, en hoe vreselijk excessief onze consumptiemaatschappij is (en bij EVA en Wall-E zelf natuurlijk). En (maar dat lijkt me logisch) dat we onze hoop vanaf nu volledig moeten vestigen op robots.
Nu we het dan toch over Disney hebben (Pixar is immers óók al opgeslokt door het Machtige Muisimperium): hier is een video-essay over ‘The Star Wars Problem: How Disney Created a Monster’. Dat de STAR WARS-fans van nu zo boos zijn (en over zo veel) heeft deels te maken met het feit dat we worden doodgegooid door all things STAR WARS. De balans tussen geld verdienen en respectvol omgaan met een wereld die voor veel mensen heel veel betekent, is nu eenmaal een lastige. Er worden simpelweg te veel films geproduceerd (hier nieuws over THE MANDALORIAN) én natuurlijk te veel bijbehorende merchandise. Deels heeft het ook te maken met een generatieverschil. Wanneer een franchise lang doorloopt, en de mensen die er mee opgroeiden volwassen zijn geworden, moet de inhoud zowel de nieuwe, jongere doelgroep (hallo, merchandise) aanspreken als deze oudere fans – maar die oudere fans staan meestal niet erg open voor verandering. Dit probleem zie je in zekere zin ook bij THE SIMPSONS. Wat ik me dan afvraag: hoe zit het met dat generatieprobleem eigenlijk bij DOCTOR WHO? Ik ken de serie niet goed (en al helemaal niet lang) genoeg om daar iets over te zeggen, maar wellicht dat de afwisseling tussen verschillende Doctors dit probleem verhelpt?
Er bestaat ook een kloof (hoewel niet per se generatie-gerelateerd) met betrekking tot Nicolas Cage. In het bijzonder in het wel of totaal niet waarderen van zijn intense, onconventionele acteerwerk. Van de bijen in THE WICKER MAN en de Saws-All zwaaiende vader in MOM AND DAD, tot de alfabet-schreeuwende Peter in VAMPIRE’S KISS en zijn badkamerscène in MANDY. O, die badkamerscène! Ik ken geen andere acteur die deze scène zo groot en tegelijkertijd zo hartverscheurend kan spelen, zonder dat het ridicuul wordt. In deze video wordt Cage’s acteerstijl tegen het licht gehouden en, hoewel ik hem vroeger vooral een moeilijk-kijkende weirdo vond, wil ik graag een lans breken voor deze out of the box-stijl van acteren (op z’n tijd). Oeh, nu heb ik zin om RAISING ARIZONA te herbekijken! Nog meer MANDY in het video-essay hieronder, over The Art of Film Grain en het nostalgische verlangen naar het fysieke, in deze digitale tijd.
Nóg iets dat de meningen verdeelt: Luca Guadagnino’s SUSPIRIA. Sommigen vonden de film geweldig, sommigen verre van. Inmiddels heeft ook Dario Argento zijn mening kenbaar gemaakt: ‘It betrayed the spirit of the original film’. Poeh, dat is nogal een statement. Maar zijn eigen SUSPIRIA was dan ook ‘de ultieme koortsdroom van een eigenzinnig regisseur op het toppunt van zijn krachten,’ aldus onze eigen Bart van der Put in 2000. Argento is nu zelf maar begonnen aan iets nieuws, want films maken kun je kennelijk niet aan anderen overlaten. Misschien dat dit video-essay, over de remake als hommage aan het gevoel van het origineel, hem op andere gedachten kan brengen?
Dit lijstje van niet-te-missen horrorfilms is nogal arbitrair, maar er zitten zeker interessante titels tussen. Ook goed om in de gaten te houden: Nicolas Cage gaat opnieuw samenwerken met de producer van MANDY, in een regie van Richard Stanley (DUST DEVIL). Het project: COLOR OUT OF SPACE, naar het kosmische horrorverhaal van H.P. Lovecraft. Vanaf Valentijnsdag kunnen we kijken naar de serie WELCOME IN DAISYLAND, en in maart komt Tim Burtons DUMBO in de bioscopen, maar ‘te zoet’ wordt het niet. Verder heeft Edgar Wright aangekondigd dat zijn volgende film een psychologische horrorfilm wordt en is ook de trailer van JOHN WICK: CHAPTER 3 uit (vanaf mei in de bioscoop).
Tot slot nog wat terechte kritiek op BIRD BOX (verblind door potentieel kassasucces, waarschijnlijk) en het echte verhaal achter de History Channel-serie PROJECT BLUE BOOK. En om tot slot spectaculair (maar bescheiden) het weekend in te gaan; ziehier een fotograaf die wél zijn STAR WARS-merchandise bijhoudt en bewijst dat je nooit te klein bent om de wereld te redden (of te vernietigen, afhankelijk van aan welke kant je staat).
Fijn weekend allemaal!
