TGIF | Ik had mezelf voorgenomen eindelijk eens een positieve Thank God It’s Friday te schrijven: het nieuws over popcultuur stemde hoopvol. Helaas was de rest van het nieuws zorgwekkend.
Drie weken geleden schreef ik een bewust lekker zure TGIF naar aanleiding van de nogal vermoeiende Comic-Con-nieuwtjes. Gelukkig ben ik niet de enige die heel weinig hoop heeft voor READY PLAYER ONE. Maar na een week waarin de president van Amerika weigerde afstand te nemen van neonazi’s, zelfs na een terroristische aanslag door één van hen (al zou het feit dat ze neonazi’s zijn al reden genoeg moeten zijn), leek ergernis over popcultuur me nogal triviaal. Nog steeds vind ik READY PLAYER ONE een masturbatie-oefening van Spielberg, maar stiekem verlangde ik naar een wereld door Spielberg zelf geregisseerd. Eén waarin het openen van een veredelde kist genoeg is om de gezichten van nazi’s te doen smelten.
Gelukkig waren heel wat real life-helden het met me eens. Schwarzenegger bewijst nogmaals niet alleen met zijn spieren, maar ook met zijn woorden de bad guys de baas te kunnen. Dan Harmon ging op een onvervalste rant, inclusief schuimbekkend geschreeuw, waarin hij de vloer aanveegde met iedereen die de alt right en neonazi’s vergeleek met extreemlinks (de president incluis). De naam ‘neonazi’ zegt het al. Van nazi’s neem je afstand, of je nu links of rechts bent. Ondertussen liet Stan Lee dat (zijn) superhelden een afspiegeling zijn van zijn geloof in het goede, vooruitgang en progressie. Niet voor niets is Joe Simon en Jack Kirby’s CAPTAIN AMERICA vooral groot geworden als ‘nazi puncher’.
Stephen King, een andere held, hield deze week, voor de chaos in Charlottesville, een interview over onder andere zijn nieuwste serie MR. MERCEDES. Een nogal ongelukkige timing, want de schurk in MR. MERCEDES is een online troll die op een menigte inrijdt. Dat wordt geen serie die ik opzet om aan het alledaagse te ontsnappen. Wanneer het leven me in de weg zit, op persoonlijk vlak, of omdat ik geraakt ben door bijvoorbeeld het nieuws, zoals deze week het geval was, vlucht ik in entertainment. Niets is voor mij ontspannender of fijner dan met mijn vriend op de bank een nieuwe Netflix-serie bingewatchen of een oude aflevering van DOCTOR WHO te kijken. Veel escapisme waar ik deze week normaliter van had genoten wist me niet echt te bereiken. Mij kun je happy krijgen met ballads uit de jaren tachtig, zeker parodieën, maar deze lijst wist me niet uit het slop te trekken. Deze vechtcoördinatie van twee stoere stuntvrouwen evenmin, en hetzelfde gold helaas voor foodporn in de stijl van Wes Anderson en Tarantino. Ik ben best te porren voor nostalgisch vermaak, zoals STRANGER THINGS’ uitgebreide ode aan STAND BY ME, maar in deze weken voelde frivool, luchtig entertainment vooral als een valse noot.
Ik vind series die een spiegel zijn voor de duisternis in de mens vaak moeizaam om naar te kijken. Ik vind HANNIBAL geweldig, en kan niet wachten op het eventueel aankomende vierde seizoen, maar het is niet iets wat ik bingewatch. Hetzelfde met RICK & MORTY, die de kleurrijke scifi-suikerspin doordrenkt van existentialistisch azijn. Maar deze week voelden afleveringen van HANNIBAL en RICK & MORTY die ik keek niet aan als nihilistisch of overdreven zwartgallig. Ze voelden haast cathartisch, wat een prachtig geschreven artikel door Film Crit Hulk over laatstgenoemde serie ook beaamt. Je kunt zoveel slechtheid en angst in de wereld dus omzetten in wonderschone, poëtische kunst of geïnspireerde hilariteit. Alles wat je nodig hebt is ongeleide artistieke projectielen die hun ziel en zaligheid, en al hun woede, frustratie en angsten, omzetten in kunst. Daarom kijk ik uit naar Neil Gaimans televisie-update van GOOD OMENS, in deze apocalyptisch aanvoelende tijden. Als de wereld dan toch naar zijn grootje gaat, dan liever lachend de pijp uit. Dit is een wereld waarin ik een GREMLINS 3, een onheilig idee zonder Joe Dante, toch verwelkom, want als één filmmonster een reflectie is voor onze tijd dan zijn het anarchistische id-monsters die consumerend de dood in gaan. Het is ook de tijd voor Richard Stanley (gast op BUT Film Festival Breda dit jaar, waar ik Q&A’s met de beste man ga doen) om zijn ISLAND OF DR. MOREAU weer uit de mottenballen te halen. Een wereld van beestmensen; het voelt als een relevante metafoor.
Want hoezeer ik popcultuur ook zie als een escapistische uitweg uit het alledaagse, film en televisie reflecteren wel zeker de mores van de tijd. Zo kunnen we Zack Snyders 300 helaas als een voorloper zien van de alt-right-beweging, en reflecteerde THE WIZARD OF OZ destijds gangbare seksistische ideeën over de rol van de vrouw. Films worden niet gemaakt in een vacuüm. Zelfs als de filmmaker er niet op uit is zijn eigen ideologie te verwerken in een film, speelt zijn referentiekader zeker een rol in het maakproces. Ook sluipen onbewuste gangbare normen vaak een film of een serie in. Daarom is het zo belangrijk om een schrijversteam van een televisieserie zo divers mogelijk te laten zijn, zoals de makers van RICK & MORTY beseften. En dat is waarom ik ook uitkijk naar een film als BAD HAIR, van Justin Simien, die ook aan DEAR WHITE PEOPLE werkte. Vooral omdat het een film is over ideologische problemen binnen een gemeenschap (de Afro-Amerikaanse) die we niet vaak in een film zien, van een filmmaker die zelf onderdeel uitmaakt van die gemeenschap. Hoe diverser de geluiden zijn die we horen, ook binnen de genrefilm, hoe waarschijnlijker het zal worden dat we nazi’s alleen nog in Indiana Jones- en Captain America-films zien. Niet, zoals nu, op de straten van Charlottesville, gedoogd door een doodenge president.
Een fijne, nazi-vrije week toegewenst.
