Voor slechts één dollar kunnen beginnende filmmakers korte verhalen van Stephen King verfilmen. Onder anderen Frank Darabont begon zo zijn carrière. Hoe gaat dat in zijn werk? Schokkend Nieuws sprak met de Vlaamse filmmaker Georges terryn over zijn ‘dollar baby’.
In ruil voor het symbolische bedrag van één dollar, die je letterlijk in een envelopje per post verstuurt, stelt Stephen King een aantal van zijn korte verhalen beschikbaar voor beginnende filmmakers. De rechten op het verhaal blijven in handen van King en de films mogen niet voor commerciële doeleinden gebruikt worden en alleen vertoond worden op bijvoorbeeld filmfestivals en schoolpresentaties. De naam voor een dergelijke adaptatie is ‘Dollar Baby’.
Dat een Dollar Baby een aardig opstapje voor het grotere werk kan zijn is wel gebleken. Een van de allereerste Dollar Babies werd gemaakt door een beginnende filmmaker genaamd Frank Darabont… die later naam zou maken als regisseur van THE SHAWSHANK REDEMPTION, THE GREEN MILE en THE MIST (overigens allemaal gebaseerd op verhalen van Stephen King). Nog steeds worden er met grote regelmaat Dollar Babies gemaakt. Schokkend Nieuws sprak met Georges terryn (wiens achternaam je zonder hoofdletter schrijft!), een Vlaamse filmmaker die niet alleen een Dollar Baby regisseerde, maar ook een heus Dollar Baby-festival organiseerde.
Georges, kan je iets vertellen over je band met Stephen King?
“Ik herinner mij dat ik zo rond 1980 in OMNI – een al lang ter ziele gegaan maandblad – uittreksels van Firestarter las en rond diezelfde tijd ook The Shining had gekocht. Ik was net aan mijn studie journalistiek begonnen en naar aanleiding van die boeken gooide ik het roer om en ben ik film gaan studeren.”
En nu heb je dus zelfs een van zijn verhalen verfilmd. Kan je vertellen hoe dat tot stand kwam?
“Voor mijn dagelijks brood ben ik regisseur van THUIS, dat is een dagelijkse soap. En dan wil ik weleens iets anders doen. Ik had al eens een langspeelfilm gemaakt en ook een korte, allemaal voor het plezier. Ik had al wat kortverhalen opzij gelegd en op een regenachtige julidag zat ik aan mijn pc en vroeg via stephenking.com of ik een kortfilm zou mogen maken. Ik kreeg prompt antwoord. Dat kon, er zat een contract bij die mail en ik moest een dollar opsturen. Tot ze die dollar hadden gekregen, mocht ik niets doen. Een goede week later kreeg ik een nieuw bericht dat ik van start kon gaan en dat alle verdere communicatie via het secretariaat zou verlopen”
Nona gaat over een jongeman die een liftster meeneemt die hem aanzet tot moorden, maar het blijft in het midden of zij echt bestaat of dat hij ‘gewoon’ gek is. Waarom verfilmde je juist dit verhaal?
“Ik koos voor Nona nadat ik de lijst van beschikbare kortverhalen nog een keer had doorgenomen en bedacht dat ik iets moest zoeken dat ook productioneel een haalbare kaart was. Iets met weinig personages en eenvoudige decors. Oorspronkelijk dacht ik om het verhaal naar het heden te brengen en naar mijn eigen stad. Maar via de soap kwam ik iemand tegen die oude auto’s verzamelde. Toen ik met hem praatte bleek hij ook een oude Amerikaanse politiewagen te bezitten, en een vrachtwagen, enzovoort. En een vriend van hem had weer een restaurant dat eruitzag als een Amerikaanse diner. Toen besloot ik om het er zo Amerikaans mogelijk te laten uitzien.”
De film is ook in het Engels opgenomen.
“Eerst wilde ik het ook in het Nederlands draaien, maar de commissie die steun verleent aan filmprojecten liet weten dat ze ‘Stephen King niet zagen zitten voor een Vlaamse kortfilm.’ Toen ben ik naar Londen getrokken om een stoomcursus low & no-budget filmproductie te volgen. Daar ontmoette ik een paar producenten in spe en zo gingen we die kortfilm in Londen maken. Door een merkwaardige situatie in de casting bleek dat een van de acteurs een gerenommeerd dialoogspecialist was met een enorme ervaring in Hollywoodproducties. Hij zorgde ervoor dat de acteurs net zo praten als ze in Maine deden in de tijd waarin Nona zich afspeelt. Ik stelde het nieuwe project uiteindelijk toch nog een keer voor aan de Vlaamse filmcommissie en toen gingen ze er ineens wel mee in zee.”
Technisch moeten de opnames nog wel een opgave geweest zijn.
“We zaten met een probleem: het hele verhaal door zijn ze op de vlucht en rijden ze ’s nachts door de sneeuw en de bossen. En dat is natuurlijk technisch lastig. Want ’s nachts zie je niks. En het sneeuwt bij ons maar zelden, een paar dagen per jaar. In de jaren daarvoor draaide ik naast die soap ook af en toe bedrijfsfilms voor internationale bedrijven waarbij we telkens een of ander hightech-effect uitprobeerden op kosten van die bedrijven. En zo hadden we al aardig wat ervaring met 3D, green screen en animatie. En met NONA konden we al die technieken een keer gebruiken in een fictieverhaal. Alle buitenscènes werden opgenomen in een gigantische green screen-studio en de sneeuwbuien en landschappen en gebouwen zijn dus 3D-animatie in combinatie met echte acteurs.”
Dat klinkt als een aardige klus. Hoe lang duurde het voordat de film er eindelijk was?
“Al met al duurde het erg lang om het project rond te krijgen. Er ging een jaar voorbij voor ik de keuze maakte om naar Londen te gaan. Het Dollar Baby-contract verliep en toen vroeg ik een verlenging. Ik kreeg zes maanden extra. Dat bleek onvoldoende en toen vroeg ik opnieuw uitstel. Ik kreeg een nieuw contract en moest opnieuw een dollar opsturen. Die ging verloren in de post en toen moest ik er nog eentje opsturen. Dat werd dus een drie-Dollar Baby! Toen de film klaar was hebben we die ingestuurd naar allerlei festivals wereldwijd. Vooral in de VS viel hij in goede aarde, het hele jaar door ging hij van festival naar festival. We kregen ook een uitnodiging voor Comicon in Spokane, Washington, waar hij op de openingsavond getoond werd. NONA kreeg ook verschillende awards.”
Vond je het niet jammer dat NONA maar beperkt vertoond mocht worden? Dollar Babies mogen bijvoorbeeld ook niet op YouTube gepost worden.
“Nee, het stoort me niet dat NONA geen commerciële vertoning heeft, dat was immers de afspraak in het contract. Al bij al schat ik dat NONA toch een paar duizend kijkers heeft gehaald op die verschillende festivalvertoningen. Vooral de uitnodiging voor Comicon in Spokane deed ons veel plezier. Dat is toch in het hart van de Stephen King-fans. Kortfilms worden sowieso al nauwelijks commercieel vertoond en omdat NONA een Stephen King-verhaal vertelt en in het Engels is gedraaid, hebben fans het van Los Angeles tot Moskou en van Spokane tot Sao Paolo kunnen zien.”
Je had daarna kennelijk de smaak te pakken, want je hebt ook nog een Dollar Baby-festival georganiseerd.
“Via Danny Paap van de Nederlandse Stephen King Fanclub kwam ik terecht op het Dollar Baby-festival dat hij organiseert. Toen besloten we om het een keer samen te doen in Antwerpen. We kregen de beste zaal te pakken en het gebeurde in samenwerking met het lokale filmmuseum. We wilden dat het festival ‘kwaliteitsvolle films’ zou tonen en dat het zou aansluiten op het festival in Nederland. Ik heb een oproep gedaan voor makers van Dollar Babies om hun films in te zenden en Danny kende ook een paar makers. Ik had graag ook dit jaar een festival georganiseerd, maar ik heb het plan moeten opbergen wegens tijdgebrek.”
Tot slot: wat kunnen we in de toekomst nog van je verwachten?
“Ik heb een filmproject waar ik al een tijdje aan werk: VILLETTE. Ik heb een eerste scenario klaar dat gebaseerd is op twee boeken van Charlotte Brontë, de schrijfster van Jane Eyre. Zij heeft rond 1842 een tijd in Brussel gewoond en dit verhaal speelt daar ook. Ik heb afgesproken met Constantine Gregory – die dialoogspecialist die ik eerder noemde – om samen aan het scenario te werken in de komende maanden. Dat komt dus allemaal voort uit NONA.”
Meer lezen over Stephen King? Koop hier onze extra dikke Stephen King-special!
