Losers!

Daar zitten ze dan: de Losers Club. Alle zeven. Schokkend Nieuws’ Julius Koetsier reisde in juni naar Los Angeles en interviewde de jonge helden van Andy Muschietti’s IT. Een deel verscheen eerder in ons magazine; hier is het volledige interview!

Toen ik hun leeftijd had, las ik over hun avonturen in Stephen Kings roman IT. De jonge cast van Andy Muschietti’s aankomende verfilming geeft me even het gevoel dat de figuren uit het boek tot leven zijn gekomen, zó erg lijken ze op hun fictieve evenknieën.

Jack Dylan Grazer speelt Eddie, over wie hij vertelt: “Hij is klein maar sterk, en laat zich niet snel op andere gedachten brengen.” Jeremy Ray Taylor is Ben, zelfs onder de losers “the nerdy one. Hij hangt in de zomer in de bibliotheek, omdat hij geen vrienden heeft.” Jaeden Lieberher: “Ik speel stotterende Bill. Aan het begin van de film verliest hij zijn broertje. Daardoor is hij het meest gemotiveerd om de losers te overtuigen terug te vechten.” Sophia Lillis, Beverly: “Alle onze personages moeten leven met hun angsten. Ik mijn geval leef ik écht met mijn angst. [Beverly wordt mishandeld door haar vader, red.] en ik isoleer mezelf. Toch denk ik dat ik één van de sterkste mensen van de groep ben. Want ook al ben ik heel bang, ik heb zo lang met die angst geleefd, dat ik woede heb ontwikkeld en op een breekpunt in de film mijn angst in het gezicht wil kijken en verslaan.” Chosen Jacobs: “Mike is het sterke stille type. Hij is van eenvoudige afkomst en is een harde werker. Hij heeft zijn eigen angsten, waar hij het niet graag over heeft, omdat hij niemands medelijden wil.” Finn Wolfhard speelt Richie, “een trashmouth. Hij blijft altijd trouw aan Bill, zijn beste vriend.” Tot slot Wyatt Oleff: “Stan is heel nerveus, en van alle losers het meest onwillig om It aan te vallen. Hij is het meest bang voor It, omdat hij graag alles indeelt in categorieën: dit is echt en dit niet. Hij weet niet goed waar hij It moet plaatsen.”

De acteurs hebben tijdens het interview dezelfde omgang met elkaar als hun personages. Als anderen aan het woord zijn, fluistert Wolfhard regelmatig iets in het oor van Oleff, die dan gegeneerd lachend zijn hoofd schudt. Wanneer Taylor vertelt dat hij op een boerderij woont en daar “de kippen doet”, springt Wolfhard meteen op:  “You dó the chickens?”
Taylor, glimlachend: “I take care of the chickens. Whatever.”
Wolfhard: “Take care of them? So you kill the chickens… okay, nevermind.”
Nevermind, want we hebben een interview te doen.

Vonden jullie de miniserie uit 1990 eng?

Finn, meteen: “Nee.”
Jaeden: “Het is een klassieker, maar hij werkt niet meer bij kinderen van tegenwoordig.”
Chosen: “Maar we respecteren hem. Meneer Curry is een fantastisch acteur. En die film heeft voor ons een grondslag gelegd om een remake te maken.”
Wyatt: “Nou, het is niet echt een remake. Het is een bewerking van het boek.”
Chosen: “Dat is zo. Onze film heeft ook dat STAND BY ME-gevoel, typisch Stephen King, geweldige schrijver. Het gaat over kinderen die allemaal niet heel populair zijn, maar omdat we elkaars zwaktes accepteren en samenwerken kunnen we echt iets voor elkaar krijgen. Dus, ouders, als jullie niet willen dat je kinderen deze film zien: er zit een positieve boodschap in.”
Wyatt: “Ja, maar ga er nou ook weer niet met je vierjarige heen.”

Deze versie is dus enger?

Jack: “De technologie is natuurlijk enorm vooruit gegaan. Sommige dingen uit het boek konden ze niet in de miniserie stoppen. Maar wij nu wel. Er gebeuren dingen die we op de set niet zagen, die later digitaal toegevoegd zijn. Bijvoorbeeld de scène in de garage, als de teleprompter –”
Finn: “Teleprompter, haha!”
Wyatt: “Projector.”
Jack: “Als de projector omvalt. Toen ik die scène in de film zag, vond ik hem zó eng. Zó eng!”
Jaeden: “We wisten niet hoe Pennywise er daar uit zou zien.”
Jack: “Op de set zagen we gewoon iemand die een plaatje van Pennywise omhoog hield, haha.”

Wanneer zagen jullie Pennywise voor het eerst in het echt?

Jaeden: “De eerste maand van het draaien zagen we niks van hem. Ze hebben de eerste foto’s van hem online gezet voordat wij hem gezien hadden.”
Jack: “Ze probeerden die dingen uit onze buurt te houden.”
Jaeden: “Weet ik. Maar dat was moeilijk, want opeens was Pennywise overal. In de eerste scène die we met hem deden, had hij Jack vast, en Richie en ik moesten hem redden.”
Jack: “Ik was de eerste die een scène deed met Bill. Ik had hem daarvoor nog niet in het echt met make-up gezien. Het was een geweldige onthulling. Ik was heel blij met Andy’s visie.”
Finn: “I love Bill so much. Like, we all do.”
Jack: “Hij duwt me tegen een kast, schreeuwt tegen me, bonkt mijn hoofd tegen die kast. Het deed pijn, maar ik bleef spelen. Zodra Andy ‘cut’ riep, zei hij: ‘Can we get this kid a pillow, please? Straks breek ik zijn hoofd nog.’ Als hij Pennywise is, houdt hij zich niet in. Dan is hij helemaal Pennywise.”
Sophia: “Er is een scène waar hij mij wurgt. Tussen het filmen door moest hij zijn handen om mijn nek houden terwijl ze iets met de camera deden. Het is altijd interessant om een gesprek te hebben met een clown die je aan het wurgen is. ‘Hoe is het op school?’ En zodra het filmen begint wordt hij weer Pennywise.”

Ik hoorde dat jullie veel geïmproviseerd hebben.

Jack: “Ja! Ik en Finn, vooral. De meeste scènes waarin wij samen zitten.”
Wyatt: “Niet alle scènes.”
Jack: “Nee, maar de meeste. De meerderheid.”
Wyatt: “De grappige momenten.”
Finn: “Er is een moment dat Jacks arm breekt, en ik hem weer recht zet. Dat hebben wij geschreven. Ik zei tegen Andy –”
Jack: “Ik zei het.”
Finn: “Nou, we zeiden het allebei. We zeiden: wat als Richie Eddies arm weer recht zet?”
Jack: “Dat is het leuke aan Andy –”
Finn: “En de producenten, sorry Jack, I totally interrupted you, en de producenten zeiden: dat gaan we niet doen. En Andy zei: kan me niet schelen, dat is wat kinderen zouden doen.”
Jack: “Dat is het leuke aan Andy: hij is echt een regisseur, maar hij is ook heel vrij. Soms zei hij: oké, vergeet het script, wat zou Eddie echt tegen Richie zeggen?”

Heb je een favoriete zin die je zelf bedacht hebt?

Finn: “Ik noem Henry op een gegeven moment een ‘mullet wearing fuck‘ of zo. Of die scène dat we een spuugwedstrijd doen. Jack zegt dan: ‘Het gaat om massa, niet om afstand’, en ik zeg, eh…”
Jack: “Iets over mijn moeder of zo. Voor mij de scène waarin we Ben verzorgen nadat Henry hem gesneden heeft –”
Finn: “En Jack zegt: ‘Pak mijn tweede heuptasje.’ Daar moest ik zo hard om lachen.”
Jack: “Mijn bifocale brillenglazen zitten in mijn tweede heuptasje.”
Finn: “Richie en Eddie hebben een heel spontane relatie, dat kun je niet echt schrijven.”
Sophia: “Dat met die pillen.”
Finn: “Oh ja, bij Eddies moeder, die opmerking over anticonceptiepillen die nergens op slaat. Nu weet ik niks meer. Wrap up this question. Wrap wrap wrap it up.”

In deze film zien we jullie personage alleen in hun jeugd. In het geplande vervolg zien we hun volwassen versies. Als jullie mochten kiezen, wie zou dan de oudere versie van je personage spelen?

Jack: “Jake Gyllenhaal.”
Jeremy: “Chris Pratt.”
Jaeden: “Christian Bale.”
Sophia: “Jessica Chastain.”
Chosen “Denzel. Of Will Smith. Allebei.”
Finn: “Zijn hoofd is Will Smith, zijn lichaam Denzel Washington. Bill Hader, voor mij.”
Wyatt: “Als hij er nog was, zou ik zeggen: Heath Ledger. Maar nu… ik weet het niet.”

Wie bekend is met het boek, begrijpt waarom vooral dit laatste antwoord bijzonder gepast is. Sowieso zou ik graag een vervolg zien waarin deze losers verantwoordelijk zijn voor de casting.

Dit interview verscheen in Schokkend Nieuws #127, augustus/september 2016. Copyright: Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 september 2017.