FLASHBACK | Martijn Kloosterman (1972) kwam via het (toen nog) Amsterdam Fantastic Film Festival bij Schokkend Nieuws terecht, waar anime een behoorlijk onderbelicht onderwerp was. Martijn vulde dat gat, zowel in het blad als elk kwartaal op de site. Martijn, in het dagelijks leven softwaredeveloper, werkte o.a. ook aan de Cool Japan-tentoonstelling in het Tropenmuseum in Amsterdam.
Wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘Als je een film huurde, zaten er ook altijd trailers bij voor andere films, meestal in het genre van de film zelf. Ik herinner me dat er een keer een trailer van een horrorfilm tussenzat, en die vond ik het interessantste. Na een paar keer terugspoelen kreeg ik een standje, want het was te eng voor mijn jongere zusje. Geen idee meer welke film het was. Ik kan me herinneren dat we een paar jaar later naar GHOSTBUSTERS gingen, maar op m’n twaalfde was die eerste spookscène in de bibliotheek me teveel, die heb ik tussen m’n vingers door maar gedeeltelijk meegekregen. Van de rest van de film weet ik nog maar weinig, maar ik verwacht niet dat ik veel heldhaftiger werd gedurende de vertoning. Een held op sokken, en toch heb ik een interesse ontwikkeld voor de engere genres. Deels ook door de vele vakanties in Frankrijk, steevast vergezeld van een bananendoos vol fantasy- en sciencefictionboeken. Clive Barker begon vlak na GHOSTBUSTERS met publiceren, maar ook schrijvers als James Herbert, Stephen King, Neal Asher en Ian Irvine heb ik verslonden. De boeken, niet de schrijvers.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Van alle gruwelijke zaken die ik over het doek heb zien schuiven in de laatste dertig jaar is het merendeel zonder littekens gepasseerd. Behalve PET SEMATARY uit 1989. Hoewel ik er geen nachtmerries van kreeg, geeft de film nog steeds een onaangenaam gevoel. Die kat. Die kat was terug, maar die was niet helemaal okay. En dan die klop op de deur op het einde… Huiver! Maar slapen doe ik prima.’
Wie was je eerste film-crush?
‘Oh jee, wat een vraag. Ik moet bekennen dat het niet uit een film was, maar uit een tekenfilmserie: She-Ra, van SHE-RA: PRINCESS OF POWER. Dat laatste heb ik erbij moeten Googlen, want het is wel effe geleden. Terugkijkend op YouTube is de jaren tachtig-serie niet meer zo indrukwekkend. Een product van de tijd, zullen we maar zeggen.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Nee, nooit. Maar er zijn er zat films die een vrij hoog ‘gatverdamme’-gehalte weten te halen. De welbekende lekkende zombie en het toetje van Peter Jacksons BRAINDEAD, en de visuele effecten van torture porn van Pascal Laugiers MARTYRS, die je verdoofd in je bioscoopstoel achterlaten als de film eindigt. Ik ontloop dat genre als het kan. Maar ja, als je zaalwacht bent op het AFFF dan zie je ook wel eens zaken die je niet op je lijstje had staan.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Niet echt. Ik kan me omgeven voelen met fuzzy-warme herinneringen als ik denk aan THE DARK CRYSTAL, bijvoorbeeld. Die heb ik destijds op tienjarige leeftijd samen met mijn zusje in Delfzijl gezien, in een bioscoop die gerund werdt door de familie Schepel. Zij waren bevriend met mijn grootouders en daarom kregen we een rondleiding in de bioscoop! Dat zal ongewijfeld aan die fijne herinneringen hebben bijgedragen. Van de film weet ik niets meer, maar ik zie nog steeds die opslagruimte voor me. Het heilige der heiligen, de projector.’
‘Het doet je herinneringen ook geen recht door de films van toen nu met een veel kritischer oog te gaan beoordelen. Je kan ze beter koesteren en niet meer kijken. Als er dan een remake uitkomt kun je die gaan kijken, om dan meteen tot de conclusie te komen dat ze lang niet zo goed zijn als de originele versie. De serie van THE DARK CRYSTAL heb ik niet gezien, maar ik hou mijn hart vast als klassiekers als KRULL, LEGEND, LABYRINTH en THE PRINCESS BRIDE geremaked gaan worden. Dat lijkt slechts een kwestie van tijd.’
