BLUF-TV | Heb jíj weer: kun je eindelijk inhaken op de borrelpraat over het laatste seizoen Game of Thrones, wordt je gevraagd of je Stranger Things al hebt gezien! Stranger wa…? Wil jij met alle ogen op jou gericht toegeven dat je hopeloos achterloopt? Natuurlijk niet! Met Bluf-TV aan jouw zijde ga je met gestrekt been de discussie in!
Te zien | Met twee avonden thuis op de bank was dit debacle je bespaard gebleven. Stranger Things heeft namelijk maar acht afleveringen, die je exclusief kunt zien bij Netflix.
Waar gaat het over? | De serie neemt je mee naar 1983. Inwoners van het lommerrijke stadje Hawkins leiden een onbekommerd bestaan. Gazonnetjes worden nog keurig gemaaid en kinderen fietsen ’s avonds in hun eentje naar huis. Zelfs nadat het jongetje Will vermist raakt, overheerst aanvankelijk de overtuiging dat het allemaal wel los zal lopen. Maar Will keert niet terug. Vrienden, familie en de lokale sheriff zoeken ieder op eigen houtje verder. Maar dan kruisen hun paden die van een meisje met bovennatuurlijke gaven, een gedrocht uit een andere dimensie en een clandestiene overheidsorganisatie die de hele zaak probeert te verdoezelen.
Wat maakt het zo verslavend? | Verwijden je pupillen en gaat je hartslag omhoog van de blikkerige synthesizers en knalroze neonletters in de begingeneriek? Dan is Strangers Things mogelijk het beste wat je in lange tijd is overkomen. Iedereen met een zwak voor horror en sciencefiction uit de jaren tachtig zou deze vijfsterren-serie (Sorry Hedwig!) moeten zien. Let wel: zulk enthousiasme wordt op feesten en partijen mogelijk niet gedeeld door lieden die nostalgisch zijn over de jaren zestig en zeventig. De ervaring leert dat zij de jaren tachtig het liefst samenvatten met een drieletterwoord, waarna ze je achterlaten in mistflarden Van Nelle halfzwaar om een andere gesprekspartner te zoeken. De Duffer Brothers bewierroken met hun liefdevolle eerbetoon de jaren tachtig echter als de hoogtijdagen van de genrefilm. In Stranger Things raken, naar het voorbeeld van de grote meesters Steven Spielberg en Stephen King, doodnormale mensen verwikkeld in een groots en meeslepend mysterie – waarin af en toe zelfs de echo van Twin Peaks en The X-Files weerklinkt (beide jaren negentig, dat dan weer wel). Wie zijn klassiekers kent, krijgt kramp in het handje bij het afvinken van alle referenties naar onder meer E.T.: THE EXTRATERRESTRIAL, It, THE GOONIES, CARRIE en CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND. Dat is vooral leuk voor wie wil dansen op het feest der herkenning. Belangrijker is dat Stranger Things ook zonder kennis van het erfgoed te genieten is als een intens spannend verhaal, vol personages om verliefd op te worden. Zelfs met wallen onder de ogen en graaiend in kluwen truttige kerstverlichting is Winona Ryder nog steeds onweerstaanbaar!
Leukste personage | Hartstikke zielig dat hij al zijn voortanden mist, maar je zou die slissende krullenbol Dustin (Gaten Marazzo) het liefst in zijn bolle wangen knijpen. Dit is het joch dat je op de basisschool als boezemvriend had willen hebben, al was het maar omdat hij als eerste levensbehoefte een rugzak vol snoepgoed meedraagt. Dustin is behalve de grappigste van het stel ook een bekwame vredestichter wanneer Mike en Lucas weer eens een crisis in de vriendschap hebben. Bovendien toont hij zich op kritieke momenten erg doortastend, zoals die keer dat hij een leraar ’s avonds laat lastig valt om informatie los te peuteren: “You always say we should never stop being curious, to open every curiosity door we find… Why are you keeping this curiosity door locked?”
Irritantste personage | Als we broekplasser Troy en de andere pestkoppen even buiten beschouwing laten, dan werkt vooral Lucas zo nu en dan stevig op de zenuwen. Na Wills verdwijning en Mike’s toenadering tot Eleven gedraagt hij zich steeds vaker als een onhebbelijk en jaloers kereltje – om pas tegen het einde van de serie tot inkeer te komen.
Zapservice | Zappen is zinloos. Wie niet durft te bluffen kan zich maar beter niet vertonen op feestjes waar verwacht wordt dat je iets zinnigs hebt te zeggen over deze serie.
Uitspraak die altijd bijval krijgt | Een bijdehante opmerking over het puike spel van de jongste spelers levert gegarandeerd instemmend geknik op van omstanders: “Ongelooflijk hoe goed die kinderen zijn, vind je niet? Vooral dat meisje dat Eleven speelt, hoe heet ze nou… Hoe díe zonder een kik te geven alle aandacht naar zich toe trekt. Het moet raar lopen als dat geen hele grote gaat worden.”
Controversiële mening | Voor de complotdenkers: “Het zou me niks verbazen als Stranger Things wordt gesponsord door de wapenlobby. Deze serie voedt overduidelijk het wantrouwen van burgers jegens de Amerikaanse overheid en moedigt particulier wapenbezit aan. Ze laten je geloven dat we zo op onszelf zijn aangewezen dat het zelfs voor een tiener oké is om met een doorgeladen pistool onder het kussen te slapen.” En nog eentje voor iedereen die ooit beenwarmers heeft gedragen of op verzoek het lidmaatschap van zijn oude videotheek kan tonen: “Je kunt Stranger Things pas écht op waarde schatten als je bent opgegroeid in de jaren tachtig.”
Pseudo-intellectueel dieper inzicht | “Stranger Things geeft een treurig inkijkje in de levens van gebroken en gedesillusioneerde Amerikaanse gezinnen. Kinderen raken vervreemd van hun ouders en verliezen in de loop van het verhaal hun jeugdige onschuld.”
Drankspelletje! | Toch maar even die acht afleveringen kijken? Duld dan geen cinefiele betweters naast je op de bank. Laat iedereen die zo nodig wil delen dat die ene scène ontleend is aan E.T., ALIEN of gelijk welke andere klassieker, verplicht een glaasje jonge jenever achterover slaan. Wie zijn muil niet wil houden zal halverwege de tweede aflevering stuiptrekkend naast het bankstel liggen. Zo kun jij ongestoord verder kijken.
