{"id":51649,"date":"2007-07-02T13:57:00","date_gmt":"2007-07-02T13:57:00","guid":{"rendered":"http:\/\/sn.kweekvijver.nl\/review\/white-noise-2-the-light\/"},"modified":"2007-07-02T13:57:00","modified_gmt":"2007-07-02T13:57:00","slug":"white-noise-2-the-light","status":"publish","type":"review","link":"https:\/\/schokkendnieuws.nl\/review\/white-noise-2-the-light\/","title":{"rendered":"White Noise 2: The Light"},"content":{"rendered":"
Als tekenfilmfiguurtjes geld ruiken, rollen de dollartekens letterlijk over hun oogbollen. Bij geldhongerige filmproducenten gebeurt iets gelijkaardigs. Bij voorbeeld toen de zwakke horrorfilm WHITE NOISE in 2005 tegen alle verwachtingen in toch een kassucces bleek te zijn. Vandaar WHITE NOISE 2: THE LIGHT.<\/strong><\/p>\n Het Amerikaanse Nationaal Instituut voor Statistiek berekende dat als je door een grote stad wandelt, gemiddeld 1.7 personen die je tegenkomt tegen het einde van de dag dood zullen zijn. Een ander opvallend cijfer is dit: elke dag beleven gemiddeld 774 mensen in Amerika een bijna-doodervaring. De verhaallijn van WHITE NOISE 2: THE LIGHT combineert deze twee interessante en prikkelende uitgangspunten, maar een sterke film levert het niet op.<\/p>\n Regisseur Patrick Lussier draait al sinds eind jaren tachtig mee in het horrorvak, maar blijkt een man van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Hij was second unit director bij Wes Cravens CURSED<\/a>, schreef mee aan de drie DRACULA<\/a>-films uit de Craven-stal, en monteerde onder andere mee aan VAMPIRE IN BROOKLYN<\/a>. Dat is niet meteen een curriculum om apetrots op te zijn, maar om een film te regisseren die in minder optimale omstandigheden rechtstreeks op dvd was verschenen, schijnt het te volstaan.<\/p>\n