![\"Bjork\"](\"https:\/\/schokkendnieuws.nl\/wp-content\/uploads\/2017\/10\/Bjork.jpg\")
TGIF | Dit wordt helaas de derde deprimerende TGIF op rij, maar we kunnen niet anders. Want de vele verhalen over seksueel misbruik in de filmindustrie en daarbuiten kunnen en mogen niet genegeerd worden.<\/p>\nTGIF | Dit wordt helaas de derde deprimerende TGIF op rij, maar we kunnen niet anders. Want de vele verhalen over seksueel misbruik in de filmindustrie en daarbuiten kunnen en mogen niet genegeerd worden.<\/p>\n
Als het leven soms tegenzit gebruik ik film en televisie als escapisme. Dat doe ik heel mijn leven al, zeker in periodes waarin mijn leven erg zwaar was. Misschien niet de gezondste manier om om te gaan met je problemen, maar we hebben allemaal onze ‘coping mechanisms’. Deze week echter bood film me heel weinig soelaas. De hashtag-campagne #MeToo en de daaraan gekoppelde hartverscheurende verhalen waren te luid om te negeren, zeker omdat mijn normale struisvogeltactiek film is, een medium dat ten grondslag lag aan veel van de verschrikkelijke verhalen. <\/p>\n
Ik moest eraan denken toen Guillermo Del Toro in een interview vertelde dat hij zich aangetrokken voelde tot filmmonsters<\/a>, omdat deze minder gecompliceerd waren dan mensen: je wist gewoon dat de creature uit CREATURE FROM THE BLACK LAGOON slecht was. Bij mensen weet je het nooit. Ik begreep hem. Ik moest er ook aan denken toen Jack Black een nieuwe serial killer-comedy aankondigde <\/a>en bij het kijken naar David Finchers MINDHUNTER voor een recensie<\/a>. Beide voelden ergens heel pijnlijk in de manier waarop de gruwelijke verhalen van moord, verkrachting en misbruik <\/a>worden gebruikt voor entertainment. Hetzelfde geldt voor het rape-revenge genre, waarin vrouwen terugvechten tegen hun misbruikers om het publiek een gevoel van gerechtigheid mee te geven. Ware het niet dat in het echte leven terugvechten vaak geen optie is en vrouwen gedwongen worden verder te leven met de pijn zonder dat er gerechtigheid plaatsvindt. Men zegt wel eens dat de tendensen in horror een reactie zijn <\/a>op leed in de echte wereld. Zo kwam de slasher op tijdens de Vietnam-oorlog, volgens academici als een reactie op het geweld dat in het nieuws was te zien. De vraag is of entertainment ooit echt op een adequate manier een reactie kan zijn op het leed in de echte wereld, zeker als het leed en misbruik zo diepgeworteld lijkt te zitten in de samenleving. <\/p>\n De verhalen over Harvey Weinstein blijven maar binnenstromen – over zijn misbruik<\/a>, over hoe hij zo groot heeft kunnen worden <\/a>– ook van mensen die met hem hebben gewerkt<\/a>, zoals Tarantino<\/a>. Ondertussen is de Weinstein Company te koop aangeboden<\/a> en hebben alle grote infotainmentprogramma<\/a>’s een duit<\/a> in het zakje gedaan. Maar, zoals de NY Times<\/a>, Molly Ringwald<\/a>, Jefrrey Katzenberg<\/a> en tv-journalist Maureen Ryan<\/a> bevestigen: het probleem in Hollywood gaat heel veel verder dan Weinstein alleen. Neem Bj\u00f6rk, die vertelde<\/a> over hoe Lars von Trier op de set van DANCER IN THE DARK haar seksueel intimideerde. De documentaire AN OPEN SECRET, deze week gratis en legaal<\/a> te zien op Vimeo, gaat in op hoe ook kinderen misbruikt worden in Hollywood. En het probleem van systematische seksuele intimidatie en misbruik van vrouwen is niet alleen beperkt tot de filmindustrie, maar raakt alle takken van de samenleving, over de hele wereld. Zoveel maakt de Me Too-hashtag<\/a> wel duidelijk. <\/p>\n