{"id":62900,"date":"2017-08-25T09:51:51","date_gmt":"2017-08-25T09:51:51","guid":{"rendered":"https:\/\/sn.kweekvijver.nl\/nieuws\/thank-god-it-s-friday-25-augustus\/"},"modified":"2023-06-23T22:18:36","modified_gmt":"2023-06-23T22:18:36","slug":"thank-god-it-s-friday-25-augustus","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/schokkendnieuws.nl\/tgif\/thank-god-it-s-friday-25-augustus\/","title":{"rendered":"Thank God It’s Friday, 25 augustus"},"content":{"rendered":"

\"pm\"TGIF| Deze Thank God It\u2019s Friday<\/em> komt vanaf een overvolle eettafel die op dit moment dienstdoet als bureau. De deadlines naderen, de spanning stijgt. Tijd voor nog een bak koffie!<\/p>\n

Naast mij ligt het boek The Perfect Medium: Photography and the Occult<\/em> dat ik voor een essay dat binnenkort in de Filmkrant<\/a> verschijnt aan het lezen ben. Het is een prachtige tentoonstellingscatalogus over hoe fotografen in de negentiende en twintigste eeuw het paranormale vastlegden op de gevoelige plaat, en het bevat wat bizarre foto\u2019s: een vrouw die tijdens een seance een felle lichtflits weet op te roepen; spoken van verloren dierbaren die saaie portretfoto\u2019s opschrikken; vreemde afdrukken waarin het ectoplasma rijkelijk uit iemands mond stroomt. <\/p>\n

Zoals blijkt uit de teksten in het boek waren de foto\u2019s getrukeerd. Dat nam niet weg dat veel mensen geloofden in de schijnbaar objectieve kracht van de camera. Inmiddels weten wij dat de camera altijd kan liegen. The Perfect Medium<\/em> is wel inspirerend voor iedereen die houdt van horror en het bovennatuurlijke. De beelden hebben ondanks onze scepsis iets mysterieus en puurs. Het helpt ook zeker mee dat het vooral oude foto\u2019s zijn uit de schimmige begintijd van de fotografie.  Zou het dan toch een echte geest zijn die daar opdoemt achter de schouders van een statige society dame? 
\"ectoplasma\"De fotografische spoken die deze week in mijn hoofd doolden werden verjaagd door schokkend filmnieuws: Martin Scorsese gaat meewerken aan een film over The Joker<\/a>! Niet als regisseur overigens. Todd ‘THE HANGOVER’ Phillips staat achter de camera als we de pers moeten geloven. Na het lezen van dat bericht moest ik gelijk terugdenken aan twee artikelen van Nick Pinkerton die eerder in de maand verschenen. Pinkerton is een filmjournalist die ik erg mag, ook al ben ik het niet altijd met hem eens. Hij heeft een gave om trends vroeg te signaleren en die haarscherp te analyseren. <\/p>\n

In the Sight & Sound<\/em> van september staat het artikel The High-Low Country,<\/em> waarin hij zich beklaagt over de \u201cserieuze\u201d genrefilms. Het is ook nooit goed, hoor ik je al zeggen, maar hier is zijn argument: ‘(\u2026) I\u2019ve increasingly had a sense that the genre film isn\u2019t just competing with the prestige film for accolades now, but is actually becoming the prestige film, with all of the bloat and burden of self-importance that implies.’ Terug naar Scorsese en zijn “gritty and grounded origin story” over de iconische schurk. Heeft Pinkterton gelijk dat de genrefilm nu de prestigefilm is geworden, als een echte auteurcineast zich gaat wagen aan een superheldenfilm? Laat dat even bezinken. <\/p>\n

Toevallig beklaagt Pinkerton zich in de Film Comment<\/em> van deze maand over hoe DC en Marvel de moderne verbeelding in de houdgreep hebben genomen. In het essay Please Send Help<\/em> geeft Pinkerton een korte geschiedenis van superheldenfilms en hoe ze de bios en popcultuur zijn gaan domineren. Pinkterton weet de zakelijke kant goed te belichten zoals het ambitieuze en berekenende verdienmodel achter de films: ‘(\u2026) the Marvel Comics Universe (MCU), would expand through the course of a series of announced \u201cPhases\u201d- we\u2019re currently in the third – which sounds very much like a supervillain\u2019s cunning plan for world domination.’ Die verschillende fasen zijn uitgedacht in filmische equivalenten van Vijfjarenplannen die al tot 2028<\/a> lopen!
<\/a>
Pinkerton stelt echter over het genre dat: ‘Market saturation isn\u2019t enough, they demand respect’. Hier lijkt hij aan te sluiten bij zijn vorige artikel. De superheldenfilm wil ook prestigefilm zijn en hij geeft wat voorbeelden, zoals LOGAN<\/a> (’the superhero film had supposedly come of age’). Toch signaleert Pinkerton een gebrek aan auteurschap in de films die hij afdoet als door een zakelijk comit\u00e9 bedachte producten die moeten voldoen aan de stilistische en inhoudelijke continu\u00efteit van het uitgestippelde universum. <\/p>\n

Wat mij persoonlijk stoort aan superheldenfilms is dat ze zelden echt subversief zijn. De weinige pogingen die ik ken zijn niet geslaagd of te flauw. Neem bijvoorbeeld het melige MR. FREEDOM uit revolutiejaar 1968. Geregisseerd door invloedrijke Amerikaanse fotograaf William Klein die in Frankrijk films maakte. Het is een gekke film inclusief een cameo van Serge Gainsbourg en echt een product van zijn tijd: de antiautoritaire jaren zestig. <\/p>\n