Marvels eerste martial arts-uitstapje na (2017) is een verbetering ten opzichte van zijn gewraakte voorganger, maar is als vijfentwintigste film binnen het Marvel Cinematic Universe slechts een middenmoter.
Het is dan ook een ondankbare taak, om na zoveel films als zoveelste nieuwe superheld indruk te moeten maken met jouw origin story. Zeker nu de studio in de latere fases van het MCU zo blijft vasthouden aan de bewezen succesformule. De tijden waarin interessante regisseurs een eigen versie van een superheldenfilm mochten maken lijken voorgoed verleden tijd. Niet dat eerstelingen als THOR (Kenneth Branagh, 2011) of CAPTAIN AMERICA: THE FIRST AVENGER (Joe Johnston, 2011) nou zulke artistieke hoogvliegers waren, maar ze voelden in ieder geval fris aan, met elk een eigen stijl. De strakke hand van producer Kevin Feige heeft de afgelopen dertien jaar zijn vruchten afgeworpen, maar nu in Phase Four magie en het multiversum een belangrijke rol gaan spelen zou het wijs zijn de teugels wat te laten vieren, teneinde het fantastische gepast te kunnen verbeelden. Dat is bij Destin Daniel Crettons SHANG-CHI AND THE LEGEND OF THE TEN RINGS helaas nog niet het geval.
Shang-Chi werd begin jaren zeventig gelanceerd als Marvels antwoord op de toen heersende kungfu-manie. Gezien het personage voortkomt uit achterhaald stereotypisch en oriëntalistisch bronmateriaal is zijn origine al menigmaal herschreven. In eerste instantie was hij een spin-off van het Fu-Manchu-niverse van schrijver Sax Rohmer, maar naarmate zijn populariteit groeide verdween die connectie steeds meer naar de achtergrond en werd Shang-Chi zijn eigen ding.
De Shang-Chi de wij hier leren kennen is gebaseerd op een latere incarnatie, en wordt gespeeld door Canadese televisiester Simu Liu. Hij is nu de zoon van Wenwu (Tony Leung), een legendarische krijgsheer die het ooit voor elkaar kreeg de complete set van tien magische ringen te veroveren. Deze ringen gaven hem ongekende magische krachten die hij eeuwenlang gebruikte om vanachter de schermen het geopolitieke toneel te bespelen. Hij leidt Shang-Chi op tot uiterst vaardige sluipmoordenaar zodat die wereldwijd zijn schimmige klusjes op kan knappen. Deze krijgt als tiener echter een geweten, en vlucht.
Hij komt terecht in de VS en leidt daar jarenlang zijn onopvallende leventje. Totdat hij op een dag in de bus naar zijn werk uit het niets besprongen wordt door een groep schurken die duidelijk weten wie hij is. In een van de betere vechtscènes in de film laat Shang-Chi zijn gedweeë persona los en toont hij zijn ware aard. Nu was de vechtchoreografie binnen het MCU altijd al van een gedegen niveau, maar het was ook vaak precies dat: choreografie. Hier voelt het net wat echter aan. Net wat meer lange shots, en gewoon langere duels waar actie en reactie een duidelijke wisselwerking hebben. Het is dan ook jammer dat de films zo vast zitten aan hun leeftijdskeuring, want een wat rauwere aanpak zoals in Marvel-series DAREDEVIL (2015-2018) en THE PUNISHER (2017-2018) was juist hier volkomen gepast geweest.
Shang-Chi realiseert zich dat de tijd voor anonieme lanterfanterij voorbij is en gaat verhaal halen bij zijn vader. Via wat omwegen, waar natuurlijk meer gevochten moet worden, komen hij en zijn sidekick, ‘just a friend‘ Katy (Awkwafina), aan bij Wenwu’s superschurkenbasis. Deze is verrukt zijn zoon weer terug te hebben en vraagt hem te helpen bij het bevrijden van zijn moeder. Zij zou gevangen gehouden worden in een magisch dorp ergens achter een boosaardig bos. Zijn moeder is echter al jaren dood, wat Shang-Chi doet vermoeden dat zijn vader grondig de weg kwijt is. Maar dat wil niet zeggen dat er niet een bovennatuurlijke gevaar het voortbestaan van de mensheid bedreigt. Dus hop, op naar het magische dorp om de wereld te redden.
Deels flitsende kungfu-film, deels uitbundige wuxia-fantasie; SHANG-CHI AND THE LEGEND OF THE TEN RINGS steekt niet onder stoelen of banken wat zijn beoogde publiek is. Net als bij (Ryan Coogler, 2018) werd ook hier in de aanloop naar de première al veel gewag gemaakt van dat Shang-Chi de eerste (in dit geval) Aziatische superheld met zijn eigen film zou zijn. Maar in tegenstelling tot BLACK PANTHER is het verhaal hier gelukkig veel minder topzwaar en hoogdravend, waardoor de misstapjes veel minder zwaar tellen. Hier geen Shakespeariaanse koninkrijkverwikkelingen, maar gewoon een vader-zoonverhaal dat zich toevallig afspeelt in een wereld waarin magie en wonderwezens heel normaal zijn. De welwillendheid van de kijker wordt hierdoor wat minder getart naarmate Cretton richting de finale steeds meer inzet op overdonderende bombast. Want hoe mooi de wuxiawereld en -capriolen ook weergegeven worden, zoiets werkt alleen als dit gepaard gaat met gedegen emotionele betrokkenheid van de kijker. Een vuistregel zou moeten zijn: als je een draak in je film stopt, zorg dan ook dat die indruk maakt.
Indruk maken is echter moeilijk als we het allemaal al zo vaak eerder hebben gezien. Voor de verstokte martial arts-fan wordt het nergens echt indrukwekkend (al zal de casting van genre-supersterren Tony Leung en Michelle Yeoh allicht een tevreden glimlach opleveren), en de bewezen ‘hart & humor’-formule van Marvel voelt hier bij vlagen een beetje plichtmatig aan. Niet dat Shang-Chi en Katy geen prettig duo vormen, maar Shang-Chi zelf blijft een beetje een leeg omhulsel. Hij wordt nergens echt een personage met een uitgesproken karakter, we leren niks over hem behalve dat wat nodig is om het verhaal te volgen. In zijn eenkamerwoninkje hangt een poster van TAXI DRIVER (Martin Scorcese, 1976) aan de muur en hij is niet vies van karaoke, dat is alles wat we van hem te weten komen.
Al met al een typisch Marvel-avontuur dat netjes binnen de lijntjes kleurt. Maar nu na vier AVENGERS-films de wauw-factor van de superheldencrossover een beetje is weggeëbt, is het juist aan de personages om de volgende lichting helden kleur te geven. Als Shang-Chi zich wil onderscheiden als nieuwe Avenger, moet er echt nog wel een tandje bij.
Distributeur: Disney. Release NL en BE: 2 September 2021. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 September 2021.
