In de strijd om het Slagschaduw-kampioenschap blijft Twan van G. voorlopig aan kop, met wederom twee titels goed. Ook Jerry Veneman, met zijn eerste inzending dit jaar, had ze allebei goed. Hier is de uitslag van aflevering 19 van Basje Boers raadselachtige filmcryptogram!
Binnenkort heeft iedereen weer een kans met aflevering 20. Wie verslaat Van G. met superieure filmkennis? De cryptische filmcolumn Slagschaduw, waarin Basje Boer opzettelijk twee genrefilms door elkaar heen beschrijft, levert altijd een fascinerende cocktail op van filmbeelden, tekstflarden en fantastische associaties. Het is even puzzelen, maar wanneer je het antwoord hieronder ziet, denk je: natúúrlijk!
Het paradijs
Een meisje, haar leeftijd ergens tussen kind en vrouw in, kijkt naar zichzelf in een lange spiegel. De spiegel achter haar kaatst haar beeltenis heen en weer en heen en weer tot in de oneindigheid.
De kleermaker heeft de maten van haar heupen genoteerd en keert terug met in elke hand een uiteinde van zijn meetlint. ‘Je bent afgevallen,’ stelt hij vast. Het meisje giechelt verlegen. Ze verbergt haar beugel achter haar hand.
‘Weet je,’ zegt de kleermaker, ‘iedereen moet door de hel om bij het paradijs te komen. Maar misschien heb ik wel iemand gevonden die je kan vergezellen op je lange weg naar het licht.’ Het meisje giechelt weer. De kleermaker gaat door: ‘Trek je vest uit.’
Het meisje doet wat de kleermaker haar vraagt. Hij legt zijn meetlint langs haar schouders en controleert de maten. Hij verdwijnt uit het zicht om de cijfers te noteren. Nu is het meisje alleen met haar spiegelbeeld, die eindeloze reeks versies van haarzelf. Ze fronst. Iets klopt er niet aan wat ze ziet.
De kleermaker is terug. ‘Mag ik mijn arm om je heen slaan?’ Paniek trekt kortstondig over het gezicht van het meisje. Dan stoot ze een allerzoetst meisjeslachje uit, verbergt haar gezicht. ‘Ja,’ zegt ze gesmoord.
De kleermaker pakt haar gezicht vast. Het meisje weet niet waar ze kijken moet, ze probeert haar gezicht zo neutraal mogelijk te houden maar kan het niet helpen te giechelen. De kleermaker wrijft met zijn duim over haar kin en stopt hem dan, onverwacht, in haar mond. Het meisje protesteert maar de man houdt aan, duwt zijn duim naarbinnen. Dan buigt hij zich voorover en kust haar.
Wanneer de kleermaker verdwenen is, kijkt het meisje weer naar al die meisjes in de spiegel tegenover haar. Iets klopt er niet – maar wat? Ze leunt opzij en ziet hoe haar spiegelbeeld aan een droge plek op haar schouderblad krabt, terwijl haar eigen armen toch echt langs haar lichaam hangen. Het spiegelbeeld draait zich om en kijkt haar beschuldigend aan. Het meisje schrik, ze draait zich met een ruk om.
De kleermaker is teruggekomen. Rustig legt hij zijn meetlint langs haar borsten en zegt: ‘Rustig maar. Ik ben bijna klaar.’
