FLASHBACK | In de rubriek FLASHBACK legt Carlijn Kruidhof elke week vijf vragen voor aan (oud)medewerkers van Schokkend Nieuws over hun jeugdfilmherinneringen – en trauma’s. Om het jubileum te vieren, beginnen we met de grondleggers van SN. Deze week: Mike Lebbing.
Mike Lebbing (1967) heeft aan de laatste nummers van Horrorscoop gewerkt. Hij startte daarna zelf het filmblad Camera Obscura in 1992, dat in 2000 werd opgeheven. “Daarna ging ik recensies voor SN schrijven en kreeg mijn eigen rubriek: Lebbing’s Inferno.” Hierna startte Lebbing Video Basta! “Dat heb ik met veel plezier gerund met Roel Haanen, aan wie ik mijn complete videocollectie heb toevertrouwd. In 2007 ben ik gestopt, maar ik ben onlangs weer teruggekomen. Hoogtepunten waren de vele interviews, vooral die met Jean Rollin, Jess Franco, Enzo Castellari en John Saxon. Met het ontmoeten van Saxon was ik one handshake away from Bruce Lee!”
Wat is je vroegste filmherinnering? En wat is je vroegste genrefilmherinnering?
“Ik had het geluk dat cinema me met de paplepel werd ingegoten. Mijn moeder was in Finland een beroemde actrice geweest en mijn Nederlandse vader was een zeer frequent bioscoopbezoeker. Dus ik kreeg al op jonge leeftijd een cinefiele opvoeding en zag van alles op televisie en in de bioscoop. Met name de Hal Roach-films met Laurel & Hardy. Verder was ik verzot op de films van Errol Flynn, met name THE ADVENTURES OF ROBIN HOOD en natuurlijk CAPTAIN BLOOD.
De eerste griezelfilm die ik zag was THE BIRDS op tv, ik denk dat het 1974 was. Een zeer verontrustende ervaring als zevenjarige. Dat mijn vader me die liet zien was misschien niet helemaal pedagogisch verantwoord, maar de kiemen van de liefde voor het genre werden wel gezaaid. Daarna heb ik met mijn moeder ORFEU NEGRO van Marcel Camus gezien. De scènes waarin Eurydice door De Dood wordt achtervolgd ervoer ik als compleet angstaanjagend. Een ander bepalend moment was STAR WARS, dat zal eind 1977 zijn geweest. Die heb ik toen binnen een paar dagen twee keer in de bioscoop gezien. Pure magie.
Later raakte ik geobsedeerd door de films van Terence Fisher, Dario Argento en Mario Bava. Omdat in mijn late tienerjaren lang niet alle films die ik wilde zien in Nederland op video verkrijgbaar waren, ging ik vhs-banden ruilen met andere fanaten in Engeland, Italië en Zweden. Zo ging er een wereld open, een fantastische manier om allerlei totaal obscure films eindelijk te kunnen zien. In zekere zin ervoer ik toen menigmaal de verwondering van mijn kinderjaren opnieuw, bij het zien van films als bijvoorbeeld Argento’s FOUR FLIES ON GREY VELVET. Die kan je nu gewoon op blu-ray kopen, maar eind jaren tachtig was die film praktisch onvindbaar.”
Van welke film kon je niet slapen?
“Niet van een film, maar van de Nederlandse tv-serie DE VLOEK VAN WOESTEWOLF uit 1974, van de onlangs overleden pionier Thijs Chanowski. Daarin werd veel gebruik gemaakt van de chromakey-techniek, waardoor de serie een heel dromerige en griezelige sfeer kreeg in mijn nog jonge ogen. Later maakte INFERNO van Dario Argento een verpletterende indruk. Die film benaderde voor mij zowel in vorm als inhoud de cinematografische perfectie en bezocht me meermaals in mijn dromen.”
Wie was je eerste filmcrush?
“Een vreselijk cliché: Farrah Fawcett van CHARLIE’S ANGELS. Ik had in tegenstelling tot veel klasgenoten echter niet haar beroemde poster boven mijn bed hangen. Daar hingen posters van de voetballers van AZ’67.”
Heb je ooit overgegeven door een film?
“Nee, gelukkig niet, maar ik weet nog wel dat ik in de bioscoop naar THE BLACK HOLE ging kijken en voor een zaal vol kinderen ineens de trailer voor Lucio Fulci’s ZOMBIE 2 werd vertoond. Het gekrijs van de geshockeerde koters was oorverdovend en wellicht dat er hier en daar een braakje werd gelegd. Overigens heb ik later bij het kijken naar Fulci’s extreem wansmakelijke THE NEW YORK RIPPER wel last van oprispingen gehad. De scène waarin een tepel met een scheermesje wordt doorgesneden… brrrr. Dat had voor mij nou niet gehoeven.”
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar die je als volwassene juist teleurstelde?
“Ik maakte niet lang geleden de fout om een serie terug te kijken die me vroeger aan de buis kluisterde: THE DARK SECRET OF HARVEST HOME, in 1978 bij ons uitgezonden als OOGST VAN DE ANGST. Die viel me vies tegen. Eigenlijk moet je je prille filmervaringen koesteren en niet beschadigen door met volwassen ogen naar iets te kijken dat je in je jonge onschuld diep raakte. Een wijze maar dure les.”
Vond je dit artikel leuk? Deel het dan op sociale media door middel van onderstaande knoppen!
