BLUF-TV | Hopeloos, de discussie op feesten en partijen over al die fantastische televisieseries die je gevolgd móét hebben. Wie kan dat allemaal nog bijhouden? Bluf-TV is de redding op elk Nerdfest en, wie weet, aanleiding om toch eens een paar afleveringen te bekijken. Deze keer: “Wááááát!? Volg jij Orphan Black niet!?”
Te zien | De eerste twee seizoenen van Orphan Black zijn in Nederland te zien via Netflix. Het derde seizoen ging gisteren in Amerika in première.
Waar ging het ook alweer over? | Sarah ziet op een avond een vrouw voor de trein springen die als twee druppels water op haar lijkt. Impulsief neemt ze het leven van deze Beth over, maar al snel komt ze er achter dat er nog veel meer vrouwen rondlopen met haar gezicht – en dat een sinistere biotech-firma, het Dyad instituut, wel erg veel interesse in haar en haar “zusters” heeft.
Wat maakt het zo verslavend? | Orphan Black heeft een aanlokkelijke mix van spanning, humor, en sciencefiction. Maar waar je de serie vooral voor kijkt is het weergaloze spel van Tatiana Maslany, die elke kloon een eigen persoonlijkheid, mimiek, stem en houding geeft. Nog indrukwekkender is het als één van de klonen één van de anderen nadoet, en Maslany de verschillende lagen perfect weet over te brengen.
Leukste personage | Als vrouwelijke nerd zou Cosima misschien mijn lievelingskloon moeten zijn, en veel mensen kijken het liefst naar de gestoorde Helena. Maar uiteindelijk vind ik toch Alison het leukst: eerst lijkt ze een vrij standaard soccer mom, maar naarmate haar perfecte leventje om haar heen geleidelijk in duigen valt wordt ze steeds leuker om naar te kijken. Haar chemie met het andere leukste personage, Felix (de pleegbroer van Sarah), zorgt voor de meest hilarische scènes.
Irritantste personage | Big Dick Paul proberen ze wat interessanter te maken door hem steeds van klaarblijkelijke loyaliteit te laten wisselen, maar veel meer dan een mooi ontbloot bovenlijf wordt hij niet.
Zapservice | Door de plotdichtheid en het tempo valt het niet aan te raden om afleveringen over te slaan, en met tien afleveringen per seizoen hoeft dat ook niet. Wie de smaak te pakken wil krijgen van hoe heerlijk over-the-top de serie kan zijn, kan kijken naar aflevering 6 en 7 van seizoen één, “Variations Under Domestication” en “Parts Developed in an Unusual Manner”.
Uitspraak die altijd bijval krijgt | “De clone dance party in seizoen twee was je reinste fanservice… maar stiekem vond ik het toch erg leuk”.
Controversiële mening | “Maslany kan veel… maar een man spelen kan ze toch echt niet”.
Pseudo-intellectueel dieper inzicht | “Het is interessant dat gekozen is voor een vrouwelijk hoofdpersonage. Door de nadruk op het feit dat de lichamen van de klonen eigenlijk van het Dyad instituut zijn, en de creepy denkbeelden die de Prolethians over klonen hebben, wordt zo een krachtig feministisch statement gemaakt”.
Drankspelletje! | “Sowieso een shotje als een kloon het loodje legt (ter nagedachtenis) en ook een shotje als één kloon zich voor een andere kloon uitgeeft. Een slok als Big Dick Paul zijn shirt uitdoet of niet aanheeft, als Felix iets schildert, als er een referentie wordt gemaakt naar Griekse mythologie, als Art chagrijnig kijkt, als Vic iets doms doet. Voor een extra leuke avond neem je een flink grote slok als Alison een wapen ter hand neemt – zelfs al is het een glue gun.”
