Goed tegen kwaad. Als in de 23ste eeuw zich een mysterieus Kwaad manifesteert dat het voortbestaan van het leven op aarde en daarbuiten bedreigt, komt priester Ian Holm (de androide die in ALIEN zo mooi karnemelk kon braken) in actie. Alleen met behulp van de ‘vijf elementen’ kan de strijd beslecht worden en om die te verzamelen roept hij de hulp in van Willis, een stugge zelfzuchtige New York cabbie.
Maar Willis is pas in beweging te brengen als blijkt dat het mysterieuze vijfde element niet – zoals nummer een t/m vier – een baksteen (!) is, maar de bloedmooie vrouw Leeloo. Dwarsgezeten door de monsterachtige hulptroepen van het Kwaad en bijgestaan door onder anderen een relnichterige tv-quizmaster (Tucker) weet Willis uiteindelijk zijn taak te volbrengen, maar niet voordat hij zijn cynisch schild heeft laten zakken om de gedesillusioneerde Leeloo te bewijzen dat echte liefde bestaat en de Aarde het redden waard is.
Luc Besson’s nieuwe zorgde voor veel kabaal, als opener van het filmfestival van Cannes, duurste Franse filmproductie ooit en internationale kaskraker. Maar terwijl Besson’s eerdere films zich onderscheiden door hun soms bijna monomaan simpele verhaaltjes (zie NIKITA, LÉON, LE GRAND BLUE, ATLANTIS), is THE FIFTH ELEMENT een allegaartje van bij elkaar gegooide, tja, elementen.
Laten ik er voor de aardigheid vijf noemen. 1: De aankleding van het New York van de toekomst is afgekeken van de retro-sci-fi van BLADE RUNNER, 2: de epische strijd van een Jan-met-de-pet, compleet met proloog in Egypte, smaakt naar RAIDERS OF THE LOST ARK c.s., 3: het snufje Euro-humor dat in deze naar aard zeer Amerikaanse film achterbleef doet denken aan de rudimentaire Hollandsheid van Paul Verhoevens TOTAL RECALL en ROBOCOP en 4: Bruce Willis speelt gewoon zijn zoveelste DIE HARD-rol. Bij al dit jatwerk is het vijfde element, in de vorm van Milla Jovovich, eigenlijk het meest origineel en qua vormgeving het best uitgewerkt.
Goeie hutspot is lekker, maar helaas ontbreken hier het zout en de peper. De decors zijn mooi, de effecten soms adembenemend, maar diepgang in de personages is volstrekt onvindbaar. Alle miljoenen francs ten spijt lieten de goings-on mij daardoor volkomen koud. Willis is voor de zoveelste keer een held tegen wil en dank, Oldman minder eng dan anders (denk aan zijn schurk in Besson’s LÉON), Ian Holm en Chris Tucker als komische sidekicks te dròle. Bij zoveel armoei komt het schichtige ex-fotomodel Jovovich bijkans als bezienswaardige actrice uit de bus. Jammer, want met de huurmoordenaars NIKITA en LÉON bewees Besson dat hij wel degelijk interessante en zelfs tragische helden kan maken.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #30, juni/juli 1997.
