Wat doe je als je een thriller van dubieuze kwaliteit hebt gemaakt? Dan stop je hem in een horrorhoesje, maak je een trailer die een gothic horror belooft, plak je er een ‘based on terrifying true events’-sticker op, en hoop je dat de kijkers alsnog toehappen.
Aldus, vermoedelijk, het marketingidee achter THE INSTITUTE, met zijn cover met een onheilspellend gebouw en twee priemende ogen die je aankijken door een masker van bloed. Toegegeven, in het begin wijst alles er nog op dat dit een ouderwets spookverhaal gaat worden. Het is 1893 en Isabel Porter (Allie Gallerani) wordt door haar bezorgde broer afgeleverd bij het Rosewood Institute in Baltimore. Op aanraden van de huisarts (Eric Roberts) zal ze hier behandeld worden voor ‘nostalgia’, na de dood van haar ouders. De leiding van Rosewood is in handen van Madame Werner (Lori Singer) en Dr. Cairn (James Franco met frons en plaksnor). Ze houden er dubieuze geneeswijzen op na: vage drankjes, zweepslagen, hersenspoeling en een hoop semi-Freudiaanse psychobabble. ‘s Nachts hoort Isabel vreemde geluiden en uiteraard gaat ze gewapend met een kaars op onderzoek uit…
THE INSTITUTE mag dan alle gothic-clichés van stal halen – lange donkere gangen, kaarslicht, geluiden uit de kelder, mysterieuze (al dan niet naakte) vrouwen, een geheim genootschap, een plucky heroine in een Victoriaanse nachtpon – het kan allemaal niet verbergen dat het hier helemaal niet om een horrorfilm gaat. Dit is een thriller in een gothic setting, die nergens eng of zelfs maar spannend dreigt te worden. Even googlen leert dat de ‘real events’ waarop de film gebaseerd is op zichzelf een fascinerende film hadden kunnen opleveren. Dat er zoveel bij is verzonnen, getuigt ook van weinig respect voor de originele slachtoffers. In de finale gaat de film nog even los, maar tegen die tijd is het laatste beetje logica dat er nog was al van tafel gezwiept om plaats te maken voor een onbedoeld hilarische ‘twist’.
Het gebouw en de tuinen leveren wat mooie plaatjes op, maar veel scènes zijn onderbelicht en hebben lelijke overgangen. Accenten komen en gaan en het acteerwerk is dramatisch slecht. Vooral broer Roderick (Joe Pease) dreunt zijn script op alsof de gotische pilaren autocues verbergen. Bijrollen zijn zo vlak dat het, op een enkele karikatuur met een bochel na, moeilijk is iedereen uit elkaar te houden. Dit alles gecombineerd met dialogen die zó houterig en cliché zijn, in een soort geaffecteerd oud-Engels dat zó nep klinkt, dat je je af gaat vragen of het hier niet om een parodie op gothic horror gaat. Helaas, het is allemaal bloedserieus. De makers lijken zelfs nog een boodschap over onbegrepen intelligente vrouwen mee te willen geven. Oh, dear…
Al lijkt James Franco in deze film, die hij ook co-regisseerde, constant op het randje van een dutje te verkeren, hij is niet bepaald lui te noemen. Alleen dit jaar verscheen hij al in zes films en volgens IMDb zijn er momenteel vijftien films en een serie met hem in post-productie, waarvan hij er vijf ook nog eens regisseerde. Soms schiet hij raak (127 HOURS, RISE OF THE PLANET OF THE APES), maar het zou geen slecht idee zijn als hij af en toe ook eens ‘nee, dank je’ zou zeggen. Het is leuk Lori Singer weer eens te zien, na jaren tachtig-hits als FOOTLOOSE en WARLOCK. Pamela Anderson is daarentegen nergens te vinden, terwijl ze toch vermeld wordt op de IMDb-castlist.
Eén skull voor de film, met een extra halfje voor Franco’s snor. Het is een meesterwerk.
Di: Dutch Filmworks (NL, BE: 26 mei) Copyright: Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 juni 2017.
