RECENSIE
IMAGINE

The Greasy Strangler(2016)

IMAGINE | THE GREASY STRANGLER is een bewust afstandelijke en wansmakelijke horrorkomedie. Maar slaagt debuterend regisseur Jim Hosking in zijn intenties?

THE GREASY STRANGLER (2016) is het filmdebuut van Jim Hosking, die hiervoor een korte film regisseerde voor THE ABC’S OF DEATH 2. Dat filmpje, G IS FOR GRANDPA, werd door slechts een handjevol mensen echt gewaardeerd, want een bizar gevoel voor humor en een ongemakkelijke sfeer leken voor Hosking belangrijker dan pure horror. THE GREASY STRANGLER is van hetzelfde laken een pak. Hoewel één van de hoofdpersonen de seriemoordenaar is uit de titel, en het publiek bij vlagen bediend wordt met gore, is THE GREASY STRANGLER eerder een anti-komedie zoals die tegenwoordig vaker gemaakt worden.

THE GREASY STRANGLER combineert eigenlijk twee beproefde stijlen van cultfilm. Aan de ene kant hebben we anti-humor, een tak van komedie die bedoeld is om het geduld van het publiek te testen. Anti-humor grossiert in ongemakkelijke momenten, bewust vervreemdende elementen, ongewone komische timing, het uitblijven van punchlines en meer afwijkende methoden om de lachspieren te kietelen. De laatste jaren is het genre nieuw leven ingeblazen door mensen als Neil Hamburger (stand-up comedian en hoofdrolspeler van ENTERTAINMENT, Tim Heideker en Eric Wareheim (TIM AND ERIC AWESOME SHOW, GREAT JOB!) en Jared Hess (NAPOLEON DYNAMITE). Aan de andere kant knipoogt THE GREASY STRANGLER, net als sommige andere anti-humoristen, naar de trash-cinema van John Waters en Troma: ranzige humor en goedkope gore waarbij ‘slechte smaak’ gebruikt wordt als geuzennaam. Afwijkende humor en gore momenten: THE GREASY STRANGLER is voor een beperkt publiek.

In de film volgen we de vader-zoon-relatie tussen Big Ronnie, de moordenaar uit de titel en tevens een bejaarde, angstaanjagende en dominante man, en Big Brayden, een wat schuchtere zonderling die nog bij zijn vader woont. Wanneer Brayden verliefd wordt op discofanate Janet, altijd gekleed in paars tegenover Braydens en Ronnies roze outfits, ontstaat er een kloof tussen vader en zoon.

Het koketteren met slechte smaak behelst elk aspect van THE GREASY STRANGLER: van de neon-roze kabelcoltruien en mannenstrings, de ellenlang uitgesponnen maar bewust fantasieloze dialogen, de heerlijk onuitstaanbare 8-bit-autotune-polkasoundtrack, de vervormde penisprotheses en het veelvuldige gebruik van soppig vet. Dat is ook de paradox van de film: hij is bij vlagen bijna onkijkbaar in zijn ranzigheid en slechtheid maar dat is precies wat de makers beoogd hebben. Als een slechte film ook slecht is, zijn de makers schijnbaar geslaagd in hun opzet. Maar dan is de film dus niet slecht meer. Waardoor de makers gefaald hebben. Waardoor de film slecht is. En ze dus geslaagd zijn in hun opzet… Hoofdpijnopwekkend paradoxaal.

Een film als deze is daardoor moeilijk te beoordelen: er zit een afstandelijkheid in de ironie waarachter de filmmakers zich kunnen verschuilen. Wanneer het publiek afhaakt kunnen ze zich verschuilen achter hun intenties: “Maar we hebben het ook slecht bedoeld.” De combinatie van het omarmen van trash met een anti-humoristische hang naar ironie zorgt er uiteindelijk voor dat de film het niet haalt bij Troma-films of het werk van John Waters. Want je kunt zeggen van de regisseur van PINK FLAMINGOS wat je wilt, maar zijn films druipen van de passie (en lichaamssappen, maar dat terzijde). En van liefde voor zijn personages, zelfs als één van hen ‘The Filthiest Woman Alive’ is.

En dat is waar THE GREASY STRANGLER uiteindelijk wat tegenvalt: voor een film die gaat over een personage met een obsessieve liefde voor vet eten, en een ander personage met een obsessieve liefde voor een vrouw, voelt de film vreemd afstandelijk. John Waters had zijn personages, hoe weerzinwekkend hun gebruiken soms zijn, omarmd met al hun oneffenheden. Hier worden de personages met dedain behandeld, meer als creatieve uitspattingen van de regisseur dan mensen van vlees en bloed. Creatief is de film zeker, en grappig ook, als het je tak van humor is. De ridiculisering van elk aspect van de film is dus bij vlagen geïnspireerd, maar zorgt er ook voor dat je achterblijft met een leeg gevoel en een slechte nasmaak. Als een hotdog met veel te veel vet. Het is aangenaam zolang het duurt, maar je kunt er niet al te lang op teren.

THE GREASY STRANGLER draait op 20 april om 21:40 in Eye2. Klik hier voor meer info. Copyright Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 15 april 2017.

15 april 2017
  • Titel
    The Greasy Strangler
  • Lengte
    93 minuten
  • Regie
    Jim Hosking
  • Scenario
    Toby Harvard, Jim Hosking
  • Cast
    Michael St. Michaels, Sky Elobar, Elizabeth De Razzo
  • Taal
    English
  • Land
    United States
  • Trailer
Meer Horror
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.