RECENSIE
Bioscoop

Kubo and the Two Strings(2016)

Laika komt met een nieuw sprookje, gebaseerd op Japanse kunstvormen. In tegenstelling tot andere sprookjes is hier het einde meer dan een simpel “en zij leefden nog lang en gelukkig…”

KUBO AND THE TWO STRINGS is pas de vierde film van Laika. Hun vorige drie films, CORALINE, PARANORMAN en THE BOXTROLLS, hielden een grote belofte in. De drie kwaliteitsproducties waren griezelige sprookjesverhalen vol prachtige stopmotion-animatie en wijze levenslessen. CORALINE gaat over het groene gras van de buren en familiebanden, PARANORMAN gaat over acceptatie en buitenbeentjes, THE BOXTROLLS over surrogaatfamilies en klassenstrijd. Aanvankelijk lijkt KUBO AND THE TWO STRINGS vooral te gaan over het vertellen van verhalen.

De voice-over van Kubo (In de Engelstalige versie de stem van Art Parkinson) legt in de beginscène alle macht bij de toehoorder: als je niet goed luistert, zal de hoofdpersoon van dit verhaal sterven. In werkelijkheid is de krachtigste persoon in KUBO AND THE TWO STRINGS Kubo zélf. Zijn oog werd gestolen, zijn vader werd gedood door de grootvader voor wie hij en zijn moeder nu moeten schuilen, maar de jonge knaap is ook een begenadigde troubadour. Op het plaatselijke marktplein vertelt hij met gitaar en origami-poppetjes wilde verhalen over zijn overleden vader, een groot samoeraikrijger. Wanneer Kubo op een dag ongehoorzaam is aan zijn moeder, belandt hij zelf in een avontuur vol heksen, monsters, draken en skeletten. Gelukkig krijgt hij hulp van een magische aap (Charlize Theron) en een vergeetachtig insect (Matthew McConaughey).

Aanvankelijk is het enigszins teleurstellend dat KUBO AND THE TWO STRINGS de zoveelste film is die slaafs Joseph Campbells theorie volgt over The Hero’s Journey, gelijk films als STAR WARS en eigenlijk elk heldenverhaal dat volgde op het Gilgamesj-epos uit circa 2100 voor Christus. Zelfs de meta-tekstuele twist dat dit verhaal verteld wordt door een protagonist die zich bewust is van alle Campbelliaanse clichés, zagen we eerder al in films als RANGO en THE LEGO MOVIE. KUBO AND THE TWO STRINGS plaatst zich ook stevig in de Japanse traditie van epische verhalen, met een grote rol voor bekende Japanse monsters, rituelen, samoeraigevechten en magische origami. Hoe mooi het ook allemaal geanimeerd is, en hoe adembenemend de gevechten en vormgeving ook zijn; verhaaltechnisch lijken we het allemaal eerder te hebben gezien.

Toch hebben de filmmakers een paar troeven achter de hand, waardoor KUBO AND THE TWO STRINGS zich positief onderscheidt. Waar Disneyfilms de protagonist vaak opzadelen met een overleden ouder om het verhaal in gang te zetten, blijkt hier de rouw van Kubo om zijn vader de raison d’être van het verhaal. Disneyfilms zijn bijna sadistisch in de manier waarop ze het leed over doodgeschoten hertenmoeders of schipbreuklijdende ouders voor één scéne dik aanzetten, zonder daarna echt te kijken naar de gevolgen voor het kind. THE LION KING is de uitzondering die de regel bevestigt. Ook wanneer heksen en schurken aan het einde levenloos naar de zeebodem zakken of gespietst worden op kerktorens maakt dit amper blijvende indruk op de personages. De makers van KUBO AND THE TWO STRINGS pakken het anders aan.

KUBO AND THE TWO STRINGS geeft de dood van personages, vriend of vijand, een duidelijke en belangrijke plaats in de plot en praat over de gevolgen van hun dood. Geheel in lijn met de boeddhistische en taoïstische traditie van de Japanse films bij wie Laika leentjebuur speelt is de dood een aanwezigheid die erkend en herdacht wordt, met een lach en een traan. De focus op het vertellen van verhalen blijkt meer dan meta-tekstuele spierballenvertoon; het is vooral een methode om hen die ontvallen zijn te gedenken. Daarmee is KUBO AND THE TWO STRINGS naast een film over verhalen ook een film over de rol van vertellen tijdens de rouw, en dat mag voor een Amerikaanse familiefilm best bijzonder genoemd worden. Personages krijgen in dit sprookje het geluk dat ze verdienen, ook zonder lang te leven. Hier geen dode ouders die aan het eind worden vervangen door engelachtige pleegouders, een cliché waar zelfs Roald Dahl-verfilmingen niet aan wisten te ontsnappen. De dood is gewoon de dood in KUBO AND THE TWO STRINGS. En dat is helemaal niet zo erg, blijkt, want verhalen en rituelen bieden troost. Een genuanceerde maar broodnodige boodschap, waarmee Laika wederom bewijst een belangrijke nieuwe stem in het genre te zijn.

Distributie: Universal, release NL 24 augustus, BE 28 september. Copyright Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 augustus 2016.

23 augustus 2016
  • Titel
    Kubo and the Two Strings
  • Lengte
    101 minuten
  • Regie
    Travis Knight
  • Scenario
    Marc Haimes, Chris Butler, Shannon Tindle
  • Cast
    Charlize Theron, Art Parkinson, Matthew McConaughey
  • Taal
    English, Japanese, British Sign , Aboriginal, Spanish, Australian Sign , Egyptian (Ancient), Korean, Japanese Sign , Filipino, American Sign , Korean Sign , Latin, Thai
  • Land
    United Kingdom, United States, Canada, France, Japan, Australia
  • Trailer
Meer Animation
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.