De meeste grote titels in het horrorgenre zijn inmiddels van een remake voorzien. Opvallend dat de populaire klopgeesten van Steven Spielberg en Tobe Hooper nu pas aan de beurt zijn.
Het is 33 jaar geleden dat Steve en Diane Freeling en hun drie kinderen in POLTERGEIST werden geterroriseerd door klopgeesten. In de nieuwe versie zijn het Eric en Amy Bowen (Sam Rockwell en Rosemarie DeWitt) die met hun kroost een nieuw huis betrekken. Ze hebben echter geen flauw benul van het feit dat hun stulpje op een oude begraafplaats is gebouwd en al snel stapelen de onverklaarbare zaken zich op. Wanneer jongste dochter Madison (Kennedi Clements) met mysterieuze verschijningen in de kast en televisie begint te praten en uiteindelijk door hen wordt ontvoerd, is het tijd voor de familie Bowen om hulp in te schakelen.
Een belangrijke vraag die je elke remake kan stellen is: voegt het iets toe? Bij POLTERGEIST is het antwoord simpel: neen. In 1982 was het concept nog fris; tegenwoordig kennen we de formule maar al te goed. Krakende vloeren, objecten die uit zichzelf bewegen of televisies die plotseling beginnen te sneeuwen; we hebben het allemaal al veel te vaak gezien. Voor de remake van POLTERGEIST werkt regisseur Gil Kenan (MONSTER HOUSE, CITY OF EMBER) netjes de hele spookhuis-checklist af, maar iets nieuws brengt hij ons niet. Zelfs voor mensen die het origineel nooit hebben gezien heeft POLTERGEIST bar weinig verrassingen in huis.
Wat Kenan vooral doet is alle bekende scènes van het origineel navertellen. Van de levende boom en clownspop tot de excentrieke paranormaal expert (een aardige rol van Jared Harris). En natuurlijk keert de befaamde one-liner “They’re here” terug. Anders is wel, dat de klopgeesten nu communiceren via een flat screen televisie in plaats van een dikke beeldbuis. Verder loopt oudste zus Kendra (Saxon Sharbino) nu rond met een smartphone en heeft broertje Griffin (Kyle Catlett) een drone als speelgoed. Dat deze drone wordt ingezet wanneer ze proberen Madison terug te halen uit de andere dimensie, is de grootste verandering ten opzichte van het origineel. Deze ‘update’ is vooral een herhalingsoefening.
In het begin van de film komt Kenan nog met een paar effectieve scènes en weet hij de spanning best aardig op te bouwen. Terwijl de camera langzaam door het huis zwiert, beginnen de lampen te flikkeren en gaan televisies en elektronisch speelgoed aan en uit. Kenan ruilt spanningsopbouw echter al snel in voor chaotische sensatie. De film wordt lawaaierig in de tweede helft en de voorspelbare jump scares vliegen je om de oren. De focus komt steeds meer te liggen op de – opvallend ondermaatse – CGI. De saaie personages zijn tegen die tijd allang aan de zijlijn gezet.
Distributeur: 20th Century Fox, NL 21 mei 2015, BE 17 juni. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 20 mei 2015.
