Het is lang niet altijd raak met die verfilmingen van Marvel-superhelden. X-MEN: FIRST CLASS, verleden maand, was nog een verrassend en overtuigend superheldenepos. De film deed het fiasco van X-MEN ORIGINS: WOLVERINE bijna vergeten. Tegenover het geestige IRON MAN stond een matige THOR 3D of een niet meer dan degelijke THE INCREDIBLE HULK. Helaas, CAPTAIN AMERICA: THE FIRST AVENGER valt weer tegen.
CAPTAIN AMERICA: THE FIRST AVENGER start sympathiek. Het jaar is 1943. Steve Rogers (Chris Evans) is een jonge Amerikaan die dolgraag zou meevechten tegen Nazi-Duitsland, maar door de legerartsen steeds wordt afgekeurd. Want: Steve is een klein mannetje, een scharminkel. Unfit for duty. Dat de meest onwaarschijnlijke aller rekruten tóch zal uitgroeien tot nationale superheld, is een verhaal dat we natuurlijk graag willen zien. Tommy Lee Jones (als de militaire bevelhebber die niet weet wat hij met die slappeling aanmoet) en Stanley Tucci (als de wetenschapper die Steve met experimentele injecties ombouwt tot imposante spierbundel) zorgen in het eerste half uur bovendien voor veel humor.
Jammer genoeg betekent de dramatische transformatie van Steve ook dat de film opeens omslaat. Spiermassa krijgt Steve wel, en die wordt natuurlijk bewonderend bestudeerd door love interest Peggy Carter (Hayley Atwell), maar onze sympathieke antiheld verandert nu opeens ook in een oninteressante, eendimensionale dommekracht. Een übermensch die het zonder enige vrees opneemt tegen de machtswellustige nazi Johann Schmidt (a.k.a. ‘The Red Skull’, a.k.a. een schmierende Hugo Weaving). Evans vervult zijn heldenrol met wezenloze oogopslag en zelfs de romantische subplot brengt hem niet meer tot leven. Atwell acteert zo mogelijk nog stijver, ingeklemd tussen perfect rode lippenstift en kreukvrij uniform.
Allerminst kreukvrij zijn echter het scenario en de regie. De slordigheden gaan steeds meer opvallen. Steve start een selectietraining die om een of andere reden nooit wordt afgemaakt. Wanneer de naziplot eenmaal bekend is, barst de film niet los in actiescènes, maar neemt juist gas terug met een lang intermezzo waarin Captain America tussen dansende revuemeisjes oorlogsaandelen probeert te verkopen. Stomtoevallig voert die revue hem naar Italië waar hij dan tenminste weer in de buurt van de frontlinies is. En stomtoevallig blijkt dan dat zijn beste vriend Bucky gevangengenomen is door Schmidt. De nazi beschikt over een occulte kracht uit ‘de schatkamer van Odin’ en tal van supersoldaten, maar Captain America en zijn kameraden lopen de gevangenis met verbazingwekkend gemak binnen. Nauwelijks is de strijd ontbrandt of Schmidt drukt al op de selbstzerstörung.
Captain America loopt in een gangetje op tegen een enorme supersoldaat met vlammenwerper. Gelukkig is daar Peggy Carter met haar stengun. Ra-ta-ta-ta – dood is de supersoldaat. Talloos zijn de voorbeelden van actiescènes die ophouden nog voor ze goed en wel begonnen zijn. Regisseur Joe Johnston (JURASSIC PARK III, THE WOLFMAN) slaagt er niet in helderheid te verschaffen over tijd en plaats van de gebeurtenissen of zelfs maar over de motieven van Johann Schmidt. Ondertussen – en dat is voor een regisseur die al veelvuldig met CGI heeft gewerkt toch vreemd- vermoed je wel steeds de aanwezigheid van een green screen.
Slordig. Blijf, als je dan toch gaat, in ieder geval zitten tot na de aftiteling van CAPTAIN AMERICA. En laten we hopen dat Joss Whedon iets goedmaakt met de film die in 2012 alle Marvel Comic-verfilmingen moet bekronen: THE AVENGERS.
Di: Universal (NL: 28 juli, B: 17 augustus). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 28 juli 2011.
