De Spaanse armada die de internationale filmwereld aan het veroveren is, heeft potige kapiteins achter het stuurwiel staan. In het kielzog van Alfonso Cuarón mag Juan Carlos Fresnadillo in 28 WEEKS LATER zijn visie geven op een apocalyptisch Londen. De sequel van Danny Boyle’s hallucinante zombietrip uit 2002 bewijst dat niet alle vervolgen slappe afkooksels zijn van het origineel.
Code red: de totale vernietiging. Het scenario van 28 WEEKS LATER is slim. Slim, omdat het verhaal geen rechtstreeks vervolg is op 28 DAYS LATER, maar eerst teruggrijpt naar het uitgangspunt om daarna een nieuw verhaal te vertellen in een universum dat we kennen. Omdat het verhaal zich deze keer tot enkele maanden na de ramp uitstrekt, is de opzet groter en breder. Gelukkig houdt Fresnadillo het verschroeiend rappe tempo uit de eerste film aan. 28 WEEKS LATER is een enerverende, afmattende, uitputtende wedloop tegen de tijd.
Twee kinderen blijken de enige hoop voor de toekomst: een knappe metafoor. Fresnadillo brengt hun amazing race door een apocalyptisch Londen hallucinant in beeld, met als hoogtepunten een zombieaanval in Regent’s Park en een claustrofobisch enge scène in de tunnels van de metro. Gloort er hoop aan het einde van dit verhaal? Een wrange epiloog suggereert het antwoord, maar zet helaas ook de deur open voor een misschien wel overbodige franchise.
Omdat het ontstaan van het virus al in de eerste film uitgelegd werd, hoeft Fresnadillo weinig tijd te verspillen aan het opbouwen van een geloofwaardig achtergrondverhaal. De situatie is zoals die is, en als toeschouwer heb je niet het minste probleem om aan te nemen dat hordes hondsdolle zombies door het park draven. Met de aanwezigheid van een schietgraag Amerikaans leger en de heropbouw van een platgebombardeerde, lege spookstad, verwijst de film duidelijk naar de huidige toestand in Irak. De weidse beelden van lege en verlaten straten blijven tot de verbeelding spreken.
Regietechnisch schopt Fresnadillo voortdurend wild om zich heen met korte, schokkerige en desoriënterende shots. Hij wordt daarbij opgehitst door de grimmige soundtrack van John Murphy (SUNSHINE). De adempauzes zijn kort en zeldzaam, maar de karakters krijgen tijdens de actie gelukkig kans tot ontwikkeling. Robert Carlyle verdwijnt al snel op de achtergrond, maar zijn kinderen (Mackintosh Muggleton en Imogen Poots) hollen zich met talent de longen uit het lijf. In de wereld van Danny Boyle en Alex Garland (beiden deze keer executive producer) loert het gevaar immers om elke hoek. Hun visie op het zombiegegeven is een levensechte nachtmerrie. Zo eentje die nog dagen blijft hangen.
Di: Fox (BE: 19 september / NL: gecancelled) Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 12 september 2007.
