Niet Harry Potter, maar een sadomasochistische huis-elf steelt de show in HARRY POTTER AND THE CHAMBER OF SECRETS, deel twee van de immens populaire serie. Met zijn schuldbewuste bolle ogen, zijn onderdanige afgezakte oren en zijn Jaap de Hoop Scheffer-grijns is dit sluwe cgi-schepsel een welkome aanvulling op de brave borsten die het avonturenverhaal moeten dragen.
Tegelijkertijd is in zijn uiterlijk een sleutel tot het geheim van Potters succes op het witte doek te vinden: zo perfect als zijn mimiek geanimeerd is, zo gekneed zijn ook de gelaatsuitdrukkingen van de acteurs. Wanneer men zich verbaast, dan zien we grote ogen en een halfopen mond, wanneer er na wat heldendaden ook een standje moet worden gegeven, dan kijkt de bebaarde leermeester (de onlangs overleden Richard Harris) streng en trots tegelijk, precies zoals we het willen zien. Aan deze reactieshots is net zoveel aandacht besteed als aan de grote avonturen waar Harry Potter in wordt meegesleurd. Harry is eigenlijk maar een kleurloze held, zo wordt in dit tweede deel pas goed duidelijk. Kon hij in deel één, waarin hij zich voor het eerst bewust wordt van zijn uitzonderlijke tovenaarskrachten, nog wegkomen met zijn passieve blik (‘Harry is ook maar een gewone jongen uit een rijtjeshuis’), nu wreekt dat gebrek aan overtuigingskracht zich vooral tegen het einde, wanneer Harry een ook voor de kijker vermoeiende strijd aanbindt met een Vreselijk Monster.
Net als in het thematisch verwante SPIDER-MAN is de afwikkeling verreweg het zwakste deel van de film, want die hele Geheime Kamer blijkt niet zo bijster interessant te zijn. Veel leuker zijn de schitterende vondsten die de film weer uit het boek heeft geplukt, met het verpotten van de mandragora-plant, waarvan de kreet alleen al dodelijk is, als een van de hoogtepunten. Werkelijk perfect gecast is Kenneth Branagh als meester in het verweer tegen de zwarte kunsten, die met zijn ijdele blik onder zijn blonde lok een prachtige narcist neerzet en en passant zijn Shakespeare-verleden op de hak neemt. De film excelleert in deze komische scènes, die uiteindelijk meer zijn dan grappige intermezzo’s omdat ze belangrijke lijnen uitzetten naar het grotere verhaal over een STAR WARS-achtige (innerlijke) strijd tegen kwaadaardige voorouders.
De Harry Potter-boeken en -films bestaan uit een samenraapsel van bekende kinderfantasieën (een vliegende auto, een wild bewegende beukwilg, een donker bos met spinnen), maar het is wel een collage die met veel zichtbaar plezier is verzameld en met veel zwier is verfilmd. De film schuwt ook de donkere zijde niet en snijdt een paar serieuze thema’s aan, waarvan etnische zuivering wel het zwaarste is. Ook in de griezelscènes wordt er niet al te veel rekening gehouden met de vermeende tere kinderziel, getuige een chirurgijnskamer vol skeletten en een stem die ‘Kill, kill’ uit de muur fluistert in een taal die binnen de heksenschool bekend staat onder de prachtige naam ‘sisseltong’. Alleen al vanwege de taalverrijking is het mooi dat Harry Potter een aantal jaren geleden is bedacht.
Minder leuk is dat HARRY POTTER AND THE CHAMBER OF SECRETS weer met een record aantal kopieën de bioscopen gaat dichtslibben, en als we het dreigende decreet van Warner moeten geloven zijn al die honderdduizenden braaf Pathé Airmiles verzamelende ouders en kinderen plotseling bij voorbaat verdacht en moeten ze gecontroleerd worden op camera’s waarmee ze illegale kopieën zouden kunnen maken. De arme zaalwacht als slippendrager voor het paranoïde koppel Warner en J.K. Rowling: hoe een hype kan escaleren.
Copyright Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #57, winter 2002/2003.
