Door het succes van twee delen SCREAM en het verwante I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER, alle drie geschreven door Kevin Williamson, is de slasherfilm terug van weggeweest.
Een kritische terugblik op de hoogtijdagen van het subgenre, begin jaren tachtig, leert dat wat met HALLOWEEN goed begon al snel verzandde in sleets formulewerk. De kritische blik van ondergetekende op de films van toen wordt echter vertroebeld door nostalgie: natuurlijk was HALLOWEEN 2 minder sterk dan de voorganger en natuurlijk waren al die afleveringen uit de FRIDAY THE 13TH serie geen meesterwerken, maar wat hadden we een lol met die onzin! Neem bijvoorbeeld THE PROWLER, hier uitgebracht als ROSEMARY’S KILLER: verhaaltje van niks, maar make-up expert Tom Savini pakte zo realistisch en bloederig uit dat de inhoudelijke tekortkomingen al snel vergeten waren. Zeventien jaar later word ik geconfronteerd met een herhaling van zetten. Ja, SCREAM was door de zelfreflectie en de ironie zeker geslaagd, maar die dubbele bodems werden met de opvolger meteen al tot een trucje gedegradeerd. SCREAM 2 was echter een groot commercieel succes, dus de generatie die begin jaren tachtig op de kleuterschool zat kan er nu kennelijk ook geen genoeg van krijgen. De formule is weinig veranderd, het verschil tussen de films van toen en die van nu is dat men tegenwoordig minder opzichtig met bloot en bloederige trucages uitpakt en dat de rolverdeling met populaire tv-sterren wordt gevuld, waar dat eens ploeterende B-film acteurs waren. Met URBAN LEGEND haakt de TriStar studio nu in op de methode Kevin Williamson. Waar Williamson met I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER de Man met de Haak al uit de mottenballen haalde, passeert in deze trendvolger de ene stadslegende na de andere de revue: de helden, vanzelfsprekend hippe studenten, krijgen te maken met een moordenaar die stadslegenden en Broodje Aap verhalen nabootst, inclusief het nat geregende hondje dat in de magnetron gedroogd wordt. Sprak men in SCREAM al over het legendarische verhaal rond Richard Gere en een anaal ingebracht knaagdier, in URBAN LEGEND wordt er alweer naar verwezen, zonder dat daarbij de naam van de acteur valt. En dat is typerend voor de hele film: men zoekt aansluiting bij een jong publiek, maar gaat daarbij niet ver genoeg. De film heeft een paar sterke scènes, debuterend regisseur Jamie Blanks hoeft zich nergens voor te schamen, maar dat kan niet verhullen dat het meer van hetzelfde is. Voor een doorgewinterd genreliefhebber is er dan ook niets nieuws te zien. En gezien de weinig spectaculaire opbrengst aan de Amerikaanse bioscoopkassa en de teleurstellende openingsrecette van I STILL KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER lijkt de nieuwe generatie horrorfans ook al op de hedendaagse slasherfilm uitgekeken. Hopelijk trekt Hollywood hieruit de conclusie dat de horrorfilm nieuwe wegen moet bewandelen, want het genre is weer springlevend en dat is hoe dan ook goed nieuws.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #38, p5.
