JUBILEUM | Ter ere van ons jubileum vertelt mede-oprichter Phil van Tongeren in Passievrucht het schokkende verhaal van de geboorte van Schokkend Nieuws.
Dit is deel 2 van een driedelige reeks. Je vindt deel 1 hier.
In 1992 verkeerde Peter Jackson nog in zijn kluchtige gooi-en-smijtfase. Batman was nog in handen van Tim Burton. John Woo’s HARDBOILED gaf de prille westerse interesse in heroic bloodshed een beslissende duw. Ene Quentin Tarantino droeg er het zijne aan bij met de citatenwaaier RESERVOIR DOGS. David Lynch’s succesvolle cultserie TWIN PEAKS verhuisde naar het witte doek. Zwarte boeman Candyman maakte voor het eerst het getto onveilig. En ergens in Amsterdam vond de oprichtingsvergadering van Schokkend Nieuws plaats.
TARANTINO
Maar voor bovengetekende, dinosauriër onder de SN’ers, staat het terugblikken op 21 jaar Schokkend Nieuws toch vooral gelijk aan het zachtjes wiegelen op golven van nostalgie.
In december 1994 ontmoeten Jan Doense en ik zombiedompteur Lucio Fulci ten huize van acteur David Warbeck. Warbecks 19de-eeuwse villa, gelegen in de dure Londense wijk Hampstead, ziet er met zijn kasteeltoren aan de buitenkant uit als een onheilspellende Hammerlocatie en lijkt van binnen gemodelleerd naar een Victoriaans bordeel, compleet met roodfluwelen draperieën, Romeinse zuilen en… schandknapen. In dit decadente decor treffen we de Italiaanse regisseur aan met een been in het gips. Hij maakt een zieke, breekbare indruk, maar toont zich als een kind zo blij met de lof die Quentin Tarantino onlangs over hem uitstortte in een Italiaans tv-programma. ‘Mijn dochter wil met hem trouwen!’ Bij het afscheid signeert Fulci een still van zijn cultklassieker ZOMBI met de tekst ‘Fulci No Zombi!’ Anderhalf jaar later is hij dood, blijkbaar gestorven met een stuk chocola nog tussen de kaken geklemd. Maar inderdaad: no zombi.
‘Tarantino kent maar één trucje; hij neemt een stel klootzakken en laat ze rottigheid uithalen. Daar is geen kunst aan.’ Aan het woord is Paul Morrissey, de vroegere huisregisseur van Andy Warhol’s Factory, maar onder genrefans bekend vanwege de in Italië gedraaide FLESH FOR FRANKENSTEIN (1973) en BLOOD FOR DRACULA (1974). Morrissey is in 1996 te gast op het filmfestival van Rotterdam waar hij zich demonstratief zit te vervelen. Rondkijken op het festival is er niet bij; andermans werk interesseert hem geen bal. Dus kan SN makkelijk anderhalf uur beslag op zijn tijd leggen. Warhol was een slappe zak, Lou Reed een akelig heerschap; de New Yorkse maffia daarentegen een zegen voor de mensheid. Een rare kwast, die Morrissey. Maar zijn rancuneuze gezeur levert wel een fraai interview op.
Nog meer Tarantino. In de zomer van 2005 treft SN David Carradine op het terras van hotel De Druiventros nabij het Brabantse Berkel-Enschot, als gast van de beurs New Star Con. Zijn nieuwe roem, ten gevolge van zijn fabuleuze optreden in KILL BILL 2, heeft de acteur niet merkbaar van zijn stuk gebracht. Carradine lurkt ontspannen van de whisky en paft er lustig op los. Op zijn aansteker prijkt de titel van zijn succesfilm, aan zijn voeten is diezelfde titel op zijn sportschoenen te lezen, ‘Kill’ op de een, ‘Bill’ op de ander. De voor het interview toegekende twintig minuten lopen uit tot drie kwartier omdat de organisatie hun eregast glad vergeten is. Carradine zelf vindt het, soezend in het zonnetje, allang best. Wij ook. Zolang hij maar praat.
Ook ‘Bill’ is inmiddels niet meer onder ons, in 2009 dood aangetroffen in een Thaise hotelkamer, met een strop om de nek. Wurgseks, naar verluidt. Dan toch liever de pijp uit met een stuk chocola…
Quizzen met Clive Barker, tafelen met Dario Argento, op de koffie bij Michele Soavi, met Forrest J. Ackerman een hamburger wegschrokken bij MacDonalds, lekker beppen met Margot Kidder, de griezelnagels van Coffin Joe langs je huid voelen schrapen – mooie herinneringen zijn het. Alleen die verrekte Tarantino, wanneer krijgen we die nou eens te pakken?
HUISTECHNEUT
Het zijn niet alleen de dode legendes die het keiharde bewijs vormen van het meedogenloos voortschrijden van de tijd. In december 1993 wordt SN’s videorubriek uitgebreid met laserdisc-recensies van de hand Bart Oosterhoorn. De nieuwe beelddrager ziet eruit als de inmiddels in onbruik geraakte grammofoonplaat, maar is voorzien ‘van allerlei extra’s die op video ontbreken.’ Vijf jaar later dient zich een nieuwe drager aan: Oosterhoorn bericht: ‘Nu is er dvd en als de voortekenen ons niet bedriegen (de Firato stond er bol van), wordt dit de vervanger van de LD en op den duur ook van cd en videotape.’ Duur? ‘Prijzen van spelers zullen van rond de fl 2000 snel tot de helft dalen. Ga maar vast sparen.’ Wel hekelt Oosterhoorn het systeem van regiocodes, dat ook dan al te omzeilen valt door een regiovrij apparaat aan te schaffen.
Onze huistechneut wordt in het volgende nummer van SN tot de orde geroepen door een lezer: ‘Allereerst is dvd zeker géén vervanger van de LD, daar(voor) verschillen de twee dermate (in beeld en geluid) dat een voortbestaan van de twee náást elkaar voorlopig aannemelijker is.’ Maar in SN #40 verschijnt de laatste LD-recensie, al beklaagt Oosterhoorn zich onder het kopje ‘DVDiarree’ wel over de beeld- en geluidskwaliteit van de kleinere opvolger: ‘Met laserdisc gebeurde dit zelden of nooit: dat is altijd een voor zeer kritische fans gefabriceerd product geweest. Je betaalde er dik voor, maar noblesse oblige. Blijkbaar is de dvd-markt a different ballpark.’ Inderdaad. Met ingang van SN #67 (2005) verdringt dvd de video voorgoed van de recensiepagina’s.
We gaan weer terug in de tijd, naar SN #22 (1996), wanneer de onverschrokken Oosterhoorn zich als eerste van de redactie waagt op… internet. ‘Toegang krijgen tot Internet is niet moeilijk. Je dient te beschikken over een computer en een modem. (…) Een modem kost niet meer dan 300 gulden. Laatste voorwaarde is een aansluiting op Internet. Daarvoor abonneer je je bij een zogenaamde provider, die je het best in je eigen woonplaats kunt zoeken.’ Vooral het WorldWide Web biedt vele mogelijkheden, aldus Oosterhoorn, die de zoekcapaciteit van Nestcape hogelijk aanbeveelt. ‘Het is tegelijk heel aardig en irritant dat bij het zoeken geen enkel onderscheid tussen de sites wordt gemaakt.’ Anno 2013 hóef je niks meer op te zoeken; alles wat je wilt weten staat al op SN’s eigen website.
Volgende week: Passievrucht deel 3. Dit verhaal is ook te lezen in Schokkend Nieuws #100 uit 2013.
