R.I.P. | “Come. It is time to keep your appointment with the Wicker Man.” Op vrijdag 1 juli j.l. overleed op 86-jarige leeftijd Robin Hardy, regisseur van de Britse cultklassieker THE WICKER MAN.
Sommige regisseurs komen na een moeizame aanloop op stoom, van andere begint de carrière met een knal, waarna het rumoer nimmer meer verstomt. De Brit Robin Hardy behoorde tot een derde categorie: regisseurs wier naam voor eeuwig verbonden zal blijven met hun debuut. In het geval van Hardy is dat THE WICKER MAN (1973). Gemaakt in een periode dat het met de Britse horror, toen nog vrijwel synoniem met de output van de Hammer studio, bergafwaarts ging. En indertijd als ‘B-kantje’ uitgebracht in een double bill met Nicholas Roegs DON’T LOOK NOW, waar de toenmalige distributeur ook al weinig vertrouwen in had. Het kan verkeren.
In THE WICKER MAN doet politieman Howie (Edward Woodward), een preutse katholiek én maagd, op het eiland Summerisle onderzoek naar de vermissing van een meisje. Tot zijn afgrijzen blijkt de bevolking zich onder aanmoediging van Lord Summerisle (Christopher Lee) over te geven aan heidense rituelen die met de nodige naaktloperij gepaard gaan. Howies onbuigzaamheid zal uiteindelijk zijn ondergang worden. Spoiler voor de beklagenswaardige enkeling die de film niet gezien heeft: de rieten kolos uit de titel speelt daarin een belangrijke rol.
De cultreputatie van THE WICKER MAN berust voornamelijk op het briljante script van Anthony Shaffer, al sinds de jaren vijftig zakenpartner van Hardy. Eerlijk gezegd is het eerder Shaffers aandeel dan de wat stroeve regie van Hardy die de film aan zijn dubbel en dwars verdiende cultstatus hielp. De botsing tussen christelijk en heidens geloof levert in combinatie met sterk spel van Woodward en Lee een horrorfilm op die tot de origineelste, intelligentste en, in de finale, hartverscheurendste van de jaren zeventig behoort.
Na THE WICKER MAN duurde het dertien jaar voordat Hardy weer van zich liet horen. Zijn seriemoordenaarsthriller THE FANTASIST bleek geen glorieuze comeback en 25 jaar lang werd er van de regisseur niets meer vernomen. Tot hij in 2011 terugkeerde met het zeer matig ontvangen THE WICKER TREE, een vervolg waarin nagenoeg dezelfde thematiek wordt geserveerd als in de voorganger, zij het met een veel vettere knipoog. In 2015 begon Hardy een crowfundingsactie voor het laatste deel in zijn pagan trilogy, THE WRATH OF THE GODS, over een pretpark gewijd aan Noorse mythes, dat – inderdaad – de wraak der goden over zich afroept. De actie leverde een magere vier procent van het beoogde streefbedrag op. Hardy’s eerste film bleek voor de regisseur zowel een zegen als een vloek, al mogen we de bespottelijke remake van Neil LaBute uit 2006 natuurlijk niet op zijn conto schrijven. “Just ludicrous”, luidde Hardy’s terechte oordeel over LaBute’s prutswerk.
Intussen heeft THE WICKER MAN zelf alle aanslagen op zijn monopolie in het folkhorrorgenre overleefd. De film inspireerde het jaarlijkse Burning Man-festival in Nevada en zeer recent nog de clip van Radioheads Burn the Witch. Na het bekend worden van Hardy’s overlijden tweette Edgar Wright, regisseur van o.a. SHAUN OF THE DEAD en THE WORLD’S END: “R.I.P Robin Hardy, director of hugely influential horror THE WICKER MAN. There would be no HOT FUZZ without it.”
